Flatfoot – Piedone lo sbirro (1973)
Regie: Steno | 110 minuten | actie, komedie | Acteurs: Bud Spencer, Enzo Cannavale, Adalberto Maria Merli, Raymond Pellegrin, Juliette Mayniel, Mario Pilar, Enzo Cannavale, Angelo Infanti, Jho Jhenkins, Salvatore Morra, Franco Angrisano, Carla Mancini, Alessandro Perrella, Enzo Maggio, Luciano Tacconi, Dominic Barto, Nino Vingelli, Vittorio Duse
Lang voordat The A-Team op de buis kwam, was er Bud Spencer. Ook een soort huurling die met licht geweld de meest zware problemen oploste. Het liefst met een gezonde corrigerende tik op het hoofd. In ‘Flatfoot’ mag Bud het klusje in zijn eentje klaren. Normaal gesproken deed Spencer het samen met zijn maatje Terence Hill die ook niet vies was van wat (blauw) oogcontact. En eerlijk is eerlijk. Ook in z’n uppie perst onze Bud er vermakelijke knokfilms uit. Net zo leeg als de koelkast van een alcoholicus, maar toch.
In ‘Flatfoot’ vertolkt Spencer de rol van de gelijknamige politie-inspecteur. Of het nu om maffioso of ordinaire heroïnedealers gaat: na een paar rake klappen staken de schurken hun snode activiteiten direct. En met wat goedbedoelde tegeltjeswijsheden van Bud zijn ze ook direct overtuigd van hun walgelijke daden en beloven zich voortaan netjes te gedragen. Tussen de bedrijven door ligt de diender dwars bij zijn superieuren die zijn onorthodoxe methodes niet zien zitten.
Bud Spencer, echte naam Carlo Pedersoli, is een Italiaanse acteur die voor zijn filmcarrière vooral furore maakte als Olympisch zwemmer. In 1952, 1956 en 1960 deed de kolos een paar pogingen om de gouden plak voor zijn land te verdienen. Dat lukte niet zo, maar de man sleepte wel diverse filmaanbiedingen in de wacht. Voornamelijk vanwege zijn atletische bouw. Grappig genoeg is het lichaam van Bud niet bepaald iets wat je met sport associeert, omdat hij meer doet denken aan een breedgeschouderde man met een bierfetish. Toch is hij goed op zijn plek in simpele geweldsfilms als ‘Flatfoot’. Spencer doet nooit iets wat hij als ‘acteur’ niet aan kan en speelt eigenlijk altijd dezelfde rol. Ook dit keer draaft de Italiaan op als laconieke vechterbaas met een goed ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel die alleen geweld gebruikt als hij echt niet anders kan.
‘Flatfoot’, deel één van een vierdelige saga, is een heerlijk naïeve film zoals die niet meer gemaakt worden. Criminelen kunnen altijd tot inkeer komen en eerder gemaakte fouten (cocaïne gebruik) worden door de rechtschapen Flatfoot met de mantel der liefde bedekt. Maffioso zijn gevoelig voor een uppercut en besluiten hun leven te beteren na het incasseren van een paar flinke tikken. De vuisten van Spencer lossen alles op, zonder nare gevolgen. Zo donderen de schurken door tafels heen, worden van trappen afgeknikkerd en vliegen een paar etages naar beneden zonder al teveel schade op te lopen. De kolderieke slapstick-actie is volkomen onschuldig en altijd cartoonesk. Het gaat nergens over en dat beseffen de makers ook. ‘Flatfoot’ is puur vermaak.
Omdat ‘Flatfoot’ uit 1974 komt, is de film uiteraard behoorlijk gedateerd en traag geregisseerd. Spectaculaire stunts hoef je dan ook niet te verwachten. De knokpartijen bestaan uit luchtgebaren die nooit raak zijn en de soundtrack bevat geen hippe rock of techno, maar lome Italiaanse terrasmuziek. De kleding is ook behoorlijk oude kost. Maar toch kun je er niet omheen dat ‘Flatfoot’ zeker zo zijn charme heeft. Het onschuldige geweld en de bijna gezellige sfeer bijvoorbeeld. Daarnaast is het ook zeer nostalgisch om een acteur als Spencer te zien.
De Italiaan stamt uit een tijd waarin fotomodellen en aalgladde acteurs met een mooi koppie nog niet de macht hadden overgenomen in de filmindustrie. De seksloze Bud is een ongeschoren bruut met een kalme uitstraling en een hoog Teddybeergehalte. De ideale buurman dus. De plot van de film is ongecompliceerd en vrolijk. Ideaal met een Budweisertje in de hand dus. Niet geheel toevallig ook het favoriete biermerk van Spencer zelf….
Frank v.d. Ven
Waardering: 3
Bioscooprelease: 4 april 1974