Favoriete films van Cinemagazine-recensenten 2017

Hieronder een overzicht van wat (een aantal van de) recensenten van Cinemagazine tot hun favoriete films van het afgelopen bioscoopjaar 2017 rekenen. En omdat wij natuurlijk, net als jullie, ook lang niet alle films die dit jaar in de bioscoop uitkwamen (het zijn er dit jaar 416, zo’n dertig meer dan vorig jaar!!) – zie voor de complete lijst onze lijst op Letterboxd.com) hebben kunnen zien, of het lastig kiezen is, noemen we in sommige gevallen ook de films die niet gezien zijn en waarvan verwacht wordt dat ze wel een top tien plekje verdienen, of de films die net de top 3 niet haalden, of die de top 3 nooit zullen halen…

Wouter de Boer

Geen rangorde, maar gewoon de de drie bioscoopvertoningen die het meeste indruk hebben gemaakt.

Loveless

Er zijn maar weinig filmbeelden zo op mijn netvlies gebrand in 2017 als het shot van de stil huilende Alyosha in ‘Loveless’. Ik zag de film tijdens het 17e PAC-festival in Pathé Groningen. Met nog vier films voor de boeg, wist ik eigenlijk al dat deze film niet meer overtroffen zou worden. De manier waarop regisseur Andrey Zvyagintsev liefdeloosheid in beeld brengt als onderdeel van de Russische psyche, is tegelijkertijd beklemmend deprimerend en van een fascinerende schoonheid.

Moonlight

Al maanden keek ik uit naar ‘Moonlight’, tot ik hem eindelijk tijdens IFFR in Groningen kon zien. De omstandigheden waren niet ideaal (de film werd vertoond in het Grand Theatre, dat normaal niet als bioscoop dienst doet), maar ik werd alsnog volledig de film ingezogen. Een mooier coming-of-age-portret c.q. liefdesdrama heb ik in 2017 niet gezien. Visueel knetterend en emotioneel overweldigend. Over een zwarte homoseksuele man die aan de rand van de maatschappij opgroeit.
Recensie Moonlight Cinemagazine

City of Ghosts

Misschien wel de belangrijkste documentaire die in 2017 vertoond is in de filmhuizen, vandaar dat ik het bijzonder spijtig vind dat er maar een paar mensen in de zaal aanwezig waren toen ik hem tijdens de korte reguliere vertoningsperiode in Groninger Forum zag. Een groep Syrische burgerjournalisten waagt hun leven om de wereld beelden te tonen van het door ISIS bezette Raqqa. Extra schrijnend als enkelen die op de vlucht zijn in Europa te horen krijgen dat ze moeten “oprotten naar hun eigen land”. Verder ook vooral een documentaire over het belang van een vrije pers, de rol van propaganda en de kracht van sociale media.

Mooiste bioscoopmoment

Een vertoning van ‘Close Encounters of the Third Kind’ in Groninger Forum, in het kader van het door Kino Rotterdam opgezette programma First Contact. Voor het eerst op groot scherm. Al meer dan twintig keer gezien, en toch was het alsof ik hem voor het eerst zag.

Fijnste bioscoopgevoel
De documentaire ‘Kedi’ over straatkatten in Istanbul. Gezien in Groninger Forum samen met mijn vriendin, die continu blije kreetjes slaakte. Het leven van de katten (en en passant de levens van de mensen waar ze omheen cirkelen) wordt op een prachtige, zwierige manier in beeld gebracht.

Gemist in 2017, maar hoog op de lijst
‘Get Out’ (kan ik gelukkig inhalen tijdens de Cineville top 10 op 14 januari 2018), ‘The Big Sick’, ‘The Handmaiden’, ‘Coco’.

Monica Meijer

1.In the Crosswind
In mei van 2017 was het al duidelijk dat deze film in de hoogste regionen van mijn favorietenlijstje terecht zou komen. Door veel te weinig mensen gezien, deze aangrijpende film over de deportatie van inwoners van Estland, Letland en Litouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De visuele stijl die de debuterende Martti Helde koos voor zijn vertelling is uniek en passend, hoewel sommige mensen het gewaagd zouden kunnen noemen. De camera draait om de stilstaande acteurs heen, waarbij een windvlaag soms doet verraden dat het geen foto is, maar een set met levende mensen. De film is inmiddels uit op DVD, dus als je ‘m gemist hebt, is dit er écht eentje om in te halen.

