For the Birds (2002)

Regie: Ralph Eggleston | 3 minuten | animatie, korte film

Gelukkig maar dat ‘Monsters, Inc.’ zo’n geweldige film is, anders zou het een anderhalf uur lange anticlimax geweest zijn na het voorfilmpje dat destijds in de bioscopen bij deze film werd vertoond. Dit filmpje, ‘For the Birds’ genaamd, is namelijk erg grappig, zowel in zijn weer wat hoogstaandere animatie en het simpele idee.

‘For the Birds’ is, na ‘Tin Toy’ en ‘Geri’s Game’, de derde korte Pixarfilm die een Oscar in de wacht wist te slepen, en de aantrekkingskracht is begrijpelijk. Zowel de vorm als de inhoud is erg bevredigend. In het filmpje krijgt een stel snobistische kleine vogeltjes een koekje van eigen deeg wanneer de bijdehante beestjes een anders uitziende vogel buitensluiten en een loer willen draaien. Wanneer het zevental vogels op een telefoonlijn gaat zitten en een beetje met elkaar gaat zitten ruziën, zien ze ineens een grote Pino-achtige vogel op de telefoonpaal neerstrijken, met veren die door elkaar zitten, een dommige uitdrukking op zijn gezicht, en een lager klinkende stem die steeds over lijkt te slaan. En natuurlijk zien de kleine deugnietjes zich nu genoodzaakt om de grote vogel gezamenlijk in de maling te nemen. Zoals vaak het geval is in sociale groepen, worden de onderlinge geschillen vergeten om de vreemdeling buiten de groep te kunnen houden. Ineens zijn de kleine beestjes de grootste maatjes en liggen ze constant dubbel wanneer ze hun grotere soortgenoot om de beurt imiteren door scheel te kijken en het opzetten van hun veren. Ze gaan snel met zijn allen een stuk verder weg op de telefoondraad zitten om even fijn over hem te roddelen, maar de grote, wat onhandige vogel komt tussen hen in zitten om vriendschap te sluiten. De vogeltjes, die door de doorzakkende lijn nu tegen de grote vogel aan komen te zitten, zijn overduidelijk “not amused” en een van hen lijkt de oplossing te hebben gevonden door de klungelige Pino een flinke por met zijn snavel te verkopen. Maar het verloopt allemaal wat minder gunstig dan hij had gehoopt.

De animatie is weer een stukje gedetailleerder dan het voorgaande werk van Pixar, waarbij vooral de mooi gevormde veren van de vogels opvallen. Ook zijn de beestjes goed driedimensionaal, mede door een adequate “belichting”. De droge uitdrukkingen van de vogeltjes – vooral leuk als ze met zijn allen hetzelfde doen of totaal geen krimp geven – zijn bijzonder grappig en zijn begrijpelijkerwijs ook in de lange films van Pixar een vaste komische waarde geworden. In ‘Monsters, Inc.’ laat Pixar zelfs zien hoe een personage met één oog humor en een scala aan emoties kan overbrengen, en in ‘Finding Nemo’ zijn de ogen van de vissen herhaaldelijk een bron van komedie. Dory heeft in die laatste film dezelfde uitpuilende ogen als de kleine vogeltjes in ‘For the Birds’ soms hebben. En de geluidjes dragen ook, zoals gebruikelijk, weer goed bij aan de amusementswaarde. Het is hier met name het geluid van de kleine vogels die zo vermakelijk is. Er is ervoor gekozen om de irritant kwekkende beestjes te laten klinken als die rubberen piepspeelgoedjes waar honden vaak mee spelen. Als de beestjes met zijn allen door elkaar dit geluid uitstoten doen ze enigszins denken aan de “mine”-roepende meeuwen in ‘Finding Nemo’.

De arrogante vogeltjes zijn in feite een soort antihelden en zijn de grootste attractie van dit leuke korte filmpje, juist door hun groepsgedrag. Een bijzonder komisch moment vindt bijvoorbeeld plaats wanneer de grote vogel na de por ineens ondersteboven aan de lijn hangt en de vogeltjes driftig twee van hun groepsgenoten aanmoedigen terwijl deze met hun snaveltjes op de pootjes van de grote vogel inhakken. Nog leuker is het wanneer er steeds meer van hen inzien (met grote ogen) dat het slimme plannetje fout gaat lopen en tegengeluiden ten gehore brengen.

De aanstekelijke sfeer van het filmpje, en de uiteindelijke genoegdoening in de “clou”, kun je uiteindelijk het beste gewoon ervaren. Vooral een film die in slechts enkele minuten iets moet overbrengen en hier erg goed in slaagt, heeft doorgaans een ondefinieerbare kracht die direct op de kijker inwerkt. Echter, definieerbaar of niet, het zou bijzonder vreemd zijn als het merendeel van de kijkers zich niet zal amuseren bij het onweerstaanbare ‘For the Birds’.

Bart Rietvink

Waardering: 4

Bioscooprelease: 7 februari 2002