Flying: Confessions of a Free Woman (2006)

Regie: Jennifer Fox | 360 minuten | documentaire

Jongens hebben de vrijheid om te doen wat ze willen, zo stelt documentairemaakster Jennifer Fox (‘An American Love Story’). Tegenwoordig is het veel minder, maar voorheen werden meiden vooral in het keurslijf gestopt van moeder of huisvrouw. Jennifer wilde daarom eigenlijk nooit een meisje zijn. Gelukkig wist ze dankzij haar vader ’s weekends zoveel mogelijk het juk van de drie vrouwen thuis – oma, tante Shirley en moeder Ginie – te ontvluchten. Zondags ging ze namelijk altijd met haar vader vliegen en ze nam hem als rolmodel.

Jennifer geniet van volle teugen van haar levensstijl als single vrouw. Maar ze wordt flink met haar neus op de feiten gedrukt wanneer haar goede vriendin Pat een hersentumor blijkt te hebben. Vanaf dat moment neemt Jennifer het besluit om zichzelf kritisch onder de loep te nemen. Ze doet dit in feite ook letterlijk, want de documentairemaakster gebruikt de camera als middel om een inzicht te krijgen of haar vrije leven wel zo ideaal is als ze altijd dacht. Ook gaat Jennifer op zoek naar een diepere betekenis…

‘Flying: Confessions of a Free Woman’ start elke episode met oude familiebeelden uit Jennifers jeugd. De begeleidende muziek doet licht denken aan de instrumentale muziek van ‘Amélie’, waarbij ook gebruik wordt gemaakt van accordeon. Als een vriendin vertelt Jennifer wat ze zoal meemaakt bij de stukken waar geen geluid onder zit en ze maakt de verbindende bruggetjes als ze bijvoorbeeld van de ene locatie naar de ander switcht.

Klinisch en afstandelijk kun je de documentaire niet noemen. Doordat Jennifer haar ‘passing the camera’ techniek gebruikt – waarbij de camera wisselt tussen Jennifer en haar gesprekspartner – creëert ze een intieme sfeer. Je krijgt hierdoor namelijk een soort één op één gesprek met haar. Daarnaast durven Jennifers vriendinnen en vrienden durven zichzelf makkelijker bloot te geven omdat zij ook de macht hebben over de camera. De gesprekken komen hierdoor niet gekunsteld over.

Soms heb je het wel even gehad met het gepieker van Jennifer over haar twee minnaars en het dilemma of ze een kind wil of niet. Toch slaagt de Amerikaanse erin te voorkomen dat je de dvd’s aan de kant gooit door de documentaire een nieuwe wending te geven wanneer haar huiselijke perikelen lichtelijk beginnen te vervelen. Zo vliegt Jennifer na het vertrek van minnaar Patrick naar India om zich te verdiepen in het werk van vriendin Paromita die zich sterkt maakt voor de rechten van de vrouw aldaar.

Jennifer geeft zich niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk bloot – de camera gaat zelfs mee bij bezoekjes aan de dokter of staat zelfs eens op de badrand. Desondanks komt ze soms oppervlakkig en ietwat naïef over door haar opvattingen over bijvoorbeeld het erop na houden van twee minnaars. Maar hoe langer de documentaire voortduurt, gaat ook Jennifers persoonlijke ontwikkeling steeds verder.

Het is fascinerend en informatief dat de Amerikaanse ook haar vriendinnen uit andere landen en werelddelen gebruikt om grip op de zaak te krijgen en in beeld te brengen hoe ‘vrij’ of niet ‘vrij’ zij leven. Het bezoek aan Cambodja en Pakistan hakt er bij de documentairemaakster flink in. Je maakt kennis met Cambodjaanse vrouwen die uit pure noodzaak hun lichaam gebruiken om te overleven. Jong uithuwelijken is zoal het lot van meisjes in Pakistan. Jennifer confronteert zichzelf hiermee; het vormt een ruw contrast met haar situatie en die van andere Westerse vrouwen.

Door ‘Flying: Confessions of a Free Woman’ te betitelen als een real life versie van ‘Sex and the City’ is begrijpelijk. Je kunt als kenner van de serie wel een groot aantal parallellen ontdekken met het fictieve verhaal. Evenals Carrie is Jennifer single, vertrouwt veel toe aan haar vriendinnen en heeft haar eigen mr. Big; minnaar Kai. Maar de documentaire van Jennifer gaat dieper dan ‘Sex and the City’ dankzij de gesprekken met vrouwen uit diverse culturen waardoor je een kijkje krijgt in hun leven.

‘Flying: Confessions of a Free Woman’ werkt verslavend dankzij de goedgekozen cliffhangers op het eind van elk van de vijf episodes. Ook na de laatste aflevering blijf je best nieuwsgierig naar het verdere verloop van Jennifers leven. Toch zou een zevende episode of meer de ‘magie’ van de documentaire doorbreken. Overdaad schaadt en nu blijf je tot het laatste stuk nog van ‘Flying: Confessoins of a Free Woman’ snoepen. Met andere woorden: verslavend tot het eind…

Ans Wijngaarden