Flags of Our Fathers (2006)

Regie: Clint Eastwood | 132 minuten | actie, drama, oorlog, geschiedenis | Acteurs: Ryan Phillippe, Jesse Bradford, Adam Beach, John Benjamin Hickey, John Slattery, Barry Pepper, Jamie Bell, Paul Walker, Robert Patrick, Neal McDonough, Melanie Lynskey, Thomas McCarthy, Chris Bauer, Judith Ivey, Myra Turley

Wie Clint Eastwood zegt, zegt western, zegt minimalistisch acteerwerk en zegt misschien wel ‘Hang ‘Em High’, ‘Dirty Harry’ of recentelijk ‘Million Dollar Baby’. Duidelijk is dat Eastwood niet de meest populaire of extravagante acteur is die Hollywood kent. Clint Eastwood is een acteur die weinig woorden nodig heeft om zich te karakteriseren, en een regisseur die zijn films met diepte en finesse op het witte doek brengt. Een uitstekende regisseur voor een film als ‘Flags of Our Fathers’, die het verhaal vertelt van het hijsen van de Amerikaanse vlag op het Japanse eiland Iwo Jima. Want ja, hoe zat dat nou ook alweer?

Voor sommige mensen betekent de foto en het standbeeld dat daarvan werd gemaakt niets meer dan een toeristische trekpleister, en velen zullen zich niet kunnen voorstellen wat daar achter zit. Het hijsen van die vlag bracht hoop aan de Amerikanen die de oorlog thuis volgden, en betekende meer dan alleen een foto van haar jongens in Japan. Wat Eastwood echter laat zien in ‘Flags of Our Fathers’, is een totaal andere beleving vanuit een ongebruikelijk perspectief: de soldaten die de vlag destijds hebben neergezet. Jonge jongens, die van de een op de andere dag uit de hel van Iwo Jima werden gehaald en als helden in hun vaderland werden ontvangen. En waarom? Omdat zíj die vlag hesen. En omdat Amerika stond te springen om helden die het geld bijeen zouden brengen om de oorlog te kunnen financieren.

In ‘Flags of Our Fathers’ is het dan ook meteen duidelijk dat de manier waarop men in Amerika omging met de vlaghijsers, volledig misplaatst en onterecht is geweest. In eerste instantie omdat de foto die wereldberoemd is geworden, een foto was van de tweede vlag die op de berg gehesen werd. In tweede instantie, omdat niemand aandacht besteedde aan de beleving van de soldaten, aan de vele slachtoffers en aan de enorme nasleep die al het geweld op Iwo Jima met zich meebracht. Een uitstekende invalshoek voor een zeer kritische en indrukwekkende film. Kritisch, omdat de manier waarop er met de overgebleven vlaghijsers Bradley, Gagnon en Hayes op een ronduit belachelijke manier wordt omgegaan. Indrukwekkend, omdat de oorlogscènes op een keiharde en realistische wijze worden vertoond, die niet onder doet voor enorme successen als ‘Saving Private Ryan’ en de televisieserie ‘Band of Brothers’.

Toch zit er iets in ‘Flags of Our Fathers’ dat niet helemaal lekker loopt. Of het de sprongen in de tijd zijn of de vele scènes met dezelfde boodschap, de film heeft de neiging om na een sterk begin wat af te vlakken en traag te worden. Aan de acteurs ligt het echter absoluut niet: er zijn sterke hoofdrollen van Ryan Phillippe, Jesse Bradford en Adam Beach, en nog sterkere bijrollen van Barry Pepper en Neil McDonough. En inderdaad, die laatste twee kennen we al uit ‘Saving Private Ryan’ en ‘Band of Brothers’. De invloed van Steven Spielberg (als producent) is dus op meerdere fronten aanwezig, en dat komt ‘Flags of Our Fathers’ alleen maar ten goede. Bovendien pakt Eastwood de draad na een tijd weer op om naar een emotioneel en respectvol einde toe te werken. Zo subtiel en minimalistisch als we dat van hem gewend zijn.

Julien van Alphen

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 november 2006