Emmanuelle’s Revenge – La revanche d’Emmanuelle (1992)
Regie: Francis Leroi | 88 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Marcela Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Toby Senegal, Sénégal Fratini, Natala Sevenants, Jean Pierre de Varenne, Robert Terry Lee, Corinne Mafiodo, Lauren Song
Het fenomeen ‘Emmanuelle’ vindt zijn oorsprong in het boek ‘The Joys of a Woman’ van Emmanuelle Arsan, maar is sindsdien versplinterd in vele onaanzienlijke films. Wikipedia vertelt ons dat de rol het eerst vertolkt werd door Erika Blanc in de film ‘Io, Emmanuelle’ (1969), maar echt bekend werd de wulpse dame natuurlijk met onze eigen Sylvia Kristel, die mocht choqueren met ‘Emmanuelle’ uit 1974 en de vervolgen hierop. Vanaf de jaren 80 liet Kristel de seksscènes over aan actrices met een jeugdiger voorkomen, maar ze bleef opduiken als de oudere Emmanuelle die terugblikt op haar opwindende leven. Zo ook in ‘Emmanuelle’s Revenge’.
Deze film uit 1992 maakt deel uit van een serie van zeven Emmanuelle-films waarin Marcela Walerstein Emmanuelle speelt. Hoofdidee van de reeks wordt in het voorfilmpje verteld: “In the sacred mountains of Tibet, Emmanuelle was chosen to become the incarnation of all women”. Een compleet ongeloofwaardig en briljant idee voor een erotische film die naast mannen ook vrouwen aan wil spreken, want zo kunnen er vele verschillende naakte vrouwen getoond worden die toch allemaal deel uitmaken van dezelfde ‘heldin’. Emmanuelle wordt zo een symbool voor vrouwelijke seksualiteit en de macht die daarmee gepaard gaat. Maar dat zo te stellen is wel erg hoogdravend voor zo’n prutfilm als ‘Emmanuelle’s Revenge’.
Het lijkt wel even alsof deze film zichzelf overschat als het eerste vrouwelijke hoofdpersonage, Charlamaine (een Afrikaanse met blauwe kleurlenzen, die nogal gebrekkig is nagesynchroniseerd), begint te praten in onzinwijsheden en daar niet meer mee ophoudt (zo zegt ze: “I’m like words: lots of different meanings, but not much sense”). Maar naar alle waarschijnlijkheid is toch het hoofddoel van de film om de kijker een flink aantal erotische scènes voor te schotelen, met redelijke tussenpozen. Daarom is het zo vreemd dat de verhaallijn nog zo complex is. Mede dankzij de waardeloze dialogen (“‘How are you?’ ‘I’m mad! I’m angry! I’m so angry!!'”) en het eerder genoemde feit dat Emmanuelle iedere vrouwelijke vorm aan kan nemen raak je de draad volkomen bijster. Ineens is Charlamaine verdwenen en niet veel later zitten we in Mexico, waar een actrice probeert uit te vinden of haar medespeler in een oorlogsfilm homoseksueel is of niet. Die verhaallijn verlaten we even makkelijk weer voor de avonturen van de vrouwen in Mario’s leven (zelf is hij nogal passief). En dan is er nog het kaderverhaal van de oude Emmanuelle en Mario die elkaar verhaaltjes vertellen in een vliegtuig. Aan het eind van de film vraag je je dan toch af wat die ‘revenge’ was waar de film over had moeten gaan.
Natuurlijk gaat het niet om het verhaal, maar om opwindende softporno plaatjes van mooie vrouwen en daar slaagt de film redelijk in. Verachtelijk is de manier waarop door de seksscènes heen beelden gemonteerd worden in een totaal andere stijl: parende savannebeesten, Afrikaanse kinderen die graan aanstampen en (het toppunt) zwartwit oorlogsbeelden. Als je dat weghaalt blijven er een paar seksscènes over die best opwindend genoemd mogen worden, juist omdat je geen penetratie ziet (de meeste mannen houden netjes hun onderbroek aan). Of dat genoeg reden is om ‘Emmanuelle, the Revenge’ te bekijken blijft echter de vraag.
Emy Koopman