Emmanuelle’s Perfume – Le parfum d’Emmanuelle (1992)

Regie: Francis Leroi | 90 minuten | romantiek, fantasie | Acteurs: Marcella Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Tony Senegal, Frédéric Fratini, Natala Sevenants, Jean-Pierre de Varenne, Robert Terry Lee, Corinne Mafiodo, Lauren Song

Hoe het voorheen ook geweest mag zijn, wat opvalt aan de nieuwe serie Emmanuelle-films, de zeven films die in de jaren ’92 en ’93 zijn opgenomen, is dat er nooit genoeg verhaal wordt verzonnen voor de gehele speelduur van de film, die standaard een kleine anderhalf uur is. Er worden altijd minstens twee verhaallijnen gebruikt om de totale speelduur op te vullen. Misschien dat het een bewuste keuze is om Emmanuelle met zoveel mogelijk andere vrouwen en stelletjes in contact te laten komen, om zo haar liefdesboodschap over de wereld te kunnen verkondigen, maar het lijkt eerder het geval te zijn dat het simpele uitgangspunt van de film niet inspireert tot het vertellen van “gecompliceerde” verhalen. Het binnentreden van andere lichamen of het van jezelf transformeren tot een ander lichaam, heeft binnen het universum van ‘Emmanuelle’ niet zo gek veel dimensies. Een stelletje heeft problemen, Emmanuelle treedt binnen in hun levens (en lichamen) en probeert hun zin in seks te verbeteren. Daar ben je wel binnen een half uur speeltijd mee klaar, waarna het tijd is voor het volgende, soortgelijke (of nog simpelere) verhaal.

Wanneer we van deze structuur en verhaalelementen uitgaan, mogen we blij zijn wanneer de toon en uitwerking van een verhaal eens een keer wat meer bieden dan de standaard seksbehoeftigen die hun libido weer terugvinden. Het helpt wanneer de seksscènes op zichzelf genomen prikkelend zijn, uiteraard, maar enige menselijkheid of charme kan enorm veel toevoegen in substandaard genrewerk als dit.

Van zo’n film is ‘Emmanuelle’s Perfume’ een goed voorbeeld. De seks is goed vertegenwoordigd – wilde en humoristische seks, of de subtiele en tedere variant. Met zijn tweeën of alleen, in sfeervol halfduister of in het ochtendlicht, alles passeert de revue – maar, belangrijker, het hart van de film zit ook op de juiste plek, met acteerprestaties die er zelfs af en toe voor zorgen dat er een band geschapen wordt met de toeschouwer.  Het eerste aandoenlijke moment in de film vindt plaats wanneer de ouders van Sam, een oude vriend van Emmanuelle die ze komt opzoeken, op hun hotelkamer het magische parfum van Emmanuelle vinden, als kado. De vrouw gebruikt het eerst en wordt weer een mooie vrouw van twintig. De man voelt zich ineens alsof hij zijn kleindochter vasthoudt en wrijft dus ook maar wat van het parfum op zijn borst. De vonk slaat weer over als vanouds, en ze hebben de tijd van hun leven. Ze gaan tot lang in de nacht door met hun liefdesspel, en wanneer ze wakker worden gaan ze gewoon weer verder waar ze gebleven waren. Ze zijn weer jong en vitaal en genieten er met volle teugen van. Heerlijk om te zien, en de vrijscènes zijn nog eens opwindend ook. Het is grappig wanneer Sam zegt dat hij er maar niet aan kan wennen dat hij ouder is dan zijn eigen ouders.

Het tweede grote verhaal in de film draait om het liefdesleven van Sam. Hij is een beetje de weg kwijt en ziet niet dat er een lieve vrouw, de bediende, naar hem verlangt. En de vrouw zelf durft natuurlijk ook niet goed. Geen nood, Emmanuelle is nabij. Zij laat haar zichzelf en Sam ontdekken in spannende, stijlvol gefilmde scènes. Sommige composities doen haast schilderachtig aan.  Het acteerwerk, met name met betrekking tot de dialoog, blijft regelmatig houterig en de verhalen zijn niet echt opzienbarend, maar als je binnen de beperkingen van dit genre nog een beetje charme weet terug te vinden en om bij tijd en wijlen om de personages gaat geven, kun je toch spreken van een mild succes.

Bart Rietvink