Even Angels Eat Beans – Anche gli angeli mangiano fagioli (1973)

Regie: Enzo Barboni | 119 minuten | actie, komedie | Acteurs: Giuliano Gemma, Steffen Zacharias, Robert Middleton, Bud Spencer, Francy Fair, Bill Vanders, Lara Sender, George Rigaud, George Wang, Emilio Messina, Fortunato Arena, Gérard Landry, Franca Scagnetti

Iedere werkgever droomt van een medewerker als Bud Spencer. De nors kijkende acteur werkt zich te pletter, draait zijn hand niet om voor drie films per jaar, kan met iedere sidekick overweg en levert constante kwaliteit. Zie je de naam ‘Spencer’ op de hoes van een film staan, dan weet je wat je kunt verwachten: botte slapstick-actie en een ontspannen sfeertje.

In ‘Even Angels Eat Beans’ vertolkt de Italiaanse Spencer de rol van Charlie, een chagrijnige vechtersbaas die zijn brood verdient in de worstelring. De man krijgt problemen met de maffia als hij weigert een match te verliezen. Er zit niets anders op dan te vluchten. Omdat Charlie een masker draagt tijdens zijn matpartijen, kan hij zonder moeite incognito door de straten lopen zonder de maffia achter zich aan te krijgen. Kruimeldief Sonny, gespeeld door Gemma, weet van Charlie’s geheim. Het duo is blut en samen besluiten ze om zich aan te sluiten bij de lokale gangsterbende. Diezelfde bende zit achter Charlie aan, maar herkent hem niet zonder zijn worstelpak. Sonny en Charlie zijn ondertussen maffioso geworden, maar om nu te zeggen dat ze goed in hun vak zijn…

Bud Spencers oeuvre is samen te vatten via een wiskundige formule. Lome sfeer + slapstick x actie = Bud Spencer. ‘Even Angels Eat Beans’ past perfect in deze opzet. Carlo Pedersoli, zoals Bud Spencer in werkelijkheid heet, speelt een norse man met een laconieke houding. Onder zijn chagrijnige voorkomen schuilt altijd een aimabel persoon met een hart van goud. Als je Bud echter verveelt met bedreigingen, flauwe grappen of een andere vorm van oponthoud, wordt hij boos en hoekt hij je probleemloos tegen de vloer. Zet je echter een schattig babietje of een bord spaghetti voor zijn neus, dan smelt de lobbes direct.

De formule is nooit veranderd en in elke film kun je uittekenen wanneer Bud wat gaat doen. Een zwaktebod misschien, maar de talloze fans van de Italiaan malen daar niet om. Om de spanning te verhogen, worden er verschillende sidekicks ingezet om Buds persoonlijkheid wat beter voor het voetlicht te brengen. Terrence Hill is de bekendste kompaan van Bud en samen heeft het duo talloze films gemaakt. In ‘Even Angels Eat Beans’ neemt Gemma de honneurs waar en dat pakt goed uit. Het tweetal is goed op elkaar ingespeeld en zet met zichtbaar plezier een kibbelend duo neer. Hill heeft meer persoonlijkheid dan Gemma, maar dat stoort niet in deze film.

Heb je niets met de slapstickactie die Bud groot heeft gemaakt, dan zal deze film je ook niet over de streep trekken. De knokpartijen zien er als vanouds weer behoorlijk dom uit. Spencer hoekt zijn opponenten met de vlakke hand neer of ramt met gebalde vuist op de schedeldaken van kwaadwillende lummels. Dat er behoorlijk vaak in het luchtledige wordt gemept, is duidelijk zichtbaar. ‘Even Angels Eat Beans’ is een low-budgetproductie en maakt daar geen geheim van. De humor bestaat voornamelijk uit struikelende mannen, mannen die door deuren worden gesmeten en mannen die in de edele delen worden geraakt. Je moet er van houden dus. De onschuldige grappen worden echter nooit gemeen of ranzig. Precies wat je mag verwachten van een Spencer-vehikel. Vakwerk zonder meer.

Fans weten wat ze krijgen en zullen niet teleurgesteld worden. Spencer-haters weten ook wat ze krijgen en kunnen daar hun eigen conclusies uit trekken, al kan zelfs de grootste zuurpruim niet ontkennen dat Spencer wèl zeer creatief is in het kiezen van de titels van zijn werk.

Frank v.d. Ven

Waardering: 3

Bioscooprelease: 27 september 1973