Flight (2012)

Regie: Robert Zemeckis | 138 minuten | drama | Acteurs: Denzel Washington, Nadine Velazquez, Tamara Tunie, Brian Geraghty, Kelly Reilly, Conor O’Neill, Charlie E. Schmidt, Will Sherrod, Boni Yanagisawa, Adam Tomei, Dane Davenport

Robert Zemeckis heeft zijn sporen in Hollywood inmiddels ruimschoots verdiend. Met onder meer de ‘Back to the Future’-reeks, ‘Forrest Gump’ (1994) en ‘Cast Away’ (2000) op zijn naam, kan de ervaren regisseur en producent immers een aardig potje breken. En dat deed hij dan ook, want in de eenentwintigste eeuw hield Zemeckis zich vooralsnog voornamelijk bezig met zijn ‘speeltje’, de motion-capture animatietechniek. Dat leverde drie dure en nauwelijks lucratieve films op (‘The Polar Express’  uit 2004, ‘Beowulf’ uit 2007 en ‘A Christmas Carol’ uit 2009), die niet iedereen wist te bekoren. Hoewel hij geprezen mag worden voor het feit dat hij wat nieuws probeert, wachten filmliefhebbers toch vooral op Zemeckis’ volgende live-actionfilm. Dat heeft de cineast zich nu ter harte genomen, want met ‘Flight’ (2012) keert hij eindelijk terug naar het traditionele film maken. Dankzij de aanwezigheid van hoofdrolspeler Denzel Washington lijkt succes verzekerd, ook al haalt ‘Flight’ niet het niveau van Zemeckis’ beste werk.

Dat ligt overigens niet aan het begin van de film, want ‘Flight’ komt lekker binnen. Whip Whitaker (Denzel Washington) is een ervaren piloot met een groot probleem. Hij is namelijk zwaar verslaafd aan de alcohol. Al dagen achtereen vliegt hij heen en weer van en naar Atlanta en de paar uur rust die hij tussendoor heeft brengt hij in bed door met zijn aantrekkelijke stewardess (Nadine Vélasquez), een fles gin en een lijntje coke. Met zijn dronken hoofd stapt hij een paar uur later gewoon weer in een vliegtuig. Want als iets Whip niet ontzegd kan worden, dan is het een onvoorwaardelijk vertrouwen in zichzelf. Dat deze vlucht zijn leven letterlijk op z’n kop zal zetten, daar heeft hij  bij de lift off nog geen weet van. Overigens blijft hij ook aan boord nog stug screwdrivers drinken. Toch is zijn onervaren co-piloot aanvankelijk nog erg blij dat Whip naast hem zit, want als het vliegtuig door een technisch mankement in de problemen komt, weet de van zelfvertrouwen overlopende kapitein met zijn handige stuurmanskunsten een grote vliegramp te voorkomen. Op miraculeuze wijze weet hij het toestel aan de grond te krijgen. Waar ruim honderd mensen hadden kunnen omkomen, weet hij de meeste van hen te redden. Voor even is Whip een nationale held. Totdat hij zich bij de National Transportation Safety Board moet verantwoorden voor een alcoholpromillage van 2,4 én sporen van cocaïne in zijn bloed.

Al die tijd heeft Zemeckis zijn kijkers met samengeknepen billen aan het scherm gekluisterd weten te houden. De eerste veertig minuten zijn bijzonder spannend en meeslepend, mede dankzij het overtuigende spel van Washington, die ondanks zijn onverantwoordelijke gedrag toch onze sympathie weet te winnen. ‘Flight’ is echter geen spannende rampenfilm, maar een karakterstudie met een onmiskenbare boodschap die je naarmate de film vordert steeds steviger door de strot geduwd wordt. En dat is precies waar de film aan overtuigingskracht inboet. Zodra Whip, die in het ziekenhuis belandt met lichte verwondingen, kennismaakt met de tegen de heroïne vechtende voormalige junk Nicole (Kelly Reilly) en de stervende kankerpatiënt Kip (Conor O’Neill), en Whip beseft dat hij net als hen de dood in de ogen kijkt, krijgt de film een zwaarmoedig randje. Na het zenuwslopende begin zit je niet te wachten op een Whip die op een welhaast religieuze manier tot inkeer komt. Zo komt men er wel heel gemakkelijk (en voorspelbaar) vanaf. Alleen John Goodman weet als Whips goede vriend en drugdealer Harling Mays nog wat luchtigheid te brengen.

‘Flight’ blijft overigens alsnog gemakkelijk recht overeind, omdat het acteerwerk prima verzorgd is en Zemeckis met het sterke begin en zijn schat aan ervaring de aandacht van de kijker zonder moeite weet vast te houden. Toch beklijft het gevoel dat dit een gemiste kans is. Was de ‘typisch Amerikaanse’, religieuze boodschap er niet zo duimendik opgelegd, dan was ‘Flight’ in elk geval een stuk onvoorspelbaarder en verrassender geweest. Nu is het niet meer dan een vermakelijke film die op zich prima in elkaar steekt, maar die je snel weer vergeten bent.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 31 januari 2013
DVD- en blu-ray-release: 19 juni 2013
Speciale vertoning: Eye Zomerprogramma Sidney Poitier & Denzel Washington 2022