Esas no son penas – Anytime Soon (2005)
Regie: Daniel Andrade, Anahí Hoeneisen | 83 minuten | drama | Acteurs: Anahí Hoeneisen, Amaya Merino, Francisca Romeo, Paquita Troya, Carolina Valencia
Vijf jonge vrouwen zijn elkaar na hun intense studietijd uit het oog verloren. In de dertien jaren dat Marina, Elena, Diana, Tamara en Alejandra elkaar niet gezien hebben, blijken hun idealen verloren. Het waren geen hoogdravende eisen die ze aan het leven stelden. Ze hadden gewoon gedacht dat het ongecompliceerde, gelukkige leven dat ze leidden wel zo zou blijven. Maar de realiteit bleek anders. Dood, ziekte, ontrouw, cocaïne, alleenstaand ouderschap, weggelopen echtgenoten, lastige ouders en een inwonende geestelijk incapabele broer; alles komt aan de orde op de dag van de reünie die ze ’s avonds hebben. Een avond vol reflectie op hun individuele levens en alles wat had kunnen zijn.
Maar de film werkt geen van deze thema’s echt uit. De beweegredenen en motivaties worden niet uitgediept. Je vermoedt dat er op zeker moment een breekpunt is geweest in de vriendschap van deze vrouwen maar het blijft onopgelost. Ook individuele kwesties, bijvoorbeeld waarom de populairste dame, Marina, vreemd gaat of zelfs maar waarom ze daar zoveel verdriet van heeft. De film geeft geen antwoord. Dat is erg jammer want het zijn mooie thema’s voor een film. Ook het feit dat één van de kinderen een anorexia patiënt aan het worden is, wordt niet behandeld. Je ziet haar kotsen en moeder (Diana) roept drie keer dat ze wel moet eten. Het resultaat is dan ook een oppervlakkig verhaal over vijf karakteristieke vrouwen afkomstig een redelijk goed milieu. Ook wanneer je met een feministische bril deze film beziet, krijg je te weinig informatie om er een goede en gefundeerde mening aan over te houden.
De casting is goed geslaagd. Het jongere zusje van de populairste, de rustige, de slimme en de mooiste, de rollen zijn ze op het lijf geschreven en meteen herkenbaar. Het regiedebuut van Andrade en Hoeneisen (die ook de hoofdrol Marina speelt) blijft helaas door een zwak scenario niet erg sprankelend. Daarmee wankelt de film grotendeels en blijft de kijker met veel vragen en een onbevredigend gevoel achter. Toch blijft de film boeien omdat je de dreiging van een (nare?) wending aan voelt komen.
Miranda van der Hoek