Frost/Nixon (2008)
Regie: Ron Howard | 122 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Frank Langella, Michael Sheen, Kevin Bacon, Sam Rockwell, Matthew MacFadyen, Oliver Platt, Janneke Arent, Mickie Banyas, Jay Bird, Gene Boyer, Denise Bradley, Michael Patrick Breen, Scott Bryson, Carl Burhanan, Shawn Card, Paul Caroul, Kaine Bennett Charleston, Jason Ciok, Alexandria Cree, Eve Curtis, Joe Fedio, Jenn Gotzon, Geoffrey Gould, Kate Jennings Grant, Rebecca Hall, Christopher Haskell, Jimmy Heck, Clint Howard, Kristina Hughes, Candy Ibarra, Gabriel Jarret, Toby Jones, Kimberley Joseph, Kevin P. Kearns, David Kelsey, Ken-Ali, John Kerry, Simone Kessell, Tammy Klein, Ariel Lazarus, Lisa Lee, Paula Lemes, Keith MacKechnie, Michelle Manhart, Patty McCormack, Louie Mejia, Jim Meskimen, Andy Milder, Albert Miranda, Gene Mitchell, Eddie Napolillo, Muna Otaru, David Ross Paterson, Robert Phares, Patricia Prata, Yvette Rachelle, Kimberly Robin, Pete Rockwell, Olga Rosin, Evan Silverman, Mark Simich, Max Elliott Slade, Cecelia Specht, Chris Spicer, Brett Stoepler, Mark Strohman, Jason Suhrke, Ned Vaughn, Holly Weber, Hayden Wyatt
Ron Howard begon ooit als kindsterretje. Als baby was hij al op de buis en als kind speelde hij in diverse tv-series, waarvan het hoogtepunt eind jaren zeventig, begin jaren tachtig (inmiddels was Howard 20) de komedie ‘Happy Days’ was. Deze serie moet, als een van de populairste series op tv in die tijd, deuren hebben geopend die voorheen gesloten bleven. Howard die al eerder was begonnen met regisseren, zonder veel succes, maar met toch al wat titels op zijn naam, brak ineens een beetje door met ‘Cocoon’ (1985). Iets later, met ‘Willow’ (1988), was zijn status als producer/regisseur definitief bepaald. Er volgde een lijst met films, waarvan titels als ‘Backdraft’ (1991), ‘Apollo 13’ (1995), ‘A Beautiful Mind’ (2001) en ‘The Da Vinci Code’ (2006) hoogtepunten zijn.
Howard maakte ook een paar (te) commerciële en matige komedies, maar over het algemeen zijn zijn films van hoge kwaliteit, of je er nu van houdt of niet. En het moet gezegd: Howard is geen formulefilmer, elke film is anders en op zijn minst een nieuwe uitdaging.
Het verhaal van ‘Frost/Nixon’ moet dat ook zijn geweest, want het onderwerp roept op het eerste gezicht vooral associaties op als saai en uitgemolken. We weten nu wel dat Nixon zo iemand is die acteurs graag imiteren en dat verhaaltje, ach ja. Toch zal een ieder die deze film gaat zien op alle fronten aangenaam verrast worden: het verhaal is boeiend en meeslepend en vooral Nixon (Frank Langella) is subliem.
Dit keer namelijk geen acteur die zijn uiterste best doet op hem te lijken, maar een Nixon die je misschien niet direct herkent, maar waarvan je ziet en voelt dat hij een mens van vlees en bloed is. Langella brengt hem tot leven met een levendige vanzelfsprekendheid en van die kleine opmerkingen die zo naturel uit zijn mond komen dat je denkt: “deze man is echt zo.” Je verbaast je verder over zijn kortzichtigheid en hebt hem lief om zijn menselijkheid. Maar het meest fascinerende is (en dat komt uit het script), dat ons een Nixon wordt getoond die laat zien hoe dun de scheidslijn is tussen vechtlust, levenslust en de strijd om macht. Nixon houdt gewoon van een potje vechten en komt daar eerlijk voor uit. Het is die vechtlust die het verhaal tot leven brengt.
In een stijl die doet denken aan Alan J. Pakula’s ‘All the President’s Men’ (1976) trakteert Howard ons op een magistraal kat- en muisspel tussen David en Goliath. Een zinderende bokswedstrijd, met alles erop en eraan, de training, voorbereiding, de ster die denkt onaantastbaar te zijn, de underdog die terugvecht als hij bloedend en strompelend opstaat na bijna knock-out geslagen te zijn. ‘Frost/Nixon’ is ‘Rocky’ met woorden, spannend tot de laatste ronde.
Peter Morgan, die het indrukwekkende scenario op zijn naam zette, schreef zijn tekst eerst als toneelstuk, dat in 2007 op de planken stond met dezelfde acteurs in de hoofdrol. De keuze om deze twee ook in de film te gebruiken, pakt fantastisch uit. Hier zie je twee spelers, geflankeerd door een uitstekend ensemble (met onder andere Kevin Bacon, Matthew MacFadyen, Oliver Platt en Sam Rockwell), die hun personages zo goed kennen, dat ze het gewoon zijn. Dit is Oscarmateriaal, zowel voor Ron Howard en Peter Morgan als voor Langella (Nixon) en misschien zelfs voor Michael Sheen (Frost). Fantastisch!
Arjen Dijkstra
Waardering: 5
Bioscooprelease: 15 januari 2009