Gia (1998)
Regie: Michael Cristofer | 120 minuten | drama, romantiek, biografie | Acteurs: Angelina Jolie, Elizabeth Mitchell, Mercedes Ruehl, Faye Dunaway, Eric Michael Cole, Kylie Travis, Louis Giambalvo, John Considine, Scott Cohen, Edmund Genest, Holly Baker, Joe Basile, Rick Batalla, Lombardo Boyar, Jullian Dulce Vida, Brian Donovan, Alexander Enberg, Mila Kunis
Gia Carangi. Het hangt er van af wanneer je geboren bent, maar veel mensen zullen haar naam alleen maar kennen van deze tv-film, waarin Angelina Jolie, die inmiddels een grotere sterrenstatus dan Gia heeft bereikt, het titelpersonage vertolkt. Jolie, in 1998 toen de film uitkwam nog maar aan het begin van haar carrière, won er haar tweede Golden Globe voor.
Gia had de eer zich het eerste ”supermodel” te mogen noemen, al is men er nog steeds niet over uit of dit terecht is (Janice Dickinson en Dorian Leigh schijnen ook recht te hebben op deze titel). Haar gezicht prijkte op vele tijdschriften als Vogue en Cosmopolitan. Bekende merken waar ze voor poseerde zijn onder andere Giorgio Armani, Levi’s, Maybelline en Versace. Ondanks Gia’s succes ging haar leven niet over rozen. Als kind moest ze toezien hoe haar ouders ruzie maakten en ondanks haar goede relatie met haar moeder Kathleen (Mercedes Ruehl), verwaterde het contact toen haar moeder bij haar nieuwe vriend introk. Gia ontwikkelt zich van een jonge Mila Kunis naar een beeldschone, zelfs met punkkapsel adembenemend mooie, Angelina Jolie look-a-like. Jolie is uitstekend gecast als Gia, naast de uiterlijke overeenkomsten weet zij ook prima de psychologie van het fotomodel te doorgronden en uit te beelden.
We leren Gia kennen als een onzeker meisje, dat echter vrijwel continu een stoer en hard masker draagt, waardoor ze naar de buitenwereld toe brutaal en eigengereid overkomt. Het feit dat haar moeder het ouderlijk huis verlaten heeft, heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten bij het in Philadelphia opgroeiende kind, want zelfs wanneer ze de volwassen leeftijd bereikt heeft, blijft ze last houden van verlatingsangst. Dit demonstreert zich letterlijk in Gia’s smeekbede aan haar vriendin-sinds-één-avond Linda (Elizabeth Mitchell), die ze tijdens haar eerste grote shoot in New York ontmoette. Linda is make up artiest en gedurende de hele film blijft ze Gia’s grote liefde. Een andere goede vriendin wordt Wilhelmina Cooper (Faye Dunaway), haar eerste agent, die onmiddellijk aanvoelt, wat voor een frisse wind Gia betekent in de modellenwereld. Blonde modellen regeerden de modellenwereld en aan een model met donkerbruine haren had nog niemand gedacht. Wanneer Wilhelmina uit Gia’s leven verdwijnt, zoekt het succesvolle model haar toevlucht tot drugs en al snel komt ze in een neerwaartse spiraal terecht. Gia overleed op 18 november 1986, slechts 26 jaar, aan de gevolgen van AIDS, hoogstwaarschijnlijk opgelopen dankzij haar intraveneuze druggebruik. Ze is daarmee een van de eerste beroemde vrouwen die aan het virus overleed.
‘Gia’ is gemaakt voor tv. Het scenario werd geschreven door Jay McInerney en regisseur Michael Cristofer, die het verhaal weer baseerden op het boek “Thing of beauty” van Stephen Fried. Ondanks het feit dat de film gemaakt is voor televisie, ontstijgt deze het niveau van de gemiddelde tv-film. Grotendeels is dit te danken aan het meeslepende acteerwerk van Jolie, die zich evenals haar alter ego niet schaamt regelmatig uit de kleren te gaan. Het is fascinerend om te zien hoe de jonge Jolie zich in deze film al weet te profileren als indrukwekkende actrice. Maar ook de bijrolacteurs mogen er zijn, waarbij vooral Elizabeth Mitchell fantastisch weerwerk geeft aan haar vijf jaar jongere collega. De liefdesscènes tussen de twee zijn bijzonder teder en daarom is het verloop van het verhaal des te hartverscheurender. Ook al berust de liefdesrelatie tussen Gia en Linda slechts gedeeltelijk op feiten, het geeft de film-Gia een bepaalde zachtheid mee, waardoor de kijker zich meer met haar kan identificeren. Overigens zijn Mercedes Ruehl en Faye Dunaway eveneens uitstekend gecast in hun rollen als respectievelijk Gia’s moeder en Wilhelmina Cooper. Naast de fantastische acteerprestaties valt het camerawerk een beetje uit de toon. Veel slow-motion beelden en geijkte shots doen een beetje afbreuk aan de combinatie van het sterke script en de overtuigende cast. De muziek is goed getroffen voor de jaren tachtig waarin de film zich afspeelt. Voor mensen die een biopic verwachten is ‘Gia’ waarschijnlijk te veel gedramatiseerd, maar voor iedereen die geïnteresseerd is (geraakt) in het leven van Gia Carangi is ‘Gia’ een uitstekend startpunt. Voor Jolie-fans is ‘Gia’ zeker onmisbaar.
Monica Meijer