Florence Foster Jenkins (2016)

Regie: Stephen Frears | 110 minuten | biografie, komedie, drama | Acteurs: Meryl Streep, Hugh Grant, Rebecca Ferguson, Simon Helberg, Neve Gachev, John Kavanagh, Nina Arianda, Elliot Levey, Dilyana Bouklieva, Josh O’Connor, David Haig, John Sessions, Mark Arnold, Christian McKay, Thelma Barlow, Nick Davison, Jorge Leon Martinez, Joy Isa, Davind Menkin, Flor Ferraco, Solomon Taiwo Justified, Paolo Dionisotti, Danny Mahoney, Carl Davis

Zo nu en dan duikt er een verhaal op dat zo bizar is dat je nauwelijks gelooft dat het waar is. Dat is precies het geval bij Florence Foster Jenkins. Een rijke vrouw die zingend als een kraai in een uitverkocht Carnegie Hall in New York staat? Dat kan toch niet? Jawel, Florence kreeg het voor elkaar zonder dat ze wist dat haar stem niet om aan te horen was. In 2015 kwam de Franse film ‘Marguerite’ uit, een film die goed werd ontvangen en personages bevat die geïnspireerd zijn op ’s werelds slechtste zangeres en haar naasten. Regisseur Stephen Frears zag echter ook brood in dit verhaal en regelde voor de hoofdrol gelijk een van de beste actrices van de wereld, Meryl Streep.

Florence heeft het prima voor elkaar in New York. Ze ziet zichzelf als de hoedster van de (klassieke) muziek in New York en heeft genoeg geld en connecties om regelmatig opera’s op te laten voeren. Maar Florence, die zichzelf heel muzikaal vindt, wil meer en verzamelt mensen om haar heen die haar steunen, ook al weten ze allemaal dat Florence muzikaal gezien een ramp is. Wanneer ze een nieuwe pianist zoekt om haar te begeleiden stuit ze op de onhandige Cosmé McMoon (Simon Helberg van “The Big Bang Theory”) wiens mond letterlijk openvalt als hij Florence hoort zingen. Het is een komische scène omdat Cosmé bijval zoekt bij de man van Florence, St Clair Bayfield (Hugh Grant) – een mislukte Shakespeare acteur – en haar muziekleraar Carlo Edwards (David Haig). Maar die doen net of er niks aan de hand is en prijzen de stem van Florence de hemel in. Cosmé gaat er uiteindelijk in mee, hopend dat Florence hem verder kan helpen in zijn carrière. Maar als Florence een openbaar concert wil geven in Carnegie Hall raakt iedereen ongerust. Bayfield weet dat als de pers lucht krijgt van Florences stem ze door iedereen belachelijk zal worden gemaakt. Hij probeert haar dan ook van de het idee af te brengen maar Florence is vastbesloten om iedereen te laten genieten van haar muzikaliteit.

Regisseur Stephen Frears en Meryl Streep weten de grootste valkuil van deze biopic te omzeilen. Florence wordt nooit een belachelijke karikatuur. Ze is excentriek en ook een beetje maf maar ook een mens van vlees en bloed. Florence weet heel goed dat ze ouder wordt en de syfilis die haar eerste man haar heeft gegeven gaat steeds meer van haar eisen. Streep speelt Florence erg waardig en als het concert in Carnegie Hall begint houd je je hart vast in de hoop dat niemand haar zal uitlachen. De sympathie voor Florence wordt ook ondersteund door haar bijzondere relatie met Bayfield. De twee hebben een relatie die grotendeels is gebaseerd op wederzijds respect en ja, ook op geld. Want dat Grant bij Florence blijft om haar geld wordt duidelijk wanneer hij s ’avonds met zijn mooie en jonge vriendin Kathleen (Rebecca Ferguson) afspreekt. Hugh Grant zet zijn bekende charme goed in en zet een vriendelijk karakter neer wiens ontrouw je hem al gauw vergeeft.

De biopic ziet er prachtig uit door de jaren 40 kostuums en sets. Vooral het kitscherige en overvolle appartement van de zangeres is fantastisch. Maar ondanks het  sympathieke verhaal en de glamoureuze set wordt de film nooit echt sprankelend. Er zit te vaak een oubollig sausje over de film heen. Dit is vooral voelbaar in scènes die hoe dan ook grappig moeten zijn, zoals de morning after na een wel heel leuk feestje. Karakters als Cosmé verzanden dan in typetjes wat al gauw geforceerd aan voelt. Zonde, want Meryl Streep demonstreert dat een aparte persoonlijkheid nog steeds realistisch kan worden gespeeld.

‘Florence Foster Jenkins’ is een lieve maar soms wat oubollige verfilming van een bijzondere socialite. Meryl Streep zorgt ervoor dat Florence nooit een karikatuur wordt maar een vrouw van vlees en bloed blijft wiens onvoorstelbare verhaal wel moest worden verfilmd.

Shelley Eimers

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 september 2016
DVD-release: 21 december 2016