Final Fantasy VII: Advent Children (2005)
Regie: Tetsuya Nomura, Takeshi Nozue | 101 minuten | actie, animatie, avontuur, fantasie, science fiction | Originele stemmencast: Shotaro Morikubo, Toru Ôkawa, Keiji Fujiwara, Taiten Kusunoki, Yûji Kishi, Kenji Nomura, Shogo Suzuki, Masahiro Kobayashi, Kazuyuki Yama, Yumi Kakazu, Hideo Ishikawa, Masachika Ichimura, Benjamin Bryan, Junichi Suwabe, Megumi Toyoguchi, Kyosuke Ikeda, Rina Mogami, Banjô Ginga, Kenichi Suzumura, Toshiyuki Morikawa, Chris Edgerly, Bettina Busch, Ayumi Ito, Maaya Sakamoto, Takahiro Sakurai, Miyuu Tsuzuhara
‘Final Fantasy VII: Advent Children’ is een vervolg op een van de meest beroemde videospelletjes ooit. Nadat fans jarenlang aan Square, de maker van het spelletje ‘Final Fantasy 7’, hadden gevraagd naar een vervolg van hun favoriete spelletje, probeerde de Japanse firma opnieuw om een CGI film uit te brengen. Square’s eerste poging, ‘Final Fantasy’, was namelijk jammerlijk de mist ingegaan door kritiek van de pers en desinteresse vanuit hun fans.
‘Advent Children’ begint twee jaar nadat het spelletje geëindigd was. Het een en ander is veranderd maar Cloud, de hoofdpersoon, wordt nog steeds nagezeten door trauma’s uit z’n verleden. Vooral de dood van Aerith kan hij zichzelf niet vergeven.
En hier gaat ‘Advent Children’ al de mist in. Voor degene die het spelletje niet gespeeld hebben, is de film vrijwel onbegrijpelijk. Voor hen die het wel gespeeld hebben, daagt al snel de vraag op waarom Cloud nog steeds zo reageert, immers, hij was er vrijwel overheen aan het einde van ‘Final Fantasy 7’. Maar deze ‘vergeten’ karakterontwikkeling is niet het enige wat vreemd is aan een film dat stelt dat het een vervolg hoort te zijn.
Zo wordt de vraag hoe je in godsnaam een vervolg kan maken op een spelletje dat vrijwel compleet was qua verhaallijn, op een wel hele makkelijke manier beantwoord. ‘Advent Children’ stelt namelijk dat er nog klonen van de slechterik rondhangen en die hebben het natuurlijk voorzien op Cloud en z’n vrienden. Dat deze klonen vervolgens de groep makkelijk aankunnen, is helemaal vreemd gezien hoe sterk de groep was aan het einde van ‘Final Fantasy’. Misschien is het geen goed idee om in het geval van een videospelfilm dit soort vragen te stellen, maar het is in ieder geval zeer raar voor hen die het spelletje gespeeld hebben.
Een ander zeer storend onderdeel is dat de film vrijwel alleen bestaat uit gevechten, gevechten en nog eens een keer gevechten. En de gevechten zijn niet eens zo bijster origineel; de verveling begint al snel toe te slaan bij het zoveelste gevecht op de motor en het eindgevecht is saai en slaapverwekkend (hoewel dat natuurlijk ook aan de plot kan liggen). Het enige gevecht dat zeker het noemen waard is, is die tussen Tifa en een van de klonen. Dat is op een leuke en spannende manier uitgebeeld, hoewel natuurlijk ook weer de vraag opkomt hoe het kan dat de kloon toch wint van een Final Fantasy veteraan.
‘Final Fantasy VII: Advent Children’ heeft ook zeker zijn positieve kanten. De computer animaties zijn mooier dan in welke film ook. Daarnaast is het een genot voor de fan om hun favoriete karakters op het witte doek te zien en te zien hoe zij de vijand te grazen proberen te nemen. Ook sommige verwijzingen naar de spelletjesreeks zijn grappig gedaan. Zo wordt er na het gevecht tussen een kloon en Tifa een deuntje speelt dat wel heel veel lijkt op de ‘victorytune’ uit het spelletje, wat vervolgens een telefoon blijkt te zijn die afgaat.
Ook de muziek is zeker het noemen waard. Wie Final Fantasy muziek zegt, zegt Nobuo Uematsu, zo’n beetje de John Williams van de Japanse spelletjesindustrie. Hij heeft een aantal van de muziekstukken uit het origineel gehaald en geremixd op een goede en zeer leuke manier. Hoewel hij niet de meest tot de verbeeldingsprekende deuntjes uit ‘Final Fantasy 7’ heeft gehaald, is de muziek nog steeds zeer goed.
Gelukkig zijn de stemacteurs ook van een goed niveau. De Japanse stemmen passen goed bij de karakters; al zullen ze vreemd in de oren klinken bij iemand die niet gewend is aan Japanse animé stemmen.
‘Final Fantasy VII: Advent Children’ is één grote aaneenschakeling van specialeffect en groots uitgetekende gevechten. Dat is leuk voor eventjes, maar begint naderhand saai te worden. Het is daarnaast jammer dat ook het verhaal mager is want dat zou je niet verwachten van een spelletje dat vooral bekend staat vanwege z’n verhaallijn.
Bertine van Hövell