Prijsvraag DVD In the Crosswind Cinemagazine

2. Manchester by the Sea
Ook vroeg in het jaar gezien, maar dreunt nog altijd na. Casey Affleck op de toppen van zijn kunnen in een film die subtiliteit ademt en juist daardoor op de rauwe momenten van verdriet aanvoelt alsof je keel wordt dichtgeknepen. Hartverscheurend, intens en zeer realistisch.

3. Get Out
Over mijn nummer 3 moest ik lang nadenken. Getwijfeld tussen deze, ‘Coco’ en ‘Your Name’, maar dankzij de onvoorspelbaarheid van het nachtmerrieachtige ‘Get Out won deze toch. Het is een film die ‘nieuw’ voelt in alle opzichten én er zit een boodschap in die aankomt. Jordan Peele combineert continue dreiging en spanning met humor. Gewoon een ontzettend goed gemaakte film die je nog wel een keer of tig kunt zien.

Eervolle vermelding:
Zoals Henny al schreef, gaf 2017 ons heel veel 4-sterren films. Ik heb er waarschijnlijk nog heel veel niet gezien (zie hieronder), maar genoot onlangs nog van het schattige, nu nog draaiende ‘Rita en Krokodil’ voor de allerkleinsten en ‘Star Wars: The Last Jedi’. Eerder in 2017 zag ik topfilms als documentaire ‘School Life’, ‘The Net’, ‘The Founder’, “Paterson’, ‘King of the Belgians’, ‘Aloys’, ‘Un beau soleil intérieur’, ‘Poesía sin fin’ en ‘To My Beloved’. Allemaal erg de moeite waard!

Gemist:
Brimstone, Moonlight, mother!, Loveless, Logan, The Big Sick, The Handmaiden, American Honey, Paddington 2, Blade Runner 2049, Aquarius, Dunkirk, The Beguiled, 20th Century Women…

Ruby Sanders

1. Loveless
Regelmatig val ik in de bioscoop stil nadat de aftiteling voorbij is en het doek weer omhoog is gegaan, maar na Loveless had ik het gevoel dat ik urenlang niks meer uit kon brengen. Zó’n zwarte en cynische zedenschets van de moderne Russische middenklasse. Terwijl een Russisch stel in scheiding ligt en beide partners vooral met zichzelf bezig zijn, verdwijnt hun zoontje. De zoektocht naar hem wordt hoe langer hoe wanhopiger, en het egoïsme van de hoofdrolspelers staat op scherpe wijze symbool voor de Russische maatschappij.
Recensie Loveless Cinemagazine

2. Paterson
In hysterische tijden voelt het als een grote opluchting om een kleine, lieve film als Paterson te zien. Jim Jarmush maakte met deze film een poëtisch, geestig en warm portret van een dichtende buschauffeur in New Jersey, wiens leven tegen alle moderne hypes in, elke dag hetzelfde stramien volgt: vroeg aan het werk, wandelen en dichten in de pauze, thuis zijn vriendin en hond knuffelen en elke avond een biertje in dezelfde buurtkroeg. Hij hoeft geen roem of podium maar is gelukkig met zijn vredige alledaagsheid. Hier kunnen we wat van leren.

Gedeelde derde plaats:

The Nile Hilton Incident
Deze politieke thriller van de Zweeds-Egyptische regisseur Tarik Saleh speelt zich af in Cairo, aan de vooravond van de Egyptische Revolutie van 2011. The Nile Hilton Incident vertelt het verhaal van politie-inspecteur Noredin, die net als zijn collega’s binnen het politiecorps, gewend is aan de allesomvattende corruptie waarbinnen zij werken. Wanneer hij echter geacht wordt de moord op een bekende zangeres in de doofpot te laten verdwijnen, kan hij het niet meer verkroppen. Zijn geweten speelt op, met alle gevolgen van dien. De productie van deze film moest halsoverkop verplaatst worden naar Marokko en regisseur Saleh mag Egypte niet meer in. De film is het waard geweest. Geweldige hoofdrol ook van de Zweeds-Libanese Fares Fares.

