Figlia mia (2018)

Regie: Laura Bispuri | 114 minuten | drama | Acteurs: Valeria Golino, Alba Rohrwacher, Sara Casu, Udo Kier, Michele Carboni, Fiorenzo Mattu, Julia Radovic

‘Figlia mia’ is een goed gemaakt Italiaans familiedrama van Laura Bispuri dat hoge verwachtingen wekt met het acteerwerk van de hoofdrolspeelsters, maar net te simplistisch en voorspelbaar is. Het verhaal draait om de bijna tienjarige Vittoria (Sara Casu), die in Sardinië woont met haar moeder Tina (Valeria Golino), maar er achter komt dat Tina niet haar biologische moeder is. Dat blijkt Angelica (Alba Rohrwacher) te zijn, die door Vittoria in een compromitterende positie wordt aangetroffen op een lokale rodeo. Angelica heeft ooit een overeenkomst met Tina gesloten omdat ze zelf niet voor haar kind kon en wilde zorgen. Angelica heeft schulden en dreigt uit haar boerderij gegooid te worden en wil toch nog contact met Vittoria. Als dat leidt tot verwarring met het meisje en een groeiend claimgedrag van Angelica, ontstaat er een conflict tussen de twee moeders. Intussen raakt de teruggetrokken en onzekere Vittoria verscheurd tussen Tina en Angelica en moet ze op zoek gaan naar eigen identiteit. Angelica en Tina zijn volkomen tegengestelde karakters, wat wel tot botsingen moet leiden als ze beiden om de liefde en aandacht van Vittoria vechten.

De tijd lijkt in veel opzichten stil te staan in het kleine vissersdorpje met zijn oeroude omgeving, waar mensen al eeuwen op dezelfde manier leven. In een bedaard tempo ontvouwt Bispuri het verhaal: de groeiende fascinatie van Vittoria voor haar echte moeder, de begrijpelijke jaloezie en frustratie van Tina en de tumultueuze leefwereld van Angelica. De laatste leeft typisch “in het moment” en is niet in staat om voor zichzelf en haar paarden te zorgen, laat staan voor een kind dat op de rand van de puberteit balanceert. ‘Figlia mia’ biedt weinig verrassingen en speelt zich langs voor de hand liggende lijnen af. Bispuri lijkt ook niet echt geïnteresseerd om een groots en meeslepend verhaal neer te zetten.

‘Figlia mia’ (mijn dochter) is meer de ruwe schets van een bijzondere relatie tussen twee vrouwen en een meisje, die drijft op de geweldige acteerprestaties van de drie hoofdrolspeelsters. Het is lastig te benoemen wie de meest indrukwekkende prestatie levert, maar Golino wint met een neuslengte voorsprong. Zij is het anker van de film, de bezorgde ouder die met leedwezen ziet hoe “haar” kind van haar weg lijkt te drijven. Ook al neemt ze haar toevlucht tot moreel dubieuze oplossingen, het is goed te begrijpen waarom ze zich zo gedraagt. Rohrwacher op haar beurt, speelt een losbol met te weinig verantwoordelijkheidsbesef om haar leven op de rails te krijgen. Door de geloofwaardige manier waarop ze de ploeterende en struikelende Angelica neerzet, blijft ze echter sympathiek. Tot slot laat Casu zien dat ze goed tegenwicht biedt aan de ervaren actrices als de serieuze Vittoria, die gepest wordt om haar rode haar en volwassen keuzes op haar bordje krijgt.

Ondanks de zonnige enscenering zit de film vol uitgebleekte scènes die door cameraman Vladan Radovic met veel oog voor detail in beeld zijn gebracht. Dit geldt met name voor de schimmige cafés waar Angelica rondhangt en waar de mannen haar met een mengeling van afkeer en begeerte bekijken. Het verhaal meandert voort zonder echt dramatische ontwikkelingen, maar wordt nooit echt saai – ondanks het gebrek aan verrassingen. Daarvoor is het spel van de drie te goed. Door de driehoek Tina-Angelica-Vittoria echter zo centraal te stellen, is er weinig ruimte voor alternatieve blikken en worden overige bijrolspelers gereduceerd tot veredelde figuranten. Op zich is dat wel merkwaardig, want in zo’n kleine gemeenschap zou je meer sociale controle verwachten en bemoeienis van andere dorpsbewoners. Hoe zouden de dorpelingen niet geraden hebben dat Vittoria niet de echte dochter van Tina was en daarover geroddeld hebben – wat dan wellicht bij Vittoria terecht was gekomen via andere kinderen? Mannen hebben geen rol van betekenis in de film. Door de buitenwereld en alle meningen die daarin besloten liggen, bijna volledig uit te sluiten, geven de makers de film een vaag, onbestemd tintje mee. Als karakterstudie over moederschap is ‘Figlia mia’ zeer geslaagd en toch blijf je het gevoel houden dat er meer in gezeten had.

Hans Geurts

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 23 augustus 2018
DVD-release: 27 november 2018