End of the Line (2007)
Regie: Maurice Devereaux | 91 minuten | horror, thriller | Acteurs: Ilona Elkin, Nicolas Wright, Neil Napier, Emily Shelton, Tim Rozon, Nina Fillis, Joan McBride, Danny Blanco, John Vamvas, Robin Wilcock, Kent McQuaid, Robert Vézina, David Schaap, Lori Graham, Christine Lan, Aaron Grunfeld, David L. McCallum, Kyle Allatt, Michael Challenger, Nathalie Choquette, Bill Croft, Robert Crooks, Denise DePass, Domenic Di Rosa, Corey Fantie, Tod Fennell, Mariah Inger, Josée Laviolette, André Nicholas Malouf, Jonathan Robert Rondeau, Nick Sita, Jeremy Thibodeau, Daniel Tirado, Bobo Vian, Brian Wrench
Horrorfilms zijn mateloos populair. Tenminste bij het publiek. Critici zijn over het algemeen niet zo gecharmeerd van het griezelgenre waar de inhoud van het menselijk lichaam een belangrijk aandeel in heeft. In de loop der jaren is de ranzigheidfactor flink opgevoerd. Bioscoopstoelen zijn steevast gevuld bij een film die de grenzen van het fatsoen weer een stukje oprekt. Dat de verhaallijn er vaak bij in schiet, schijnt het publiek weinig te boeien. En dat is begrijpelijk, want de (wiskundige) formule van een slasher is vergelijkbaar met een romcom: jongen/moordennaar + meisje/slachtoffer = liefde/bloed. Een even simpel als genietbaar gegeven.
Een horrorfilm of date-movie is het cinematografische equivalent van een Big Mac. Lekker voor even, maar geen volwaardige maaltijd. Wat heeft dit alles te maken met ‘End of the Line’? Niet zo gek veel eigenlijk, maar je zou deze Canadese griezelfilm kunnen beschouwen als een hamburger uit een viersterren restaurant: misschien een tikkie ordinair, maar wel zeer smaakvol, vullend en door een kok met passie voor z’n vak bereid.
In ‘End of the Line’ maak je kennis met Karen, een getroebleerde zuster die haar werk mee naar huis neemt. Als een van haar patiënten zich voor de tram werpt, zakt Karen weg in een depressie. Waarom greep niemand in? Als de jonge vrouw diezelfde avond op het metrostation wordt lastiggevallen door een perverseling, is haar hele dag verpest. Tenminste dat denkt ze. Het kan nog erger blijkt, want die perverseling blijkt lid te zijn van een religieuze sekte met moordplannen. Karen en haar medepassagiers worden belaagd door ontspoorde reli-fanaten met messen en een ontembare bloeddorst. De zuster en haar medereizigers bundelen hun krachten en proberen zich tegen de cultus te beschermen. Maar hoe red je jezelf in het donker tegen een onstopbare groep? En wat zijn die mysterieuze schaduwwezens met roodgloeiende ogen? De voor een bescheiden bedrag gemaakte ‘End of the Line’ is zo’n zeldzame horrorfilm die voor de verandering echt spannend is. Regisseur Maurice Deveraux roept al vanaf de eerste minuut een claustrofobisch sfeertje op. De decors zijn donker, smerig en kil. Ook de donkere soundtrack en constante dreiging van een vijand die relatief weinig in beeld is, roepen angstgevoelens op. Erg knap als je nagaat dat de personages nooit echt tot leven komen en uit de bekende clichés bestaan (de charmante zuster, de stille maar dappere held en de machoman met een klein hartje).
De kracht van deze griezelfilm schuilt in het gedoseerde geweld dat altijd onverwacht komt en daarom zoveel indruk maakt. De special effects zien er realistisch uit en zijn net wat harder dan je van dit soort ‘cleane’ Hollywoodhorror verwacht. Deveraux heeft overduidelijk Hollywoodambitie en laat grove B-filmhorrorgeweld samengaan met glad gemonteerde overgangen en een flitsende, professionele montage. Het resultaat is net wat rauwer dan je verwacht van een bioscoopslasher en tegelijkertijd een stuk toegankelijker dan een lowbudget griezelfilm. Ook het gegeven dat de personages echt samenwerken maakt deze productie net even anders dan het gros van de moderne slashers waarin de cast uit zelfvoldane loners bestaat die het begrip ’teamwork’ niet kennen.
Houd je van horror, doe jezelf dan een lol en huur of koop deze film. Naast ‘Eden Lake’ is dit een film die de fan van griezelfilms niet mag missen. Een ritje met de metro zal nooit meer hetzelfde zijn…
Frank v.d. Ven