Una mujer fantástica
Indrukwekkende film over de Chileense Marina (geweldig gespeeld door een van de eerste transseksuele actrices van Latijns-Amerika, Daniela Vega), de transseksuele weduwe van de twintig jaar oudere Orlando, wiens familie (en vooral ex-vrouw) haar niet accepteert in deze periode van rouw. Vrijwel alle ontmoetingen lopen uit op vernederingen, en toch verliest Marina het geloof in zichtzelf niet, gesterkt door de ware liefde die ze met Orlando heeft meegemaakt. Regisseur Sebastian Lelio onderzoekt met Una Mujer ook de zedenmoraal van het huidige Chili en komt tot treffende conclusies.

Grappigste documentaire (die waarschijnlijk niemand gezien heeft):

Lots of Kids, a Monkey and a Castle (Muchos hijos, un mono y un Castillo). Deze Spaanse documentaire volgt de extraverte Julia, een mooie vrouw van in de 80, moeder van vijf kinderen, van wie filmmaker Gustavo Salmerón de jongste is. Julia had als kind drie wensen: veel kinderen, een kasteel en een aap. Alle drie zijn in vervulling gegaan, maar door de economische crisis zijn Julia en haar al even stijlvolle echtgenoot gedwongen hun kasteel te verkopen. Gustavo filmt zijn moeder gedurende het opruimen en verhuizen van de duizelingwekkende hoeveelheid spullen die de hamsterende Julia in de loop der jaren heeft verzameld. Julia blijkt haar oude falangisten-memorabilia bewaard te hebben, een gigantische kerststal, maar ook een ruggenwervel van haar in de Spaanse burgeroorlog vermoorde oma. Julia is het verrassendste personage van 2017.

Wouter Los

1. Guardians of the Galaxy 2.0

De beste Star Wars van 2017 was Guardians of the Galaxy 2.0. De actie is grotesk, de grappendichtheid hoog en, bovenal, voelt de film in alles fris aan. Het bewijst dat een vervolg geen herhaling van zetten hoeft te betekenen. Guardians of the Galaxy biedt filmisch vermaak van het beste soort. De glimlach die na de fenomenale openingsscène op het gezicht is verschenen, zal in het restant van de film niet meer verdwijnen.
Guardians of the Galaxy Vol. 2
2. The Square
Genadeloze, maar heerlijke aanklacht op het morele superioriteitsdenken van de kunstelite. En hoe kunst gebruikt wordt als instrument om geld te verdienen. Maar ook hoe de mens daar blind in stapt. Regisseur Ruben Östlund zet de personages op de eerste plaats. Of meer precies, de gebreken van die personages. De humor is zwart, maar behoudt een lichte, pijnlijke vorm van absurdisme die de film niet al te zwaar maakt. Het maakt van ‘The Square’ een heerlijke maatschappijsatire.

3. The Woman Who LeftBlade Runner 2049
Hoewel films steeds sneller en sneller lijken te moeten gaan, is er nog altijd ruimte voor slow cinema. Diaz maakte met The Woman Who Left, met een speelduur van bijna vier uur, zelfs een van zijn kortere films. De film laat krachtig zien hoe mensen aan de onderkant van de Filipijnse maatschappij gevangen zitten in hun eigen tableaux vivants. In zekere zin verschillen die ongelukkigen niet veel van de personages uit de langverwachte opvolger van Blade Runner. Ook zij zitten vast in een leven dat voor hen gemaakt is. Vrijheid is een illusie. Elke keer dat de rots bijna boven is, rolt hij als vanzelf weer naar beneden.

Meest emotionele scène: A Family Quartet (Simonka de Jong)
Een Braziliaanse jongen, enkele jaren ouder en met een hoop meer leefervaring, mag in deze documentaire over de vioolfamilie Wildschut een stukje Bach (Air!) spelen met de vroegvolwassen, maar evengoed verlegen en soms eenzame tiener Noa. De jongen moet alle zeilen bijzetten om niet in huilen uit de barsten, nu hij vol bewondering en trots oog in oog mag staan met zijn idool, dan nog topvioliste in wording. Zelden een dergelijk oprecht mooi stukje film gezien.

