Fiore mio (2024)
Regie: Paolo Cognetti | 80 minuten | documentaire
Denk je aan Paolo Cognetti dan denk je aan bergen. De Italiaanse schrijver werd rond 2016 een literaire sensatie met zijn derde roman ‘De acht bergen’. De roman daarvoor ging ook al over bergen (wel minder dan acht) en drie latere romans – met titels als ‘Zonder de top te bereiken’ en ‘Beneden in het dal’ – gingen nog maar weer eens over bergen. Wie dan weet dat de documentaire ‘Fiore mio’ is gemaakt door Paolo Cognetti kan met zijn ogen dicht verzinnen waar die film over gaat.
‘Fiore mio’ speelt zich af op de flanken van de Monte Rosa, een berg waar Cognetti zich in een flinke chalet heeft teruggetrokken. In de documentaire neemt de schrijver ons mee naar drie alpenhutten op de berg. Deze lodges voor alpine toeristen zijn niet bepaald van het Spartaanse soort, eerder van de hippe variant. In de ene kun je vegan eten en aan yoga doen, in een andere kun je meedoen met een oosters ritueel, afgesloten met een snack. Cognetti praat wat met de uitbaters, klaagt soms over een gebrek aan water en af en toe komt ook de klimaatcrisis langs.
Het enigszins slaapverwekkende ’Fiore mio’ is een film met een teveel en een tekort. Het teveel gaat om de continue aanwezigheid van Cognetti, in beelden die best fraai zijn maar niks toevoegen. Cognetti loopt wat op de berg, knipt zijn eigen haar, drinkt een biertje en speelt een beetje gitaar. Van die losse shots zijn er veel te veel, en hooguit de meest idolate fans van de schrijver zullen hier plezier aan beleven. Ook aan de gesprekken die Cognetti voert met zijn berggenoten hebben we niet veel. Ze gaan vaak over mensen die we niet kennen, gebeurtenissen die ons niets zeggen en bezigheden die ons maar matig interesseren (zoals het hakken van hout).
Het tekort van de film is het ontbreken van focus. Je hebt geen idee wat Cognetti hiermee wil zeggen. Thema of motieven zijn nergens te bekennen en ook de verhalen van de alpenhutbeheerders gaan vaak nergens naartoe. Alleen de yoga-instructrice heeft nog wat zinnigs te zeggen over angst voor de stilte, maar dat is het dan ook wel. ‘Fiore mio’ is zodoende niet veel meer dan een langgerekte promo voor de mens Cognetti en de aantrekkelijke alpenhutten op zijn berg. Misschien was dat ook wel de bedoeling.
Henny Wouters
Waardering: 2
Bioscooprelease: 6 maart 2025