Fermat’s Room – La habitatión de Fermat (2007)

Regie: Luis Piedrahita, Rodrigo Sopeña | 90 minuten | thriller | Acteurs: Lluís Homar, Alejo Sauras, Elena Ballesteros, Santi Millán, Federico Lippi

Voor iedereen die slecht is in kansberekening, algebra en puzzels: wees blij dat je geen uitnodiging hebt gekregen van ‘Fermat’. Het zou je dood kunnen betekenen…

Wiskundigen zijn blijkbaar zo ijdel dat ze zich zelfs onder de meest verdachte omstandigheden naar een verlaten huis in een bos laten leiden om samen een groot raadsel op te lossen. Dat is tenminste wel het geval in ‘Fermat’s Room’. Fermat is de organisator van deze bijeenkomst, maar wie hij is weet niemand van de vier genodigden. Elkaar leren kennen is verboden, evenals het meebrengen van een mobiele telefoon. Allen hebben ze een naamplaatje opgekregen met door Fermat verzonnen namen; Galois, Oliva, Hilbert en Pascal. Nadat ze de gastheer even hebben ontmoet, verlaat deze de kamer en zitten ze als ratten in de val. In plaats van interessant intellectueel met elkaar brainstormen wordt het oplossen van puzzels en raadsels pure noodzaak. Op een achtergelaten PDA verschijnt telkens een vraagstuk. Deze dienen ze binnen een bepaalde tijd op te lossen en door te sturen anders komen de muren steeds dichter naar elkaar toe…

Een simpel, maar uiterst slim bedacht uitgangspunt voor een erg spannende film. Toegegeven; het zou een door Jigsaw (‘Saw’, 2004) bedacht spelletje kunnen zijn, maar in ‘Fermat’s Room’ zul je in elk geval gevrijwaard blijven van hele gore beelden. De raadsels die op het PDA-scherm verschijnen dienen slechts om tijd te winnen. Waar het werkelijk om draait zijn twee vragen: Waarom zitten uitgerekend zij vieren daar? En: hoe kunnen ze dit spel overleven? Het leuke aan ‘Fermat’s Room’ is dat jij als kijker met dezelfde vragen als de hoofdrolspelers zit. Met dat verschil dat jouw bank of stoel wel gewoon op zijn plaats blijft staan natuurlijk. Toch heb je sterk het gevoel zelf in die kamer te zitten. Een knap staaltje filmwerk van de makers, die naarmate de ruimte kleiner wordt ook van steeds dichter bij filmen. Je moet dus niet claustrofobisch aangelegd zijn, want dan kon deze film wel eens slecht op de maag vallen.

Na verrassende plotwendingen en flashbacks waarin steeds meer stukjes van de puzzel worden vrijgegeven is het einde niet het sterkste punt van de film. Maar na anderhalf uur op het puntje van je stoel te hebben gezeten neem je die teleurstelling voor lief. ‘Fermat’s Room’ is verder namelijk een intelligente film waarin alle details een reden hebben. Zoveel raadsels, zoveel vragen; je wilt te graag weten hoe het allemaal zit. Dat je de vele puzzels die Galois, Oliva, Hilbert en Pascal via de PDA voor hun kiezen krijgen dan niet altijd even goed kunt volgen zal niemand je kwalijk nemen. Heb je nog iets leuks om over te discussiëren met mensen die er net zo weinig van hebben begrepen als jij.

Brian Ligtvoet