Nog te zien: Get Out, Baby Driver, Mother!, The Killing of a Sacred Deer

Frank Heinen

1. Logan
Veel meer dan gewoon weer een superheldenfilm uit het overvolle Marveluniversum en veruit de beste prent over Wolverine. Een grimmig, rauw en soms zelfs tegen nihilisme aanleunend verhaal dat vrij klein van schaal is en een even passend en bitterzoet einde verleent aan de saga van de geklauwde superheld. De les: ook superhelden kunnen zich uiteindelijk niet onttrekken aan de gesel van het leven en het sluipende monster van ouderdom en verval.

Recensie Logan Cinemagazine

2. War for the Planet of the Apes
‘War for the Planet of the Apes’ is een prima sluitstuk van een toch al meeslepende trilogie. De verwijzingen naar racisme en uitbuiting uit de originele films uit de jaren zeventig schijnen ook door in deze film, maar maken vooral plaats voor een verhandeling over het ‘soortisme’, de geesteshouding die mensen als volstrekt unieke en ver boven alle andere soorten verheven wezens portretteert. In ‘War for the Planet of the Apes’ verbrokkelt die scheiding langzaam en wordt op intelligente wijze gespeeld met de roverdeling tussen aap en mens. Visueel is de film bovendien een ware lust voor het oog.

3. IT / Manchester by the Sea
‘IT’ was een film waar veel horrorfilms watertandend naar uitkeken. Gelukkig is het uiteindelijk een magistrale verfilming van het beroemde boek van Stephen King geworden. De mix van horror, nostalgie en een stevige dosis humor komt heel goed uit de verf, terwijl de Pennywise van Bill Skarsgård een vleesgeworden nachtmerrie voor iedereen met een fobie voor clowns is. Voor een definitief oordeel over de saga is het nog even wachten op het tweede deel, maar de ouverture smaakt zeker naar meer.

‘Manchester by the Sea’ is een boeiende karakterstudie naar de verlammende werking van rouw, verlies en schuld. Intens en broeierig tegelijk is dit een film die je bij de strot grijpt en uiteindelijk niet meer loslaat.

Eervolle vermeldingen: Jane, Split, Thor: Ragnarok, A Cure for Wellness, Brimstone, Guardians of the Galaxy Vol. 2, Miss Sloane
Helaas gemist: Get Out, Mother

Ruud Stift

1. Paterson / Manchester by the Sea
Een gedeelde eerste plek voor twee fantastische films.

De eerste, Paterson, is een heerlijke film van Jim Jarmusch over ‘gewone man’ buschauffeur Paterson (Adam Driver uit ‘Girls’) en zijn vriendin. Buschauffeur én dichter, want in zijn vrije tijd schrijft Paterson een schriftje vol met gedichten. Zijn vriendin is op een andere manier creatief: kleding maken, interieur design. Het dagelijkse bestaan van een verliefd stel, hoe mooi kan cinema zijn? Geen toeters, geen bellen. Gewone mensen met hun dromen en alledaagse bezigheden. Kabbelt heerlijk weg…

Manchester by the Sea! Ja, daar word je wel even door bij de strot gegrepen. Acteursregisseur Lonergan strikes again! Verlies werd nog nooit zo accuraat en ‘waar’ verfilmd. Met Casey Affleck in een indrukwekkende hoofdrol, want zeer geloofwaardig en adembenemend. Deze film niet gezien? Ga gauw in de hoek staan en je driedubbel schamen. Dit is waar je voor naar de bioscoop gaat. Twee ‘masterclasses in film making’.

2. The Big Sick
Weer zo’n juweeltje! Stand-up comedian Kumail Nanjiani uit Pakistan probeert op te klimmen in de rangen. Ondertussen krijgt hij te maken met verschillen in cultuur, de liefde, bemoeizuchtige ouders en ziekte. Aangrijpend, komisch, sociaal drama van Michael Showalter. Leden we allemaal maar aan ‘de grote ziekte’, want laten we eerlijk zijn: alles draait toch om liefde? Een heerlijke bioscoopervaring.

