Foul Play (1978)

Regie: Colin Higgins | 115 minuten | komedie, thriller | Acteurs: Goldie Hawn, Chevy Chase, Burgess Meredith, Rachel Roberts, Eugene Roche, Dudley Moore, Marilyn Sokol, Brian Dennehy, Marc Lawrence, Chuck McCann, Billy Barty, Don Calfa, Bruce Solomon, Cooper Huckabee, Pat Ast, Frances Bay, Lou Cutell, William Frankfather, John Hancock, Barbara Sammeth, Queenie Smith, Hope Summers

Moeilijk om ze te haten, die heerlijk ouderwetse klassieke thrillers. Als dan ook nog Goldie Hawn en Chevy Chase de hoofdrollen vertolken moet je als filmliefhebber wel zwichten. ‘Foul Play’ is al enkele decennia geleden verschenen en ademt dan ook precies de sfeer uit van de jaren 70 en eerder. Hawn speelt de charmante Gloria, die van de ene op de andere dag achterna wordt gezeten door een mysterieuze moordenaar. In het begin verklaart iedereen haar voor gek, ze zal het zich wel verbeelden, maar de dreigementen worden steeds serieuzer. De politie kan niet anders dan ingrijpen en Gloria’s bewaker (Chase) is toevalligerwijze een zeer innemende, bijna onweerstaanbare agent…

Dat de film wat ouder is is meteen te zien. Naast natuurlijk de beeldkwaliteit is ook de omgeving, aankleding, opbouw en inhoud conform klassieke filmconventies. Thrillerkoning Alfred Hitchcock is duidelijk een inspiratiebron geweest voor regisseur Colin Higgins, wat te merken is aan bijvoorbeeld de sfeervolle en spanning opbouwende muziek. Verder komt Hitchcocks befaamde suspense techniek terug, waarbij de toeschouwer van meer op de hoogte is dan de personages. In dit geval gaat het om een verdacht sigarettenpakje dat belangrijker is dan de personages beseffen. ‘Foul Play’ is echter niet zomaar een thriller, want het detective verhaal wordt opgeleukt door oude vertrouwde slapstick humor. Van een uit het raam bungelende dwerg tot een rondvliegende opblaaspop, Higgins weet zeker wat belachelijke scènes neer te zetten.

Hawn en Chase zijn zeer charmante en sympathieke personages, maar over het algemeen zijn de acteerprestaties niet erg geloofwaardig. Dit heeft natuurlijk ook met het tijdperk en de stijl van de film te maken, maar voor het 21e eeuwse publiek kan dit toch een obstakel vormen. Alle clues worden uitgebreid expliciet besproken en vaak zelfs een paar keer herhaald. Hierdoor blijft er weinig voor de verbeelding van de kijker over, terwijl zelf lekker puzzelen en speculeren juist het leuke aan thrillers is. Dit fantasiedodende aspect wordt versterkt door de enorme traagheid van de film. Wat in twee uur wordt behandeld had makkelijk in 90 minuten of minder gekund, veel scènes hadden namelijk kunnen worden gehalveerd. Hoe graag we ook naar Hawn kijken, van een minuut lang toezien hoe ze een stoel verschuift wordt waarschijnlijk niemand warm. De spanning zakt na een uurtje al weg en hoewel de slapstick humor op een flauwe manier toch vermakelijk is, is deze helaas in tegenstrijd met de essentie van een thriller. De actiescènes zijn eerder lachwekkend dan spannend, een amateuristisch karategevecht werkt bijvoorbeeld zo erg op de lachspieren dat je bijna vergeet dat het hier om de climax van de film gaat. De seksistische grapjes zijn zeker amusant, maar maken ‘Foul Play’ wellicht net iets té luchtig.

‘Foul Play’ was vroeger misschien een goede thriller maar is helaas zijn tijd ontgroeit. Waar de typische clichés eerst nog aandoenlijk zijn, is de uitgebreide podiumzoen met staande ovatie echt tenenkrommend. De film probeert tegelijkertijd een thriller, slapstick en romantische komedie te zijn, waarmee Higgins te veel hooi op zijn vork neemt. Door de chaotische combinatie van genres komen ze allemaal niet tot hun recht. Hoewel deze ode aan Charlie Chaplin en Alfred Hitchcock best vermakelijk is, haalt hij het bij lange na niet bij zijn voorgangers.

Alexandra Hoff

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 8 maart 1979
DVD-release: 28 september 2012