Emmett’s Mark (2002)

Regie: Keith Snyder | 104 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Scott Wolf, Tim Roth, Gabriel Byrne, Khandi Alexander, Greg Wood, Ira Hawkins, Adam LeFevre, Danielle Mason, John Doman, Katrina Law, Sarah Clarke, Rhonda Overby, Wendy Grantham, Talia Balsam

In Alfred Hitchcocks meesterwerk ‘Strangers on a Train’ maken twee mannen de afspraak elkaar te helpen bij een moord. De een is serieus, de ander ziet het als een morbide grap. Moord als genadedienst is een mooi dramatisch gegeven, zeker als het slachtoffer uiteindelijk van de gunst wil af zien. Regel dat maar eens. In ‘Emmett’s Mark’ wordt dit gegeven aardig uitgewerkt met twee parallelle verhalen, dat van slachtoffer en van dader. Beiden lijken elkaars tegenpool en toch weer niet. Emmett is jong en succesvol terwijl moordenaar John zijn dromen heeft zien vervliegen en een uitzichtloos baantje als beveiligingsbeambte heeft. Hun levens zijn even leeg en betekenisloos en beide hunkeren naar liefde, aandacht en waardering. Vandaar dat het casten van Scott Wolf als de fletse Emmett een goede keus is. Aan Wolf loop je nog op straat voorbij zonder hem te zien als zijn haar in brand staat en engeltjes het uit piesen. Wat is die man saai! Binnen de film klopt het wel, maar !

identificatie met deze suffe streber is onmogelijk. Echt spannend wordt het daarom niet, want of hij nou een akelig einde kent door Lawsons Ziekte of overhoop geknald wordt door een hitman, het maakt de toeschouwer geen bal uit. Gelukkig richt debuterend regisseur Keith Snyder zich gaandeweg de film steeds meer op moordenaar John. Tim Roth zet een mooie loser neer, een man die er een potje van heeft gemaakte en er vervolgens geen meer kan breken. Ook Gabriel Byrne als tussenpersoon levert als van ouds degelijk acteerwerk af.

‘Emmett’s Mark’ is een redelijk te pruimen tussendoortje dat nimmer spannend of meeslepend wordt. Het sterkste punt van de film is de broeierige sfeer die ondersteund wordt door de fraaie muziek en de donkere beelden. Psychologische onderbouwing van het handelen van de personages is karig en het subplotje rond de seriemoordenaar tenenkrommend. (Waarom hebben die suffige rechercheurs de clou niet door als wij na het eerste lijk al snappen hoe het zit?) Daar staan een aangenaam loom tempo en het vermijden van heftige emoties aan de pluskant tegenover. Geen Hitchcock dus, wel een aardig debuut.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 2