Recensie The Big Sick Cinemagazine

3. Pop Aye
Een Thaise architect die in de put zit, komt bij toeval de olifant tegen waar hij gedurende zijn jeugd mee opgroeide. Een innemende en originele roadmovie. De trip door Thailand levert heel wat levenslessen op. Aanrader uit de categorie ‘Niet verwacht, toch erg aangenaam.’

Bijzondere vermeldingen voor: Wind River (mysterieus misdaaddrama) en King Arthur: Legend of the sword (Guy Ritchie brengt ons het aloude verhaal, maar dan op z’n Ritchie’s: originele dialogen, moderne soundtrack, snelle montage, humor en véél vaart).

Flop top drie:

1. Their Finest
Dus niet alle films met Bill Nighy zijn het bekijken waard. Ongelooflijk niet leuke film!
2. Mother!
Javier Bardem en Jennifer Lawrence in volkomen over the top film over God / Jezus / Moeder aarde? RAAAAAAAAAAAAR! Verlos ons van dit kwade…
3. Victoria and Abdul
Ook niet alle films met Judi Dench blijken dus het bekijken waard. Historisch autobiografisch drama. Met de nadruk op drama. Verspil hier je tijd niet aan!

Henny Wouters

1. The Handmaiden
East meets west in deze fantastische film van Park Chan-wook. Een thriller over rijke heren, door smart verteerde dames en dienstmeisjes met slechte plannen. Of goede. Uit Azië komen de verfijnde erotiek en de schitterende visuals, Wales levert het ingenieuze verhaal (een bewerking van de thriller ‘Fingersmith’ van Sarah Waters). Oosterse esthetiek gepaard aan westerse vertelkunst. Klinkt te elitair? Wat dacht je van bloedmooi, botergeil en retespannend!
Recensie The Handmaiden Cinemagazine

2. 20th Century Women
2017 kende geen uitgesproken meesterwerken, maar wemelde van de 4-sterrenfilms. Zoals dit heerlijke ‘20th Century Women’. In het decor van Californië eind jaren 70 houdt een clubje zachtmoedige personages zich bezig met tijdloze zaken als ziekte, liefde, vriendschap en seks. En muziek natuurlijk. Mooie dialogen, geweldige soundtrack en een heerlijk net-niet nostalgisch decor. Plus een cast om je vingers bij af te likken, met Annette Bening, Greta Gerwig en de geweldige Elle Fanning voorop.

3. Get Out
Het jaar van Trump leverde bedroevend weinig politieke films op, maar deze komt in de buurt. ‘Get Out’ is een brutaal hybridegevalletje van horror, thriller en rassendrama. Over een donkere jongen die een droomkoppel vormt met zijn lelieblanke vriendin. Maar als het stel bij de ouders van het meisje langsgaat verandert die droom in een nachtmerrie, op onvoorspelbare en ingenieuze wijze. ‘Get Out’ is typisch zo’n film die je liefst zo snel mogelijk opnieuw bekijkt. En misschien nog wel een derde keer.

Vaag!
Het gaat wat ver om 2017 het jaar van de vaagheid te noemen, maar het blijft opvallend hoe in zo’n onrustig jaar een stel gelauwerde regisseurs opduikt met lastig te duiden films. Van Yorgos Lanthimos (‘The Killing of a Sacred Deer’) verbaast het niks. Maar wat te denken van Joachim Trier, die na een trits melancholieke psychodrama’s het esoterische ‘Thelma’ aflevert. Terwijl je er bij Lanthimos en Trier nog mooie films aan overhoudt komt Darren Aronofsky aanzetten met het wanstaltige ‘Mother!’ (met uitroepteken!). Na afloop vernamen we dat het over moeder aarde ging, over God en Jezus en dat soort zaken. Toen we keken hadden we dat niet echt door. We vonden het vooral luidruchtig. En vaag!

