Full Tilt Boogie (1997)
Regie: Sarah Kelly | 97 minuten | documentaire | Acteurs: George Clooney, Harvey Keitel, Juliette Lewis, Quentin Tarantino, Robert Rodriguez, Rick Stribling, Ken Bondy, Amy Minda Cohen, Elizabeth Avellan, Dieter Busch, Cecilia Montiel, Gregory Nicotero, Victoria Lucai, McPherson O. Downs, Earl Thielen, Michael Parks, Fred Williamson, Lyle Trachtenberg, Lawrence Bender, Heather M. Hillmeyer, Paul Hellerman, Thomas L. Bellissimo, Andrew T. Watts, Steve M. Davison, Jason ‘Jake’ Cross, Douglas Aarniokoski, Howard Berger, Mayne Berke, Paul Berlin, David Berryman, Jerry Conca, Dan Cox, Teresa Delucio, Don Feeney, Camille Freer, Buddy Joe Hooker, Ermahn Ospina, Derek Raser, Robert Ruth, Tim Soronen, Mark Ulano, Cristos, Anthony Timpone
De dvd-hoes kondigt aan dat ‘Full Tilt Boogie’ een “must see” is voor alle fans van Quentin Tarantino en iedereen die meer wil weten over het maken van een Hollywoodfilm. Daar is – voor de verandering – eens geen woord van gelogen. Vaak zijn dvd-hoezen notoir onbetrouwbaar over de verdiensten van een film en zijn zogenoemde “documentaires” die een blik achter de schermen beweren te werpen, onvervalste reclameproducten van de filmstudio.
Hier is echter meer aan de hand. Filmmaakster Sarah Kelley (die eerder meewerkte aan Tarantino’s ‘Pulp Fiction’) biedt een interessant kijkje in de keuken van de opnamen van een film. Het resultaat is om meerdere redenen meer dan de moeite waard.
Het laat zien hoe onafhankelijke filmmakers werken, buiten het studiosysteem en zonder leden van de grote vakbonden voor filmpersoneel. En tegelijk is ‘Full Tilt Boogie’ ook geen promotiefilm, maar laat ook dingen zien waar een grote filmstudio niet op zou zitten te wachten. Misschien kan zo’n documentaire alleen bij onafhankelijke films gemaakt worden. En hoewel het grappig is om George Clooney en Quentin Tarantino met elkaar te zien dollen en Juliette Lewis aan karaoke te zien doen, is de documentaire vooral gewijd aan de mensen die normaal alleen tijdens de aftiteling in beeld komen, vaak met functies uit het jargon: “grip”, “art director”, “film loader”, “best boy” et cetera. Wie zijn al die onbezongen helden, die een filmproductie op poten zetten en draaiende houden? En wat doen ze als de camera’s niet draaien? Sarah Kelly en haar eigen crew interviewen al die mensen, van de man van de catering, tot elektriciens, decorbouwers, chauffeurs en de figuranten.
Het is duidelijk dat de spanningen soms hoog oplopen. Een set vat vlam, terwijl dat niet de bedoeling is, een zandstorm in de woestijn van Californië zorgt voor vertragingen en de vakbond I.A.T.S.E. dreigt meermalen de productie stil te leggen, omdat er met niet-vakbondsleden wordt gewerkt. Onder andere producent Lawrence Bender en acteur/producent Tarantino krijgen de gelegenheid hun theorie uiteen te zetten dat de vakbond hen alleen maar wil pakken omdat zij succesvolle onafhankelijke filmmakers zijn. Docu-regisseur Kelly verlaat vervolgens de opnamen en gaat spoorslags naar het jaarcongres van I.A.T.S.E. in Miami om een hoge vertegenwoordiger van de vakbond te spreken te krijgen. Hun pogingen worden mooi tegenover die van een journalist gezegd, die even weinig succes heeft met het achterlaten van boodschappen om Bender en Tarantino te spreken te krijgen over hun kant van de zaak.
Niet alles is misschien even boeiend: de documentaire had bijvoorbeeld best gekund zonder de door de vrouwen georganiseerde “beste mannenkont” competitie en sommige segmenten duren net een tikje te lang. Toch is het erg informatief en vooral erg leuk om de mensen achter de schermen over hun dromen (geld verdienen!) te zien vertellen, hoe ze in de filmbusiness zijn beland en waarom ze er nog steeds werken. De mensen van de filmshoot vormen wekenlang, soms maandenlang een soort van familie. Ze werken hard en maken lange dagen (soms 17 uur aan één stuk), zijn gescheiden van hun eigen gezin, eten samen, lachen en ontspannen samen – en ze drinken bier, veel bier. Het helpt wel als je ‘From Dusk till Dawn’ gezien hebt èn het helpt heel erg als je die film ook hebt kunnen waarderen. Het typische sfeertje en de humor die die film doorspekten, komt ook in de documentaire naar voren. En wie een zwak heeft voor Quentin Tarantino en George Clooney zal helemaal plezier beleven aan hun grappen en grollen op de set. Zoals de dvd-hoes al zegt: een “must see”.
Hans Geurts