Forbidden (1932)
Regie: Frank Capra | 83 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Barbara Stanwyck, Adolphe Menjou, Ralph Bellamy, Dorothy Peterson, Thomas Jefferson, Myrna Fresholt, Charlotte Henry, Oliver Eckhardt, Roger Byrne
Grijze muis Lulu Smith neemt op een lentedag al haar spaargeld op voor een cruise naar Havana. Als ze voor de tweede opeenvolgende avond in haar eentje te midden van de stelletjes en groepen vrienden moet dineren, barst ze in huilen uit en vlucht naar haar hut. Daar treft ze een man in beschonken toestand aan op haar bed die door de kennelijke staat waarin hij verkeert dacht dat hij zich in hutnummer 99 bevond. Na enig heen en weer gepraat begrijpt hij dat hij zich wel degelijk in nummer 66, dat wil zeggen haar hut, bevindt.
Ook na thuiskomst blijven ze elkaar zien, maar op een dag vertelt Robert haar dat hij getrouwd is en niet van zijn vrouw Helen (Dorothy Peterson) kan scheiden. Helen is invalide geraakt door een auto-ongeluk veroorzaakt door Robert. Hij kan haar daarom niet in de steek laten, ook al is Lulu zijn grote liefde. Daarop verdwijnt Lulu uit zijn leven. Robert vindt haar pas na jarenlang speurwerk weer en is dolblij met hun dochtertje Roberta van wiens bestaan hij niets afwist. Hij wil niet meer verder zonder Lulu en stelt voor om er samen vandoor te gaan, maar Lulu heeft gewetensbezwaren tegenover Helen.
Ze zien elkaar zo vaak mogelijk met Roberta erbij. Op een dag treft krantenman Al Holland (Ralph Bellamy) Lulu aan met Roberta. Hij is uit op een schandaal in het leven van Robert en tegelijkertijd al jarenlang verliefd op Lulu. In het nauw gedreven zegt Lulu dat ze de gouvernante is van Roberta en doodsbang dat haar leugen aan het licht komt, neemt Robert vervolgens zijn eigen dochtertje in huis dat voortaan door zijn vrouw Helen als haar eigen kind wordt opgevoed zonder dat een van beiden de waarheid kent.
Er zijn een paar dingen die blijven knagen na het zien van deze overigens boeiende film. Niet het vreselijke sociale stigma dat ongetrouwde moeders aankleeft, is de oorzaak van het feit dat Lulu en Robert niet samen gelukkig kunnen zijn, maar louter de verplichting die hij tegenover Helen voelt en later de indrukwekkende politieke carrière die hij maakt. Vooral Lulu is heel erg bezig met uiterlijke schijn en het vermijden van schandalen, terwijl Robert niets liever wil dan voor hun liefde uitkomen. Het lijkt alsof ze steeds een excuus zoekt om niet gelukkig te zijn, zoals de aanstaande verloving van Roberta met een aantrekkelijke partij wanneer Robert weigert nog langer hun liefde geheim te houden.
Lulu maakt door dit alles een kille, berekenende indruk, want hoe verdrietig hun situatie ook is, het is lastig om niet te denken dat ze toch alle gelegenheid heeft gehad om het geluk aan haar zijde te krijgen en dat al het verdriet dat zij en Robert hebben haar schuld is. Identificatie met en sympathie voor de hoofdpersoon is daardoor moeilijk op te brengen, terwijl dat in een film als deze eigenlijk wel zou moeten.
Hoewel het scenario aan alle kanten wrikt, is het boeiend om te zien hoe mensen hun eigen leven en dat van anderen verkwisten door vast te blijven houden aan ideeën over wat hoort en wat niet en ook dat ze niet in staat blijken om het harnas af te werpen dat ze nota bene zelf hebben omgedaan. Lulu saboteert willens en wetens haar eigen geluk en daarmee dat van Robert en ontneemt haar dochter de mogelijkheid bij haar eigen moeder op te groeien. Een bitter bestaan dat met iets meer lef zo anders had kunnen zijn.
Diana Tjin-A Cheong