Escaping Tel Aviv-Welad Ela’am (2009)

Regie: Sheri Arafa | 125 minuten | actie, drama, thriller | Acteurs: Sherif Mounir, Mona Zaki, Karim Abdel Aziz

Egyptische films zijn geen dagelijkse kost in de Nederlandse bioscopen. Films over de moeizame verhouding tussen Israël en zijn buurlanden zien we wel regelmatig. Omdat die films meestal uit de Palestijnse of Israëlische arthousehoek komen, is het grote publiek niet bekend met fijne werkjes als ‘Paradise Now’, ‘Laila’s Birthday’, ‘Lemon Tree’ of ‘Waltz with Bashir’. Hoewel Israël in die films als de grootste boosdoener wordt weggezet, is het beeld dat wordt geschetst redelijk genuanceerd. Je zou er bijna optimistisch van worden.

Met de release van ‘Escaping tel Aviv’ kan dat optimisme meteen weer de prullenbak in. Deze Egyptische publieksfilm zet Israël en haar inwoners volledig ridicuul neer, zo ridicuul dat je in eerste instantie denkt aan een parodie. Tegenover de knappe en moedige Egyptische heldin Salwa (die bijna tegen de vlakte slaat bij het zien van een Israëlische vlag) staat haar uitgekookte joodse echtgenoot. Die ontvoert en schiet en belazert en haalt de ene nare streek na de andere uit. En hij vindt het prima als Palestijnse kinderen worden gedood. Dat verklaart hij dan ook letterlijk over de telefoon.

Het is duidelijk dat die moordlustige echtgenoot het huidige Israël moet symboliseren. Maar ook de gewone Israëli’s komen er in deze film beroerd vanaf. Ze zijn corrupt, ze discrimineren (zelfs elkaar) en ze zijn nooit helemaal betrouwbaar. En ze heten allemaal Daniël of Sarah of Rachel. En ze zijn allemaal zo lelijk als de nacht.

Helaas maakt het ambachtelijk gehalte van ‘Escaping Tel Aviv’ het er niet beter op. Het scenario zit vol gaten, de dialogen zijn soapy, de muziek is gruwelijk, visueel valt er niets te genieten en het acteerwerk houdt ook niet over. Voor een actieflick zit er opmerkelijk weinig actie in de film en de paar knokscènes komen telkens uit de lucht vallen.

Het zal met het Egyptische succes te maken hebben, dat deze merkwaardige film ook een Nederlandse release kreeg. Aan de inhoudelijke of ambachtelijke kwaliteiten kan het niet gelegen hebben. Die zijn er niet. Wat er wel is, is een infantiele propagandasoap waarvan je spontaan zionist zou worden. Maar dat was vast niet de bedoeling.

Henny Wouters

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 18 maart 2010