En la cama – In Bed (2005)

Regie: Matías Bize | 85 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Blanca Lewin, Gonzalo Valenzuela

Voor wie zich wel eens afvraagt hoe het is om een one-night-stand te beleven, is er nu ‘En la cama’! Of deze film ook een goed beeld geeft van zo’n afspraakje, is natuurlijk maar de vraag.

‘En la cama’ begint daar waar Daniela en Bruno hun one-night-stand beginnen: in bed, de liefde bedrijvend. Geen inleiding of introductie om de personages te leren kennen of zelfs alleen maar om ‘in de stemming’ te komen. Je zit meteen bij de twee figuurlijk op schoot. En dat is ook de kracht van ‘En la cama’: deze film is een doodeenvoudige film qua opzet.

Twee acteurs en de motelkamer waar ze verblijven. Meer is er niet. Zo eenvoudig kan filmmaken dus zijn… Schijn bedriegt natuurlijk, want tegenover die eenvoudige opzet staan een zeer doordacht scenario met mooie dialogen, en twee jonge acteurs die hun rol met verve spelen. Die kale aankleding geeft de volledige ruimte aan de thema’s die het stel met elkaar bespreekt en aan de wijze waarop die thema’s aan bod komen.

Deze twee mensen, die voor elkaar bijna net zo onbekend zijn als voor de kijker, hebben blijkbaar precies de juiste ‘chemie’. Niet alleen om een spannende nacht te beleven, maar ook om elkaars gedachten, angsten en dromen af te tasten. Dat ze elkaar waarschijnlijk alleen maar deze ene keer zullen ontmoeten, blijkt juist een extra stimulans te zijn om open te zijn. Die aparte omstandigheden leiden tot gesprekken over tekenfilms en feestjes, maar ook tot serieuzere gesprekken over dood, liefde en religie.

Sterkste troef van ‘En la cama’ is het scenario, vol ingenieus geconstrueerde dialogen. Soms met veel humor, dan weer zeer serieus of zelfs somber, bijvoorbeeld als ze beseffen dat ze hun genegenheid voor elkaar nooit een serieuze kans zullen (kunnen) geven. Blanca Lewin en Gonzalo Valenzuela spelen in ‘En la Cama’ bovendien beiden zeer goed. Lewin valt het meeste op als de mooie maar tragische Daniela. Het stoïcijnse, wat uitdrukkingsloze gelaat van Valenzuela past echter prima bij de rol van Bruno: een intelligente, maar ook typische jongensachtige macho. Ook voor degenen met oog voor beeld valt er genoeg te genieten van ‘En la cama’: de liefde wordt veelvuldig bedreven en erotisch, doch ‘kunstzinnig verantwoord’, in beeld gebracht.

Toch zijn de prachtige verschijningen van zowel Bruno als Daniela ook een beetje de zwakte van ‘En la cama’. Juist omdat blijkt dat beiden een persoonlijk drama met zich mee dragen, dat ervoor zorgt dat ze niet meer dan een ‘avontuur’ of een ’tussenstop’ zullen zijn voor elkaar, lijken de bijna perfecte lichamen wat misplaatst. Alsof Ken en Barbie ook wel eens verdriet hebben.

De echtheid die door de acteurs en het scenario goed naar voren komt, wordt deels weer teniet gedaan door het wat al te gelikte uiterlijk van de twee. Gelukkig blijft er over het geheel nog genoeg echtheid, intimiteit en emotie over om van ‘En la cama’ een film te maken die schittert in haar eenvoudige opzet en indruk maakt met haar mooie scenario en goede acteurs.

Zó zouden one-night-stands dus eigenlijk moeten zijn…

Daniël Brandsema