Garden of Sinners 5 – Gekijô ban Kara no kyôkai: Dai go shô – Mujun rasen (2008)
Regie: Takaaki Hirao | 110 minuten | animatie | Originele stemmencast: Ayumi Fujimura, Takako Honda, Maaya Sakamoto, Kenichi Suzumura, Hiroki Touchi
Hou je van films die je geestelijke capaciteit prikkelen? Zo ja, dan moet je de ‘Garden Of Sinners’ reeks zeker uitproberen. Is het antwoord nee, dan moet je deze recensie maar heel snel voor gezien houden. Deze film is dan absoluut niets voor jou. In de categorie ‘mindfuck’ is dit zeker een gevalletje ‘mindrape’. Deze dwarse en ingewikkelde film is lastig te volgen, erg arty farty maar bovenal intrigrerend.
De roodharige Tomoe Enjo is van huis weggelopen, nadat hij zijn ouders heeft vermoord. Althans dat denkt hij. Als hij door een aantal klasgenoten in elkaar wordt geslagen, komt de geheimzinnige Shiki Ryogi hem te hulp. Ten einde raad vraagt Tomoe of hij bij zijn redster mag schuilen. Dat mag. De twee ontwikkelen een vreemde, maar hechte band en gaan samen op onderzoek uit naar het verleden van de jongen.
Zonder voorkennis is ‘Garden Of Sinners 5’ bijna onkijkbaar. Als je de vorige delen niet gezien hebt, zul je weinig wijs kunnen worden uit deze film. Hoewel het om een losstaand verhaal gaat, komen er personages uit de vorige delen voorbij die verwijzen naar hun belevenissen uit het verleden. Als je daar niet van op de hoogte bent, is het verhaal bijzonder warrig en onnavolgbaar vaag omdat die personages een bijrol spelen in deze film. Die bijrollen vormen wel een uiterst belangrijk onderdeel van het verhaal dat open plotlijntjes uit oudere films met elkaar verbindt.
De fans van deze bijzondere serie zullen opnieuw genieten van deze donkere animereeks. De sfeer is duister en de depressieve soundtrack zorgt voor een zwaarmoedige sfeer. Dat ‘Garden Of Sinners’ onderwerpen als verwaarlozing en suïcide aansnijdt, geeft al aan dat je niet naar een licht verteerbare serie kijkt. De kracht en tevens de zwakte van deze franchise is het mysterie ervan. Het duurt lang voordat je überhaupt door hebt waar de film over gaat. Er wordt weinig uitgelegd over de personages en wat er precies gaande is. Chaotische flashbacks en lang uitgesponnen shots waarin niet gesproken wordt, worden met elkaar afgewisseld. Mensen met weinig geduld zullen snel afhaken, omdat het wel een half uur kan duren voordat je beseft wat er gaande is. Yep, zo lang kan het duren.
Doorbijters worden beloond met een verhaal waarin vraagstukken als extensialisme, zelfverwezenlijking en zelfrespect worden behandeld. Het mysterie rond Tomoe wordt ook lang bewaard wat de uiteindelijke uitkomst extra zeggingskracht geeft (al duurt de finale net te lang). De animatie is degelijk, maar niet bijzonder. Sommige bewegingen ogen houterig en robotachtig, terwijl andere passages juist zeer realistisch getekend overkomen. Een ‘mixed bag’ zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen.
Fans van animes als ‘Boogiepop Phantom’ en ‘Perfect Blue’ zullen smullen van deze serie. Mensen die van snelle hap-slik-weg-films vol flitsende animatie houden, zullen met deze Japanse hardcore’ X-Files-kloon’ niet uit de voeten kunnen.
Frank v.d. Ven