Gigante (2009)

Regie: Adrián Biniez | 84 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Horacio Camandule, Leonor Svarcas, Fernando Alonso, Diego Artucio, Ariel Caldarelli, Fabiana Charlo, Andrés Gallo, Federico García, Néstor Guzzini, Esteban Lago, Ernesto Liotti, Carlos Lissardy, Nacho Mendy, Augusto Peloso, Darío Peloso, Rafael Sosa Zeballos

Het speelfilmdebuut van filmtalent Adrián Biniez is een licht liefdesverhaal. Licht (niet oppervlakkig!) omdat het niet het diepe drama induikt en omdat er veel humor in zit, subtiele, droge humor. Dat maakt het overigens nog geen ‘romantische komedie’, omdat in dat typisch Amerikaanse genre veel gekletst wordt en de humor er vaak dik bovenop ligt; kan ook leuk zijn, maar dit is anders. De humor is subtieler, filmischer eigenlijk. Want bijna alle grappen zijn visueel/auditief. En dat is knap gedaan.

Het is ook de ultieme manier om een verhaal te vertellen, namelijk door de dingen te laten zien in plaats van ze uit te leggen of door de personages uit te laten leggen. En daar moet je voor kunnen observeren, daar moet je mensenkennis en ervaring voor hebben, en inzicht in film en wat werkt en wat niet. De Argentijnse regisseur Biniez, die zelf ook het script schreef, bezit al deze vaardigheden, deze kwaliteiten. Feilloos loodst hij ons door het gevoelsleven van de hoofdpersoon en de ontwikkeling van de plot, zonder een woord te veel, zonder een shot te verspillen (dat is dan wel weer Amerikaans), maar toch in een relaxed tempo. En en passant krijgen we ook nog een kijkje in de grote-stadscultuur van Zuid-Amerika.

Een voorbeeld van Biniez’ inzicht in filmische middelen: Jara volgt Julia een bioscoop in, maar ziet niet bij welke zaal ze is binnen gegaan. Hij staat voor twee posters: twee films van eigen bodem, links een horrorfilm, waar hij zelf wel van houdt en rechts een romantische film. Hij gokt rechts, een juiste inschatting zou je zeggen, maar vindt haar niet, gaat terug, gaat links en ziet haar in de zaal van de horrorfilm. Da’s één. De horrorfilm krijgen we niet te zien, maar alleen te horen, wel zien we hoe Julia zich ermee vermaakt. De camera blijft gericht op de zaal. Julia zit links voor in beeld en achter in de zaal schuifelt Jara naar binnen, die alleen oog voor haar heeft en met zijn grote lijf iedereen irriteert omdat hij de hele tijd opstaat om een paar plaatsen veder naar voren te gaan, dichter bij haar, maar nooit echt dichtbij, dat is dan weer te eng.

Hij leert iets over haar voorkeuren, die onverwacht goed uitpakken, wij leren iets over de filmcultuur daar en het verhaal gaat verder in de zin dat hij weer een stap heeft genomen om dichterbij te komen. Het is bondig, effectief en grappig en er wordt geen woord aan vuilgemaakt. Afijn, zo zijn er talloze voorbeelden te noemen.

Het mag duidelijk zijn dat Zuid-Amerika weer een filmtalent rijker is. Met ‘Gigante’ zet de nog best jonge regisseur Adrián Biniez (1974) zichzelf in een klap op de kaart van filmland. Zijn film is charmant, grappig, subtiel en romantisch en toch ook realistisch en wordt op de best mogelijke manier verteld: mooi gefilmd, mooi gesneden, vlot en effectief, zonder te snel te gaan, integendeel, het tempo is relaxed. Met oog voor compositie en detail en met een opvallend en prettig inzicht in menselijke verhoudingen. In Berlijn vond men dit kennelijk ook allemaal; de film in 2009 werd er onderscheiden met maar liefst drie prijzen, waaronder die voor het beste debuut. En daar komen er door de jaren vast meer bij. ‘Gigante’ is dan ook een absolute aanrader voor iedereen die van film houdt en voor filmstudenten in het bijzonder: kijk jongens en meisjes, zo doe je dat! Dus.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 1 oktober 2009