Géminis (2005)

Regie: Albertina Carri | 85 minuten | drama | Acteurs: Christine Banegas, Daniel Fanego, Julieta Zylberberg, María Abadi, Lucas Escariz, Damian Ramonda, Lucrecia Capello, Silvia Baylé

Deze vreemde kruising tussen ‘The Dreamers’ en ‘Festen’ zal je niet ongemoeid laten. De doodgewone hogere middenklassenfamilie wint al gauw de harten van de kijker, met Lucia (Christina Banegas) als drinkende en rokende society dame die de familie draaiende houdt; Daniel (Daniel Fanego) als vrijwel afwezige vader; Ezequiel als oudste zoon en Jeremias en Meme als jongste kinderen. Die laatste twee maken volgens moeder Lucia alleen maar ruzie, maar kunnen heimelijk hun passie en lust voor elkaar niet inhouden en geven uiting aan hun liefde. Als Ezequiel thuiskomt om zijn huwelijk met de Spaanse Montse te vieren, lopen de spanningen hoog op, met als toppunt de ruzie tussen hem en Jeremias, als Ezequiel de relatie tussen zijn broer en zus ontdekt heeft.

De regisseur toont duidelijk oog voor details en door de kleine verwijzingen zijn er ook verschillende komische momenten aanwezig. De soap die door Olga, de bediende, gevolgd wordt zit vol met toespelingen over incest, en ook het dramatische verhaal van een vriendin van Lucia over haar man die het met hun dochtertje aanlegde, verwijst naar de relatie tussen Jeremias en Meme. Extra schrijnend is het dan ook dat Lucia zelf niets in de gaten heeft; anderen veroordeelt om hun problemen en deze zelfs toeschrijft aan een (lagere) klassengerelateerde oorzaak.

De jonge acteurs die de rollen van Jeremias (Lucas Escariz) en Meme (María Abadi) voor hun rekening nemen, leveren een prachtige prestatie en houden de gebeurtenissen realistisch. Waarschijnlijk zal het verhaal voor bepaalde kijkers provocerend overkomen; de acteurs houden het juist subtiel en zelfs de seksscènes worden nooit vulgair. Maar een speciale pluim verdient Christina Banegas, die als Lucia enerzijds irritatie opwekt door haar overdreven en controlerende optreden, en anderzijds verschrikkelijk kwetsbaar en labiel is, wat in de hartverscheurende eindscènes tot uiting komt.

Het camerawerk is ook prachtig en past goed bij de plot. De sfeer van geheimen en stiekeme ontmoetingen hangt in het huis en wordt door de regisseur vaak uitgelegd door via de spiegels te filmen. Ook worden er scènes door de deuropening getoond, waardoor er een broeierige en voyeuristische sfeer ontstaat. De film geeft eigenlijk nergens een oordeel over of oorzaak van de relatie tussen broer en zus, maar laat wel zien wat het voor een ‘respectabele’ familie kan betekenen.

Deze combinatie van een interessant en taboevol onderwerp, goed acteerwerk en cinematografische kwaliteit maken dat deze film nog lang blijft naspoken.

Ruby Sanders