February (2014)

Regie: Siar Sedig | 8:35 minuten | korte film, drama | Acteurs: Armin Tashakoor, Maryam Tarami, Jack Bontekoe, Marieken van Nieuwpoort

De korte Nederlandse film ‘February’ was te zien op het Red Dirt International Film Festival in de VS. Hier won hoofdrolspeelster Maryam Tarami zelfs de prijs voor beste actrice in een buitenlandse korte film. De film vertelt het verhaal van een man (Armin Tashakoor) die zich verliest in de de verhalen van een vrouw (Maryam Tarami) over haar thuisland Iran. Er lijkt iets moois tussen de twee te ontstaan, maar de kijker blijkt in het korte verhaal op het verkeerde been gezet te worden. 

De nogal mysterieuze productie is tot stand gekomen door een kleurrijke groep jonge Nederlandse kunstenaars, allen met verschillende achtergronden. Regisseur Siar Sedig werd in Kabul, Afghanistan geboren, terwijl actrice Maryam Tarami op jonge leeftijd vanuit Teheran naar Nederland is gekomen, net als tegenspeler Armin Tashakoor. Het scenario is geschreven door de twee jonge Amsterdamse filmmakers Ashar Medina en Wander Theunis.

De film vertoont een gesprek tussen een man en een mooie, jonge vrouw, beiden uit Iran, en  suggereert dat we kijken naar een date of op zijn minst een intieme afspraak tussen de twee. Dat het een Nederlandse productie is blijkt in eerste instantie uit niets behalve de herkenbare blauwwitte tram die achter de twee personages langsrijdt, terwijl zij knus aan een tafeltje zitten en thee drinken. Die thee hier, zo vertelt de Maryam Tarami’s personage, die lijkt nergens op, zeker niet in vergelijking met de echte thee die ze vroeger bij haar opa thuis dronk. Sowieso heeft ze veel mooie herinneringen aan haar geboorteland Iran, waar ze met haar familie woonde. De iets oudere man in haar gezelschap laat zich meeslepen door haar verhalen en haar herinneringen. Vooral zíj vertelt, hij vraagt af en toe iets en hij luistert. De twee verplaatsen van café naar woonkamer, waar ze innig op de bank zitten en wijn drinken. Als even later de setting, de toon van het gesprek en het uiterlijk van de mooie Maryam 180 graden veranderen, blijkt de indruk die je als kijker van het verhaal tot dat moment hebt gekregen, totaal niet te kloppen.

Door de plotselinge ommekeer van de gebeurtenissen, pas in de laatste minuut van de film, wordt pijnlijk duidelijk gemaakt waar de menselijkheid achter verhalen van vluchtelingen schuilt en hoe die verloren gaat in het vernederende proces van asielaanvraag in Nederland. De film laat dit in nog geen tien minuten mooi en confronterend aan ons zien en laat de kijker verbouwereerd achter.

Ruby Sanders