Familiar Touch (2024)

Regie: Sarah Friedland | 90 minuten | drama | Acteurs: H. Jon Benjamin, Kathleen Chalfant, London Garcia, Andy McQueen, Carolyn Michelle, Katelyn Nacon, Sandy Velasco, Joahn Webb

In 2022 zagen we Anthony Hopkins in ‘The Father’ een demente man spelen, die langzaam maar zeker bewust wordt van het feit dat hij zijn leven niet meer in eigen hand heeft. Sarah Friedland komt in 2024 met de vrouwelijke tegenhanger van deze film: ‘Familiar Touch’.

We ontmoeten Ruth (Kathleen Chalfant) in haar woning, waar ze ontbijt maakt voor zichzelf en voor een man die bij haar op bezoek is. Ruth gedraagt zich wat flirterig en vraagt de man naar zijn werk en relatiestatus. Wat ze die dag gaan doen is nog een beetje een verrassing, maar al snel wordt duidelijk dat deze man, Steve (Harry Jon Benjamin), de zoon van Ruth is. De activiteit die ze gaan doen is een trip naar het verzorgingstehuis, waar Ruth voor de rest van haar dagen zal worden opgenomen. Ruth is hier totaal niet op voorbereid. Ze ontkent dat ze kinderen heeft en is ervan overtuigd dat ze gewoon thuis kan blijven wonen. Ze is er in ieder geval nog niet klaar voor om begeleid te gaan wonen. Tenminste, zo denkt ze daar zelf over.

Cinematografisch is ‘Familiar Touch’ minimalistisch. Het camerawerk is vaak statisch en als de camera wel in beweging is, dan zo langzaam dat het bijna hypnotisch is. Ook muziek is bijna niet aanwezig, met uitzondering van de laatste scène. Dit is de perfecte keuze voor deze film. Ruth staat in het middelpunt. Zij draagt de film en daar zijn verder geen toeters en bellen voor nodig. Je bent als kijker nooit afgeleid van wat je Ruth ziet doen.

De keuze voor Chalfant is ook uitstekend. Ze is fysiek erg vitaal, waardoor het contrast met haar aftakelende mentale gesteldheid extra pijnlijk is. Chalfant is sowieso fantastisch en zet een erg geloofwaardige demente vrouw neer. Haar interacties met het personeel en medebejaarden zijn vertederend en de paniek die af en toe in haar ogen te lezen is, voelt oprecht. Toch komen de meest emotionele momenten niet van haar, maar van Benjamin, die onder andere in een korte afscheidsscène aan het begin van de film een emotionele snaar weet te raken.

‘Familiar Touch’ is verrassend grappig. Het is bijna onmogelijk om in de eerste driekwartier van de film niet geregeld in de lach te schieten. Het is, hoe tragisch ook, nu eenmaal best grappig om een demente vrouw, die vergeten is dat ze al dertig jaar geen kok meer is, de keuken van het verzorgingstehuis te zien betreden, met het idee om voor alle bejaarden een driesterrenmaaltijd te bereiden. De film heeft in de eerste helft dan ook meer weg van een komedie dan van een drama, te meer omdat de humor soms werd verkozen boven het neerzetten van een realistisch scenario.

Oud worden, je dat realiseren en dat vervolgens accepteren, alsook het laten opnemen van je (groot)ouders in een verzorgingstehuis zijn zeer emotionele zaken. Het geestige eerste deel van de film en het treurige onderwerp daarvan werpen een verwachting op voor een emotioneel diepgaand tweede deel. Je hebt als kijker het gevoel dat door de humor een veilig gevoel wordt gecreëerd, dat vervolgens in het derde bedrijf volledig kan worden afgebroken. Het personage van Hopkins in ‘The Father’ ging door een soortgelijk proces van ontkenning, realisatie en acceptatie, waar vooral het gedeelte van de realisatie leidde tot het emotionele crescendo dat de film zo goed maakte. Daaraan ontbreekt het in ‘Familiar Touch’, waardoor de film balans mist. De humor in de film lijkt geen ander doel te dienen dan slechts het publiek aan het lachen te maken. De drama is niet contrasterend genoeg om tot de juiste balans in de film te leiden. Al moet gezegd worden dat, hoe ingetogen ook, de laatste scène wel een tranentrekker is. Echter niet van de verwachte intensiteit.

Al met al is ‘Familiar Touch’ een film die een balans probeert te vinden tussen humor en drama, maar uiteindelijk tekortschiet in het bereiken van de emotionele diepgang die het onderwerp verdient. De minimalistische stijl en verrassende humor zorgen voor momenten van vermaak, maar het gebrek aan een emotioneel crescendo laat de kijker uiteindelijk met een gevoel van gemiste potentie achter. ‘Familiar Touch’ is een film met goede intenties, maar slaagt er niet helemaal in om die ten volle te realiseren.

Jelco Leijs

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: Leiden International Film Festival 2024
Bioscooprelease: 25 september 2025