Family Viewing (1987)

Regie: Atom Egoyan | 88 minuten | drama | Acteurs: David Hemblen, Aidan Tierney, Gabrielle Rose, Arsinée Khanjian, Selma Keklikian, Jeanne Sabourin, Rose Sarkisyan, Vasag Baghboudarian, David MacKay, Hrant Alianak, John Shafer, Garfield Andrews, Aino Pirskanen

Egoyans tweede film focust zich net als zijn eerste film, ‘Next of Kin’, op de zoektocht van een jonge man naar een nieuwe familie. Hoewel de premisse vrij interessant is, wordt het geheel toch wat duf uitgewerkt.

Het middelpunt in ‘Family Viewing’ is de 18-jarige Van (Aidan Tierney) en het disfunctionele gezin waar hij in leeft. Zijn moeder heeft hem drie jaar geleden verlaten, en Van woont nu samen met zijn vader Stan (David Hemblen) en diens vaste vriendin Sandra (Gabrielle Rose). Veel liefde vindt Van thuis niet. Zijn vader heeft een voorkeur voor telefoonseks en het filmen van zijn viespeukerij met Sandra. Van zoekt toevlucht in het verzorgen van zijn grootmoeder Armen (Selma Keklikian), die door Stan in een tehuis is gestopt. In het tehuis raakt hij bevriend met Aline (Arsinée Khanjian) die, zo blijkt later, werkt als telefoonseks-meisje en regelmatig aan de lijn hangt met Stan en Sandra.

Het keerpunt komt als Van ontdekt dat zijn vader de videobanden uit zijn jeugd wist voor zijn pornofilms. Hij ziet dan in dat hij niet langer bij zijn vader kan leven. Samen met Aline verzint hij een plan om Armen te laten ontsnappen uit het tehuis, zonder dat Stan dat te weten komt.

Cinematografisch maakt Egoyan wat vreemde keuzes. De film is verdeeld in de buitenscènes die in full colour zijn geschoten, het appartement van Stan, dat korzelig en grauw wordt uitgebeeld, en de vele zwart-wit opnames door de lenzen van beveiligings– of handcamera’s. De extra werking die dit vermoedelijk zou moeten hebben is nogal gering. Het (bewust, ongetwijfeld) stijve acteren van de acteurs zorgt namelijk al voor genoeg troosteloosheid.

In dat zelfde stijve acteren, zit nog een ander hekelpunt: Niet alle acteurs kunnen even goed uit de voeten met de apathische stijl. Waar het bij David Hemblen als emotioneel afgevlakte man juist versterkend werkt, is het voor de karakters van Khanjian en Rose nogal doelloos. Het zorgt voor meer ongemakkelijkheid in een film die al voortdurend op zich laat wachten.

‘Family Viewing’ is een aardige poging om een interessant thema te belichten maar kan in de uitvoering eigenlijk alleen maar als ‘saai’ worden geclassificeerd. Het latere oeuvre van Egoyan biedt betere dingen.

Caspar Kraaijpoel

Waardering: 3