Garrison (2008)

Regie: Kerry Valderrama | 94 minuten | drama | Acteurs: James Barnes, Elizabeth Ingalls, Kerry Valderrama, Erik Collins, Shelley Calene-Black, Jason Cox, Brent Boller, Angelica Brooke Allen, Evie A. Armstrong,Patrick Cardenas, Rick Carrillo, Christopher L. Dean, Lawrence Dean, Juan Dominguez, Natalie Erdett, Leo Garcia III, Manuel Garcia, Andrew Hardaway, Dyane Hayes, Everette L. Henderson, Chris Hines, Mark Holliway, Jesse Kaminski, Brandon Lilly, Chris Manley, John D. Montoya, Michael Patrick, Shawn Rakowitz, Monique Sleeper, Kristina Smiley, Shain E. Thomas, Carla A. Tillman, Michelle Tillman, L.A. Young   

Kerry Valderrama is een voorbeeld-Amerikaan. De Amerikaanse droom in zijn meest volmaakte vorm, zowel van buiten als van binnen, een mooie jongen met hersens en ambitie. Hij was al bezig met acteren, maar ging het leger in om in Afghanistan te vechten, werd eervol ontslagen, deed diverse studies en schreef even het script voor ‘Garrison’, dat hij ook heeft geregisseerd en waarin hij nota bene zelf de hoofdrol speelt. Tja, daar kun je weinig van zeggen. Oh, ja, hij is ook nog van Zuid-Amerikaanse afkomst. Iets te bewijzen misschien?

Zijn verhaal schopt wel enigszins tegen diezelfde Amerikaanse droom, het gaat immers over soldaten die het er niet zo best vanaf brengen na hun terugkomst uit een van de vele oorlogsgebieden waar Amerika gelegerd is. En hoewel men dat natuurlijk liever niet hoort daar, zijn dat er nogal veel, die soldaten met oorlogstrauma’s, wat niet gek is, want zoals in het citaat aan het begin van de film al wordt gesteld:”in oorlog zijn er geen soldaten die ongeschonden terugkeren.” Dit specifieke geval draait om een waargebeurd drama uit 2002, dat ook wel bekend staat als de Fort Bragg Killings, geen gezellig verhaaltje. Valderrama brengt het nog redelijk mild, op het begin na, wat komt doordat de film zich focust op een detective-achtige zoektocht door de stad. Innerlijke conflicten hadden heftiger gekund en iets meer achtergronden over het hoe en waarom waren prettig geweest, dat blijft nu een beetje vaag en steekt alleen de kop op in een paar onduidelijke flashbacks, die vooral over kameraadschap lijken te gaan en het gegeven “niemand die er niet is geweest weet hoe het daar is.” De beerput had best nog wat verder open gemogen.

De regie is okay, hoewel, net als het script, niet erg gewaagd. Alles is degelijk en klopt, zoals je van een harde werker als Valderrama mag verwachten, maar het voelt allemaal als middle of the road en heeft, dankzij de bovengenoemde aspecten nog het meeste weg van een pilotfilm voor een nieuwe tv serie.  De cameravoering is prima, hoewel het wel duidelijk is dat hier niet de duurste apparatuur is gebruikt, alles is in HD gefilmd. Goed voor op televisie dus, uitstekend zelfs, maar op het grote scherm toch wat minder; maar wellicht moeten we daar maar een beetje aan wennen met zijn allen. Feit is namelijk, dat Valderrama zijn film anders niet had kunnen maken, vanwege de kosten uiteraard en dat zou ook wel weer jammer zijn geweest, want ‘Garrison’ is wel de moeite waard, al was het alleen maar om kennis te nemen van de andere kant van oorlogsmedailles, ook in deze tijd waarin oorlogvoeren een high techspelletje lijkt.

Een geëngageerde film is okay, zeker als je weet dat de maker weet waarover hij het heeft. Maar om een werkelijk indrukwekkende film te maken moet je vooral visie hebben en de kracht om die visie uit te dragen, vorm te geven. Valderrama doet het aardig en zijn script, acteerwerk en regie plus het feit dat deze film er überhaupt is, zijn grote verdiensten. Toch steekt de kop van deze film niet ver genoeg boven het maaiveld uit om hem heel bijzonder te noemen.

Arjen Dijkstra