Freedomland (2006)

Regie: Joe Roth | 108 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Samuel L. Jackson, Julianne Moore, Edie Falco, Ron Eldard, William Forsythe, Aunjanue Ellis, Anthony Mackie, LaTanya Richardson, Clake Peters, Peter Friedman, Domenick Lombardozzi, Aasif Mandvi, Philip Bosco, Fly Williams III, Portia, Haneefah Wood, Dorian Missick, Joe Forbrich, Donna Cutugno, Genevieve Hudson-Price

‘Freedomland’ wil erg graag een kwaliteitsdrama en -thriller zijn, zo een waar iedereen nog lang over napraat. Met de verfilming van de gelijknamige bestseller van schrijver Richard Price, die zijn eigen boek als basis voor het script nam, en een aantal ervaren acteurs als Samuel L. Jackson in de rol van politie-agent Lorenzo Counsil en Julianne Moore als moeder Brenda Martin, moet dat toch te doen zijn, moet cineast Joe Roth gedacht hebben. Roth, wiens bekendste film ‘America’s Sweethearts’ is, heeft zich echter behoorlijk verkeken op dit project. Of misschien heeft de studio zich verkeken op Roth’s talent als regisseur. Helaas probeert ‘Freedomland’ teveel te zijn: een politiethriller, een politieke film die raciale kwesties behandelt en een familiedrama in een. Door het constante switchen tussen deze vormen geeft Roth de kijker geen lucht en blijft deze vermoeid achter, zonder dat hij of zij nu eigenlijk beseft wat er zich net op het beeldscherm afgespeeld heeft.

Roth produceert al films sinds midden jaren zeventig, en toevallig was hij ook betrokken bij ‘The Forgotten’, waarin Julianne Moore ongeveer dezelfde rol speelt als die in ‘Freedomland’, een moeder die intens verdriet heeft om haar verdwenen zoon. In die film was haar karakter echter gedurende de hele prent nog sympathiek, in ‘Freedomland’ krijg je op een gegeven moment een hekel aan het mens, door Brenda’s labiele, maar ook matte optreden. Hoewel haar zombie-achtige houding in de eerste scènes nog indruk maakt, verwacht je later wel iets meer pit of emotie. Ze blijft echter stoïcijns in de leegte staren, geeft nauwelijks zinnige opmerkingen en hoewel haar gezicht steeds nat van tranen is, raak je niet overtuigd van Brenda’s gevoelens. Het is vanaf het begin al duidelijk dat ze informatie achterhoudt, daarvoor hoef je geen politie-opleiding gedaan te hebben. Lorenzo beseft dit ook, maar toch brengt Brenda’s verhaal iets in de detective te weeg, dat hem ertoe zet te zeggen dat hij niet zal rusten voor hij haar zoontje terug heeft gevonden en de dader gepakt heeft. Des te vreemder is zijn ommezwaai halverwege de film als hij ineens vraagtekens bij het tot dan voor waar aangenomen verhaal zet. Dit is slechts een van de onverklaarbare gebeurtenissen in de film.

Het voelt namelijk alsof er over een paar jaar een director’s cut van de film uitkomt of liever, uit zou moeten komen, die het verhaal en de acteerprestaties meer recht zal doen. Het lijkt alsof er op de produktievloer teveel scènes weggeknipt zijn, die, wanneer weer toegevoegd, het geheel meer zouden verklaren. De astma-aanval van Lorenzo in het begin van de film als hij Brenda ontmoet is niet alleen bizar en uit de toon vallend, anders dan een tweede aanval later in de film wordt niet helder waarom dit belangrijk is. Ook de rol van Brenda’s broer, heethoofd Danny Martin (Ron Eldard) is niet duidelijk. Hij wordt snel bij het publiek geïntroduceerd, en lijkt een fundamentele rol te gaan spelen, maar hij verdwijnt op een gegeven moment van het toneel. Verder wekt het achtergrondverhaal van Karen (Edie Falco) bepaalde verwachtingen op bij het publiek, zelfs tot in de laatste scène, maar ook hier wordt niets waargemaakt. De film hangt van losse eindjes aan elkaar.

De titel refereert naar een stuk land waar vroeger een kinderweeshuis heeft gestaan. Op dit verlaten stuk grond heeft Lorenzo, met hulp van een actiegroep onder leiding van Karen, een zoektocht naar Cody op touw gezet. Hier speelt zich één van de meest cruciale en tegelijkertijd prachtigste scènes uit de film af: de emotionele scène waarin een intens verdrietige maar vastberaden Karen (Edie Falco) met de wanhopige Brenda praat: de camera zoomt alleen in op de twee actrices en laat het publiek met open mond achter vanwege de genialiteit van deze simpele en misschien daardoor wel briljante en doeltreffende scène.

Het is deze scène en de acteerprestaties die ‘Freedomland’ nog enigszins de moeite waard maakt. Nieuwsgierige en geduldige kijkers zullen de film wel uit willen zien omdat ze benieuwd zijn hoe de zaak nu in elkaar steekt. Ouders zullen na het zien van deze film hun kroost de volgende keer extra stevig knuffelen, hetgeen toch ook een verdienste genoemd mag worden.

Monica Meijer