Filmjaarboek 2020/2021

Redactie: Hans Beerekamp, Mariska Graveland (eindredactie en organisatie), Romy van Krieken (credits) | 298 pagina’s

En 2020 begon zo mooi… Met bioscoopreleases als ‘Jojo Rabbit’ en ‘La belle époque’ op 2 januari en ‘Honeyland’ en ‘1917’ een week later… Waren we pre-Covid-19 nog stiekem opgelucht als er een week wat minder films uitkwamen, omdat het aanbod wel héél groot was (voor ons te veel om bij te houden met recenseren in ieder geval) en zagen we met argusogen het aantal uitgebrachte bioscoopreleases jaar in jaar uit stijgen, dat ten opzichte van 2019 het aantal films dat in de bioscoop uitkwam met dik 25 % zou dalen in 2020, dát was natuurlijk ook niet de bedoeling…

Toen het dikke Filmjaarboek 2019/2020 uitkwam, voelden we de bui echter al hangen en voorspelden we dat de nieuwe editie vast dunner zou worden. Immers, omdat er door de Coronamaatregelen – waar soms echt geen logica in te ontdekken viel (bioscopen beperkt open, gesloten, weer beperkt open, toch maar weer dicht…) nu eenmaal minder films te verzamelen viel in het jaarlijkse overzicht, kon dat niet anders. En ja, het Filmjaarboek 2020/2021 ís wat dunner dan voorgaande jaren, maar sinds wanneer doet de grootte of dikte van iets ertoe?

De redactie van het Filmjaarboek heeft namelijk echt fantastisch werk afgeleverd. Juist het overzicht van wat er wél uitkwam in het rare filmjaar 2020 (dat vol pareltjes zit) is waardevol als naslagwerk, want geef toe: er waren zoveel andere zaken die je aandacht vroegen in 2020 dat je bij het bladeren door het overzicht de ene na de andere herontdekking doet.

De zes achtergrondartikelen variëren van boeiend tot uitermate interessant. Met name het artikel van Nico van den Berg over de invloed van Covid-19 op de wereldwijde film- en bioscoopindustrie; Gudo Tienhoovens liefdesverklaring aan Christopher Nolan (wiens ‘Tenet’ de uiterst toepasselijke cover van het Filmjaarboek leverde) en André Waardenburgs uitgebreide stuk over 75 jaar Eye Filmmuseum zijn om te smullen. Maar ook het artikel van Mark van den Tempel over het Geoffrey Donaldson Instituut in Noord-Scharwoude is machtig interessant, evenals het stuk van Leo Bankersen over het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. De liefde voor film en filmgeschiedenis spat ervan af en dat werkt aanstekelijk.

Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: reken je jezelf tot de filmliefhebbers en houd je ervan om er over te lezen, schaf dan het nieuwe Filmjaarboek aan. Steun je lokale boekhandel en bestel ‘m daar.

Monica Meijer