Patricia Smagge

1. Manchester by the Sea
Intense, weerbarstige film over rouw in zijn puurste vorm, met een glansrol voor Casey Affleck die geheel terecht met prijzen overladen werd. Regisseur Kenneth Lonergan is een kei in het observeren en uitkristalliseren van onderlinge verhoudingen en weet het beste uit zijn acteurs te halen. Een film waar je stil van wordt.
Recensie Manchester by the Sea Cinemagazine

2. Coco
Pixar flikt het opnieuw, ditmaal met een kleurrijke ode aan Dia de Muertos, het Mexicaanse folkloristische festival waarmee de doden geëerd worden. Met eerbied voor de traditie – voor de Mexicanen een spiritueel en uiterst liefdevolle viering van leven en dood – wordt door Lee Unkrich en zijn crew haarfijn gevangen in een universeel en muzikaal avontuur over de kracht van familiebanden.

3. Get Out
De verrassing van 2017! Deze horrorkomedie, het debuut van Jordan Peele dat met een beperkt budget gedraaid werd, gaat over een zwarte man die de blanke familie van zijn vriendin voor het eerst ontmoet. Peele geeft zijn geheel eigen draai aan de raciale thematiek van deze tijd en speelt met de verwachtingen van de kijkers en zet hen bovendien een spiegel voor: zelfs de blanke die zich stellig tegen racisme uitspreekt, maakt zich al dan niet bewust schuldig aan ‘raciale profilering’.

Eervolle vermelding voor: Sami Blood, Insyriated, Wind River, Molly’s Game, T2 Trainspotting, Hidden Figures, Dunkirk en de leukste familiefilm van 2017: Paddington 2!

Deze documentaire mag je absoluut niet missen: I Am Not Your Negro: In deze messcherpe en confronterende documentaire analyseert regisseur Raoul Peck op meedogenloze wijze de raciale pijnpunten in de Amerikaanse samenleving, aan de hand van teksten van de eloquente en mateloos intrigerende schrijver en opiniemaker James Baldwin. Diens gedachtegoed blijkt dertig jaar na zijn dood niet alleen van profetische waarde te zijn, maar ook actueler en relevanter dan ooit.

Jan-Kees Verschuure

1. Paterson
Het knappe aan Jim Jarmusch’ film is dat alles aan het huiselijk leven van de zwijgzame ‘everyman’ Paterson en zijn aan interieurdecoratie verslaafde vriendin Laura zichtbare liefde en levenszin ademt; geluk als stilstaand water is het, onveranderlijk stilgezet door de grote klokkenmaker hierboven. Toch zindert en broeit het ook in het personage Paterson.
Recensie Paterson Cinemagazine

2. Home
Doorslaggevend is dat Fien Troch de tieners in ‘Home’ situationeel laat ageren. Geweld, bedrog en verraad (wij verklappen niets) zijn bij tieners geen handelingen die uit slechtheid voortkomen, maar uit de dynamiek van situaties. Ze gebeuren gewoon. Troch laat het gebeuren.

3. Lady Macbeth
Gebaseerd op een Russische novelle uit 1865 van Nikolaj Leskov, getiteld Lady Macbeth uit het district Mtsensk. William Oldroyd verhuist het verhaal naar Noord-Engeland en plaatst de uitgehuwelijkte Katherine (een fantastische Florence Pugh) als 21-ste eeuwse borderliner in een desolate 19e-eeuwse setting. Het negatief van een traditioneel kostuumdrama. En het werkt.

Beste jeugdfilm
100 % Coco
Eindelijk eens een goede film voor jonge en would be-tieners, al zegt vader het zelf. Nola Kemper is bijzonder geloofwaardig als buitenbeentje dat doorzet.

Beste film gezien op een filmfestival
Le passe devant nous
Het prostitutiebestaan als ontsnapping aan werkelijke emotionele binding, daar draait het om in ‘Le passé devant nous’. Sowieso een mooie titel. Het verleden ligt letterlijk voor ons, maar kan ook aan ons voorbijgaan. Niet gek gevonden, als je het hebt over een escortgirl die wordt geconfronteerd met het verleden, in de vorm van een zesjarig zoontje dat bij de geboorte werd verlaten en na het overlijden van de vader weer op deze Alice is aangewezen.

Niet gezien, maar wel van plan: Paddington 2, American Honey