Fallen (1998)
Regie: Gregory Hoblit | 123 minuten | horror, thriller | Acteurs: Denzel Washington, John Goodman, Donald Sutherland, Embeth Davidtz, James Gandolfini, Elias Koteas, Gabriel Casseus, Michael J. Pagan, Robert Joy, Frank Medrano, Ronn Munro, Cynthia Hayden, Ray Xifo, Tony Michael Donnelly, Tara Carnes
Als een van de weinige zwarte acteurs heeft Denzel Washington het helemaal gemaakt in Hollywood. Hij was pas de tweede donkere acteur die een Oscar won voor beste mannelijke hoofdrol, voor ‘Training Day’ in 2001. De eerste was Sidney Poitier (1963), later volgde nog Jamie Foxx (2004). Behalve met zijn vele succesvolle films, waaronder ‘Glory’, ‘Philadelphia’ en ‘Man on Fire’ heeft Denzel het hart van het Amerikaanse publiek ook gestolen met zijn charmante uiterlijk (hij staat al jaren op de People-lijst van mooiste mensen ter wereld) en zijn smetteloze imago (hij is al 23 jaar gelukkig getrouwd met zijn Paulette). Het is alleen jammer dat Denzel niet wat meer risico durft te nemen in de keuzes van zijn rollen; negen van de tien keer speelt hij een politie-agent of detective. Zo ook in de occulte thriller ‘Fallen’ uit 1998.
Een seriemoordenaar (Elias Koteas) die een tijdlang heeft huisgehouden in Philadelphia, is opgepakt door detective John Hobbes (Denzel Washington), de edelmoedigste man van het korps. Tijdens zijn laatste uren – voordat hij de gaskamer in moet – hebben deze Edgar Reese en Hobbes nog een onderonsje, waarbij de moordenaar het liedje ‘Time is on my Side’ van The Rolling Stones staat te zingen. Wat Hobbes nog niet weet is dat dit een aanwijzing is. Enkele minuten later wordt de executie voltrokken en is Reese dood. Maar voor Hobbes begint de nachtmerrie dan pas. Want Reese was geen ‘gewone’ psychopaat; zijn lichaam was gastheer voor een duistere mytische geest genaamd Azazel. En nu Reese dood is, is de geest van Azazal bevrijd en vrij om van lichaam naar lichaam over te springen en zo onverstoord door te kunnen gaan met zijn moordpartijen. Omdat de identiteit van de moordenaar daardoor steeds verandert staan Hobbes en zijn collega’s Jonesy (John Goodman), Lou (James Gandolfini) en politiechef Stanton (Donald Sutherland) voor een raadsel.
‘Fallen’ werd geregisseerd door Gregory Hoblit, voorheen bekend van tv-programma’s als ‘Hill Street Blues’ en ‘LA Law’, waarvoor hij tevens een Emmy Award won. In 1996 maakte hij een succesvolle overstap naar de film met het imponerende ‘Primal Fear’, de film die tevens de doorbraak markeerde van acteur Edward Norton. ‘Fallen’ vertoont verrassende overeenkomsten met ‘Primal Fear’; waar de eerste gaat over een moordenaar met één persoonlijkheid maar verschillende lichamen, gaat de tweede over een moordenaar met één lichaam maar verschillende persoonlijkheden. Hoblit leverde met beide films uitstekend werk af. In ‘Fallen’ wordt de spanning langzaam maar zeker opgebouwd en net als je tegen het einde van de film het gevoel hebt dat de boel wat inzakt, komt de regisseur met een geweldige slotscène met een onverwachte plotwending die de kijker nog lang doet nasidderen.
Het script werd geschreven door Nicholas Kazan (de zoon van regisseur Elia), die eerder indruk maakte met ‘Reversal of Fortune’ en ‘At Close Range’, maar die op het verhaal van ‘Fallen’ op sommige momenten toch wat beter zijn best had moeten doen. Het plot is heel behoorlijk, dankzij het intrigerende thema, maar de dialogen zijn bij vlagen abominabel. De acteurs leveren niet allemaal even goed werk af. Zo speelt Denzel Washington heel erg ‘op safe’. Hij is zeker niet slecht, maar hij geeft zijn personage maar weinig kleur mee. Hoe anders is Elias Koteas, die Edgar Reese speelt. Hij is slechts tien minuten in beeld, maar in die korte tijd maakt hij meer indruk dan Washington gedurende de hele film. Ook John Goodman als Hobbes’ partner Jonesy valt op in positieve zin, net als James Gandolfini. Donald Sutherland valt tegen maar dat heeft waarschijnlijk te maken met zijn dramatisch slecht uitgewerkte personage. En dan is er nog Embeth Davidtz, als theologe wiens vader decennia geleden tegen dezelfde demonen streed als Hobbes. Ook haar hebben we wel eens beter gezien, bijvoorbeeld in ‘Schindler’s List’.
De film doet sterk denken aan ‘Se7en’, de trendsetter op het gebied van intelligente thrillers in de jaren negentig. Niet alleen sferisch – het Philadelphia van ‘Fallen’ is een grauwe, duistere stad dankzij de uitstekende cinematografie van Newton Thomas Sigel – maar ook thematisch. Beide films gaan over detectives die worden geconfronteerd met een bijbelse cq. mythische bedreiging; in ‘Fallen’ is het een daadwerkelijke demoon, in ‘Se7en’ gebruikt de moordenaar de Zeven Hoofdzonden als motief. Het grote verschil is dat gebruikte metaforen in ‘Se7en’ duizelingwekkend literair waren, terwijl ‘Fallen’ blijft steken in het idioom van B-horrorfilms. Desondanks is het verhaal behoorlijk spannend en grijpt het je bij de keel. Al met al heel wat beter dan de gemiddelde thriller.
Patricia Smagge
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 28 mei 1998