Gaea Girls (2000)
Regie: Kim Longinotto, Jano Williams | 104 minuten | documentaire
In ‘Gaea Girls’ is Kim Longinotto op bezoek in Japan bij een opleiding voor meisjesworstelaars. Het is blijkbaar een droom voor veel Japanse meisjes om een beroemde worstelaar te worden. Maar dat ben je niet zomaar. Vele uren per dag volg je een zwaar lichamelijk programma en train je je een breuk. Vaak letterlijk want als het worstelgevecht begint, is alles geoorloofd. Het wordt gedurende de bijna anderhalve uur in het geheel niet duidelijk wat de regels zijn van het worstelen. Ze slaan, schoppen, trappen en springen boven op hun tegenstandster en als ze je neus kunnen breken zullen ze dat zeker niet laten. Het ziet er soms zo absurd uit dat je bijna denkt dat het gespeeld is.
Ook de drijfveren waarom deze meisjes zichzelf zo afbeulen blijven onderbelicht. Je ziet veel zware en bloederige trainingsgevechten. De meisjes schrikken hier soms zelf ook van en vragen zich dan af of ze wel geschikt zijn voor dit leven. De oprichtster en leidster van de school is een harde dame die weinig vrouwelijke eigenschappen bezit. Alleen van haar kom je te weten waarom ze deze weg is ingeslagen in haar leven. Haar verhaal is een plausibele verklaring voor haar gedrag. Maar er komt ook een meisje dat heel graag de opleiding wilt volgen. Ze wordt gebracht door haar moeder die het maar niets vindt. Dat beantwoordt niet aan het beeld dat je ontwikkelt. Je hebt de neiging deze meisjes kansloos te rekenen in de gewone maatschappij, want waarom zou je je anders vrijwillig zo verschrikkelijk laten afbeulen? Gelukkig ziet een aantal meisjes dat ook in en gaan ze weg. De trainster is hier uiterst ongelukkig mee. Aan de andere kant zijn er ook meisjes die heel graag willen maar die telkens te horen krijgen dat ze niet goed genoeg zijn en weg moeten. Het zou volgens de leiding een manier zijn om ze te motiveren.
De film laat veel zien over de training en het te leveren gevecht maar geeft heel weinig achtergrondinformatie en er wordt ook weinig in gesproken. Dat is jammer want het blijft op deze manier een onbekende en onbegrijpelijke wereld.
Miranda van der Hoek