Film Stars Don’t Die in Liverpool (2017)

Regie: Paul McGuigan | 105 minuten | biografie, drama | Acteurs: Annette Bening, Jamie Bell, Kenneth Cranham, Julie Walters, Jodie McNee, Stephen Graham, Joanna Brookes, Pete Lee-Wilson, Jay Villiers, Marina Bye, Vanessa Redgrave, Frances Barber, Pandora Colin, Alexander Arnold

Amper tien minuten is ze te zien in ‘The Bad and the Beautiful’ (1952), maar dat was lang genoeg voor Gloria Grahame om de keuzeheren van The Academy of Motion Picture Arts and Sciences ervan te overtuigen háár dat jaar de Oscar voor beste actrice in een bijrol toe te kennen. Grahame had een grillige carrière; ze werd gelanceerd als femme fatale, de ultieme flirt. Dat rauwe sexy imago beperkte echter ook in haar mogelijkheden. Zo kon ze onmogelijk gecast worden in de rol van onschuldige girl next door, daar had ze simpelweg niet de juiste uitstraling voor. Het genre van de film noir, daar was ze geknipt voor. Haar meest memorabele rollen waren dan ook in films als ‘Crossfire’ (1947), ‘In a Lonely Place’ (1950) en ‘The Big Heat’ (1953). Maar toen de film noir over zijn hoogtepunt heen was, werd het steeds lastiger voor Grahame om geschikte rollen te vinden. Zo deed ze haar stinkende best in ‘Oklahoma!’ (1955), maar het publiek zag haar liever niet in een musical. Haar ster, die ooit zo fel straalde, raakte in vergetelheid. Hoewel, dankzij haar roemruchte privéleven – ze trouwde in totaal viermaal, onder meer met haar voormalige stiefzoon Anthony Ray, tien jaar nadat ze gescheiden was van diens vader, regisseur Nicholas Ray, die de twee ooit in bed betrapte toen Anthony pas dertien jaar oud was! – bleef ze onderwerp van gesprek. Tot haar dood in 1981 bleef ze acteren, al was ze niet meer in grote producties te zien.

Over de laatste levensjaren van Gloria Grahame handelt de Britse film ‘Film Stars Don’t Die in Liverpool’ (2017) van de Schotse regisseur Paul McGuigan (‘Lucky Number Slevin’, 2006). Het verhaal is gebaseerd op de memoires die acteur Peter Turner neerpende in 1986. Turner (Jamie Bell) leert Gloria Grahame (Annette Bening) kennen in het Londen van 1979 waar ze is neergestreken omdat ze een rol speelt in een theaterproductie op West End. Turner, zelf een acteur van bescheiden statuur, is direct onder de indruk van de bijna dertig jaar oudere maar nog altijd aantrekkelijke diva van weleer. Grahame geniet van Turners aandacht en de twee beginnen een affaire. Hij stelt haar voor aan zijn familie in Liverpool – moeder Bella (de altijd uitstekende Julie Walters), vader Joe senior (Kenneth Cranham) en oudere broer Joe junior (Stephen Graham) – en woont zelfs tijdelijk bij haar in appartementen in New York en Los Angeles. Maar de relatie loopt stuk en de wegen tussen de twee scheiden. Turner blijft echter altijd aan Grahame denken en op een dag in 1981 krijgt hij een telefoontje van zijn oude geliefde; ze is weer in het Verenigd Koninkrijk voor een toneelstuk en vraagt of ze bij Peter en zijn familie in Liverpool mag komen logeren. De ooit zo grande dame blijkt ernstig ziek, maar weigert voor zichzelf toe te geven dat haar einde nadert. In het warme nest van de Turners wordt ze goed verzorgd, maar zodra Peter de ernst van de ziekte inziet, heeft hij er moeite mee te accepteren dat hij zijn grote liefde moet gaan loslaten.

Qua sfeer doet ‘Film Stars Don’t Die in Liverpool’ sterk denken aan films als ‘Me and Orson Welles’ (2009) en ‘My Week with Marilyn’ (2011). Ook daarin draait het om een relatie (romantisch danwel vriendschappelijk) tussen een (getroebleerde) klassieke filmster en een relatief onbekende buitenstaander. En alle drie de films hebben een nostalgische sfeer en bijpassend tempo. McGuigan kiest ervoor om zijn film spannender te maken door te spelen met de tijd; de film begint met het verzoek van Gloria aan Peter om haar in het ouderlijk huis op te nemen, en vanaf dat punt springt het verhaal heen en weer terug in de tijd. Het sterkste pakt deze tactiek in de scène waarin de relatie op de klippen loopt. Deze scène zien we twee keer, eerst vanuit het perspectief van Peter, later vanuit het oogpunt van Gloria. ‘Film Stars Don’t Die in Liverpool’ leunt sterk op het acteerwerk van Bening en Bell, die beide fijne rollen spelen. Bening springt als Gloria natuurlijk het meest in het oog; hoewel ze niet per se sprekend lijkt op Grahame, weet ze haar maniertjes en typische stemgeluid treffend na te bootsen. Grahame was nogal een dramaqueen (haar veelvuldig door de plastisch chirurg behandelde pruillip versterkt dat alleen maar), maar straalde ook een enorme levenskracht uit. Haar meer controversiële kant wordt slechts eenmaal aangestipt, in een gesprek met een in een piepkleine rol weggestopte Vanessa Redgrave als Gloria’s moeder (ook een actrice) en Frances Barber als diens cynische zus Joy. Bell is degene met wie we als kijker meeleven; zijn groeiende fascinatie voor Gloria, zijn onbegrip wanneer ze het plotseling uitmaakt, zijn zorgen en wanhoop wanneer hij ontdekt dat ze ernstig ziek is. En wanneer de film, tegen het einde, melodramatischer wordt houdt hij de boel in balans.

‘Film Stars Don’t Die in Liverpool’ blaast zijn kijkers niet omver met een spannende verfilming van Gloria Grahame’s laatste levensjaren en geeft ons ook geen nieuwe inzichten in het door schandalen overschaduwde leven van deze vergeten filmdiva. Dit bescheiden opgezette drama is oerdegelijk, soms zelfs op het saaie af, maar weet dankzij sterk acteerwerk van Bening, Bell en Walters met gemak de aandacht vast te houden. Bening mag dan de meer ‘flashy’ rol spelen, het is Bell die voor de emotionele betrokkenheid weet te zorgen.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 maart 2018
DVD-release: 26 juli 2018