Emmanuelle’s Magic – Magique Emmanuelle (1992)

Regie: Francis Leroi | 90 minuten | romantiek | Acteurs: Marcella Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Toby Senegal, Sénégal Fratini, Natala Sevenants, Jean Pierre de Varenne, Robert Terry Lee, Corinne Mafiodo, Lauren Song

‘Emmanuelle’s Magic’ gaat verder waar ‘Emmanuelle Forever’ ophield. Nog altijd babbelen de oude Emmanuelle (Kristel) en haar vroegere vlam (Lazenby) tijdens een vliegreis over het geheim van een goed seksleven. In flashbacks zien we hoe de jonge Emanuelle (Walerstein) met behulp van een tovermiddeltje allerlei erotische avonturen beleeft.

Op dit zoveelste deel uit de Emmanuelle-reeks kun je alle voors en tegens loslaten die zo’n beetje voor de hele serie gelden. Niet echt onsmaakvol, aardige locaties, slecht geacteerd, houterige montage en een absoluut baggerverhaal. Maar wat in ‘Emmanuelle’s Magic’ vooral opvalt is de even krampachtige als aandoenlijke poging om te bewijzen dat Emmanuelle en haar kameraden geen straatmeiden zijn. Ze drinken cognac en champagne, vieren een vrijgezellenfeest in een luxe chalet en praten over Pygmalion en Stan Getz. Daarnaast leren we dat al die vriendinnen kunsthistorica, archeologe of iets anders geleerds zijn. Dat blijkt bijzonder komisch als je er de onnozele gezichten van de dames bij ziet, waarop geen spoor van vergeestelijking is te bekennen.

Wat daarnaast opvalt is de onschuld van de erotiek. Als Emmanuelle in een Zwitsers chalet drie voormalige studiegenootjes met haar toverparfum besprenkelt, worden zij plots weer jong en cellulitisvrij. De kleren gaan onmiddellijk uit en dan verwacht je toch minstens een spannend lesbisch kwartet. Maar nee, de herboren studentes beperken zich tot een schattig dansje voor de spiegel, waarna zij de stad ingaan om een hunk te scoren. En ook als zij deze hebben gevonden, een beetje zweterig type, werken zij hem netjes één voor één af, zonder haast en zonder zich met elkaar te bemoeien.

Deze scène is typerend voor de hele film en misschien wel de voor hele reeks. Emmanuelle blijft een niet al te opwindend en niet al te hoogstaand cultureel fenomeen voor een wat ouder publiek. De enige vragen waarmee je na afloop blijft zitten is of boetseerklei werkelijk zo snel kan opdrogen en of Emmanuelle nog altijd een besmette naam is voor Nederlandse meisjes, zoals de naam Adolf dat is voor jongens. Afgaand op deze onschuldige erotische productie mag die eerste naam best in ere worden hersteld.

Henny Wouters