Fly Me to the Moon (2024)

Recensie Fly Me to the Moon CinemagazineRegie: Greg Berlanti | 132 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Scarlett Johansson, Channing Tatum, Woody Harrelson, Ray Romano, Jim Rash, Anna Garcia, Donald Elise Watkins, Noah Robbins, Christian Clemenson, Colin Woodell, Nick Dillenburg, Christian Zuber, Gene Jones, Joe Chrest, Stephanie Kurtzuba, Colin Jost, Dariusz Wolski, Njema Williams, Peter Jacobson, Lauren Revard, Greg Kriek, Bill Barrett, Gary Weeks, Todd Allen Durkin, Chris Vroman, Christian Grey Moore, Kade Pittman, Trevor Morgan, Todd James Jackson, Peter Wallack, Jeremy Carr, Eugene Alper, Aidan Patrick Griffin, Alan Boell, Meg Gillentine, Rowan Bousaid, Robert McLeroy, Daniel Norris, Rory Keane, Joseph Britt, Frank Hughes, J. Michael Popovich, Mark Armstrong, Gerry Griffin, Hickory, Wilbur, Eclipse

In de jaren 60 was er een machtsspelletje gaande tussen de Amerikanen en de Russen: wie krijgt het voor het eerst voor elkaar een mens op de maan te zetten? Op 21 juli 1969 waren Neil Armstrong en Buzz Aldrin namens Amerika de allereerste. “One small step for man, one giant leap for mankind” is de quote die iedereen kent. Toch waren er genoeg criticasters die betwijfelden of deze gebeurtenis wel echt was. Er deden geruchten de ronde dat Stanley Kubrick, de man achter het prachtige ‘2001: A Space Odyssey’ uit 1968, het tafereel levensecht in beeld had gezet.

Hoewel het niet om Kubrick gaat, is dit het uitgangspunt voor ‘Fly Me to the Moon.’ Kelly Jones is een genie op het gebied van marketing en wordt namens de president op dit bijzondere project van NASA gezet. De ruimterace moet hoe dan ook gewonnen worden door de Amerikanen, en daarom zetten ze alles op alles om zoveel mogelijk in het nieuws te komen en overal zichtbaar te zijn. Ze gaan zelfs zover dat de grootse maanlanding in scène gezet wordt, mocht het in de werkelijkheid mislukken.

Enerzijds zien we Cole Davis, een man die aan het roer staat van de reis naar de maan. Geplaagd door gebeurtenissen uit het verleden waarbij hij zichzelf verantwoordelijk achtte voor de dood van een stel astronauten, werkt hij vol passie aan dit project om het tot een goed eind te laten komen. Anderzijds is daar Kelly Jones, die vooral gericht is op het imago en de uitstraling voor de buitenwereld. Deze twee werelden komen steeds dichter bij elkaar, en wat volgt is niet enkel een ruimtewedloop, maar ook een wedloop tussen wat echt is en wat nep.

Het productiebudget van ‘Fly Me to the Moon’ bedroeg maar liefst 100 miljoen dollar. Een exorbitant bedrag dat niet terug werd verdiend. Wat dé grote blockbuster uit de koker van Apple TV moest worden, viel in de realiteit tegen. Met Channing Tatum en Scarlett Johansson als de twee publiekstrekkers en een geestig uitgangspunt voor een film leek het fundament sterk te staan. Helaas ligt de realiteit net iets anders.

‘Fly Me to the Moon’ zet in op makkelijk entertainment. In een film die je niet te serieus moet nemen, gebeuren nou eenmaal ongeloofwaardige dingen. Zo is er een romantisch plotlijntje dat kant noch wal raakt. Als je alle elementen ontleedt, heeft dit stukje romantiek niets te zoeken in deze film. Channing Tatum en Scarlett Johansson zijn twee fijne acteurs om naar te kijken, maar de chemie lijkt niet helemaal aanwezig en het doffe script zorgt voor weinig spannende ontknopingen.

Ook de humor komt niet helemaal uit de verf. Er zijn weinig momenten die de lachspieren aan het werk zet. Daarbij komt dat de dramatische scènes ook niet echt hun weg vinden in het geheel. De focus is niet helemaal helder, waardoor het plottechnisch een rommeltje wordt. Na de film vraag je je af waar je 2 uur en 12 minuten naar hebt zitten kijken, maar ook niet op de vervelendste manier.

Regisseur Greg Berlanti heeft met ‘Fly Me to the Moon’ een film gemaakt die het schoolvoorbeeld is van plat popcornvermaak. Cinefielen zweren bij films van regisseurs als de eerdergenoemde Stanley Kubrick of de Russische Andrei Tarkovsky, maar voor de afwisseling is een film van het kaliber ‘Fly Me to the Moon’ prima. Zeker in een maatschappij waar de gemiddelde kijker geen grandioos lange aandachtsspanne heeft, is een ‘simpele’ film als dit af en toe ook lekker.

Sjoerd Crins

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 11 juli 2024
PVOD-release: 27 augustus 2024 (Pathe Thuis)
VOD-release: 6 december 2024 (Apple TV +)