Epitaph – Gidam (2007)
Regie: Beom-sik Jeong, Sik Jeong | 95 minuten | drama, horror | Acteurs: Kong Ho-Seok, Choi Jae-Hwan, Mu-song Jeon, Jeong Jin-an, Ku Jin, Yeo Ji, Bo-kyeong Kim, Eung-su Kim, Tae-woo Kim, Ju-yeon Ko, Dong-kyu Lee, David McInnis, Ji-a Park, Ji-won Uhm, Soo-jung Ye
Een onvoorspelbare, en wat onheilspellende sfeer hangt over ‘Epitaph’ heen, een film die door zijn setting meteen al doet denken aan die Japanse film waarin autopsie bedreven werd: Shinja Tsukamoto’s ‘Vital’. En ook in die film stond er een medicijnenstudent centraal die romantische gevoelens koestert of koesterde voor een binnengebracht lichaam van een jonge vrouw. Waar echter Tsukamato’s film mooi de dramatiek in het hoofdpersonage onderzocht en tot een psychologisch betekenisvol geheel kwam, blijft ‘Epitaph’ te vaak steken in beloftes en prikkelende opzetjes. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor zowel een spannend, griezelig en dramatisch bevredigende film, maar deze worden helaas niet allemaal even goed toegepast.
Vooral de inhoud laat te wensen over. Het verhaal over de student die ineens gefascineerd raakt door een binnengebracht lijk en zijn potentiële leven met haar al voor ogen ziet – mooi in beeld gebracht middels wegschuivende panelen die weer een volgende fase in hun gezamenlijke leven weergeeft – is fascinerend en biedt genoeg aangrijpingspunten voor diepgang, maar is eigenlijk geëindigd wanneer hij goed en wel is begonnen. Het is interessant om te zien dat zij eigenlijk de enige persoon is met wie hij kan praten, bijvoorbeeld, en om in zijn fantasieën over haar door te dringen, maar het houdt allemaal net te snel op. En het verhaal over het kleine meisje met het grote trauma lijkt tot iets wezenlijks te willen doordringen maar komt eerder simpel over. De uiteindelijke onthulling is minder logisch of verlichtend dan verwacht, en de “goede” raad van het verplegend personeel is eerder banaal dan wijs.
Het is daarnaast jammer dat de griezelige scènes, soms begeleid door harde geluiden – schel snerpend of bombastisch – om ervoor te zorgen dat de kijker hoe dan ook een halve hartverzakking krijgt, mochten de beelden hier niet in slagen, niet altijd even geïnspireerd zijn, zoals in het geval van het “gebruik” van het iconische J-horror element van een traag bewegende vrouw met lang zwart haar voor de ogen.
Maar meestal zijn de beelden erg sfeervol, en is het camerawerk spanningopwekkend door zijn lange takes en langzame pan-shots. Ook de art-direction is prachtig, met mooie herfstachtige landschappen en kunstzinnige “tableaus”. En er zitten verschillende zenuwslopende scènes in, zoals één waarin de medicijnenstudent langzaam op een lijklade in het mortuarium afloopt, omdat hij een geluid hoort. Wanneer hij vervolgens het deurtje opent en in het zwarte gat tuurt, is de spanning te snijden en maakt de kijker zich alvast op voor het grote schrikmoment dat ongetwijfeld zal komen. De muziek is hiernaast ook meestal goed gekozen, en draagt bij aan een melancholische en mysterieuze sfeer.
Kortom, qua vorm is er weinig mis met ‘Epitaph’. De film is vaak een genot voor oog en oor en roept een beklemmende sfeer op. Het valt alleen te betreuren dat de film niet het waardevolle, bevredigende psychologische betoog is geworden dat het duidelijk (ook) wenst te zijn.
Bart Rietvink