Ghostland (2018)

Regie: Pascal Laugier | 91 minuten | horror | Acteurs: Crystal Reed, Mylène Farmer, Anastasia Phillips, Emilia Jones, Taylor Hickson, Kevin Power, Rob Archer, Mariam Bernstein, Alicia Johnston, Ernesto Griffith, Adam Hurtig, Denis Cozzi, Sharon Bajer, Tony Braga, Paul Titley, Gordon Tanner, Erik Athavale, Paolo Bryant, Terry Ray, Suzanne Pringle, Malick Laugier

Afgelegen spookhuis? Check. Een interieur vol enge poppen? Check. Mensen die midden in de nacht de deuren open laten staan terwijl er in de omgeving een seriemoordenaar actief is? Check. Op het gebied van horrorclichés voldoet ‘Ghostland’ zeker. Op de momenten dat de film speelt met de scheidslijn tussen fantasie en realiteit ook. Maar wanneer de makers steeds verder gaan in de marteling van de vrouwelijke hoofdpersonages, roept de film een te wrange nasmaak op.



Een moeder (Mylène Farmer) is met haar twee puberdochters Beth (Emilia Jones) en Vera (Taylor Hickson) onderweg naar het huis van haar overleden tante. Beth is een gepassioneerd aspirant-horrorschrijfster, terwijl Vera vooral heel erg aan het puberen is. Op het moment dat ze het huis betreden slaat het onheil vrijwel direct toe, als twee creeps het huis binnendringen en zich trachten te vergrijpen aan de dochters. Het verhaal verder verklappen zou zonde zijn, omdat dat een deel van de spanning weg zou nemen.



’Ghostland’ blijft grotendeels trouw aan de wetten van het horrorgenre, maar weet bij vlagen toch te verrassen. De film is aardig op momenten waarop de fantasiewereld van de schrijver en de (keiharde) realiteit door elkaar beginnen te lopen. Als duidelijk wordt dat niet alles is wat het lijkt, weet de film nét iets meer te vragen van de kijker dan enkel het veroorzaken van zoveel mogelijk schrikmomenten.



Toch kan het bij vlagen ingenieuze script niet voorkomen dat ‘Ghostland’ soms erg schuurt. De film gaat bijna ten onder aan haar eigen naargeestigheid. Nu is dat bij horrorfilms meestal geen heel groot probleem, maar in ‘Ghostland’ wringt het wanneer dit in combinatie gebeurt met een zwaar beladen thema als seksueel misbruik. De film wil zowel een psychologisch drama als een volbloed horror zijn, waardoor het kijken van de film zeker in de tweede helft een sterk ongemakkelijk gevoel oproept.



Horror fungeert vaak als een vorm van escapisme, als een wereld waarin de filmkijker even kan ontsnappen. ‘Ghostland’ kan echter nauwelijks als escapisme worden beschouwd. ‘Ghostland’ is in zekere zin zelfs akelig realistisch, maar dit wordt dan weer in de weg gezeten door verplicht aanvoelende schrikmomenten en de onvermijdelijke aanwezigheid van griezelige poppen. Als de makers nu toch maar keuzes hadden durven maken in de toon van de film, had de film wellicht beter uitgepakt dan nu het geval is. Daarnaast mist de film de nodige diepgang en wordt nooit precies duidelijk welke boodschap de makers nu precies willen uitdragen met ‘Ghostland’. Het lijkt alsof de makers willen beweren dat fantasie noodzakelijk is om te kunnen ontsnappen aan de harde realiteit, maar die realiteit komt in ‘Ghostland’ vooral neer op ongemakkelijke, gruwelijke martelporno. 



‘Ghostland’ is zeker geen hele slechte film. In het verhaal worden de bekende clichés bij vlagen knap afgewisseld met sterk psychologische vraagstukken. Dat de film de kijker een flinke stomp in de maag uitdeelt hoeft niet eens een probleem te zijn, ware het niet dat de film een te zwaar beladen thema wil behandelen in een genre dat zich daar moeilijk voor leent. Het zorgt ervoor dat ‘Ghostland’ helemaal niet lekker wegkijkt en zeker geen horrorfilm is waar je zorgeloos van kunt genieten. Het is vooral een vrij nare film, waarin de ambivalente houding van de makers er uiteindelijk voor zorgt dat de film weliswaar weet te beklijven, maar op een verkeerde manier. Een akelige film in de verkeerde zin van het woord.

Alex Mazereeuw

Waardering: 2

Bioscooprelease: 24 mei 2018
DVD- en blu-ray-release: 26 september 2018