Girl (1998)

Regie: Jonathan Kahn | 99 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Dominique Swain, Sean Patrick Flanery, Summer Phoenix, Tara Reid, Selma Blair, Channon Roe, Portia de Rossi, Christopher Masterson, David Moscow, James Karen, Rosemary Forsyth, Jay R. Ferguson, Katharine Towne, Robert Bower, John Philbin, Victor Togunde, Bodhi Elfman, Richard Hillman, Christopher Wiehl, Adam Scott, Clea DuVall

Een beetje artiest of (rock)band heeft ze ongetwijfeld: groupies. Van die fans (meestal meisjes) die je overal volgen, vooraan gaan staan bij het podium en proberen backstage te komen om zich vervolgens aan je ‘aan te bieden’. Menig artiest maakt daar dan ook dankbaar gebruik van; het leven van een ster bestaat toch immers uit seks, drugs en rock ’n roll?! ‘Girl’ doet een poging om je een kijkje te geven in de belevingswereld van zo’n groupie.

Een braaf, intelligent meisje – Andrea (Dominique Swain, bekend van onder andere ‘Face/Off’ (1997), ‘Lolita’ (1997) en ‘Alpha Dog’ (2006) – staat op het punt om haar middelbare schooldiploma te halen. Met een uitnodiging om te komen studeren aan een vooraanstaande universiteit op zak, stort ze zich alsnog op typische ‘tieneronderwerpen’ als seks, drugs, populariteit en muziek. Als Andrea bij toeval in contact komt met haar idool en droomman Todd Sparrow (Sean Patrick Flanery) geeft ze zich helemaal aan hem over. Na een wilde vrijpartij leeft bij Andrea de overtuiging dat ze ‘speciaal’ voor hem is en na maanden niets van hem gehoord te hebben wordt ze zelfs voor een periode zijn vaste bedgenote. Tot Todd weer op tournee moet… Verscheurd door verdriet en geconfronteerd met de (veel ergere) problemen van haar vrienden wordt ze aan het nadenken gezet. Mede dankzij Andrea’s vriendin Cybil (Tara Reid) dringt het vervolgens langzaam maar zeker tot haar door dat ze veel meer is dan alleen maar een groupie.

Er wordt nogal wat gezongen in de film en dat is in dit geval irritant. De acteurs in kwestie playbacken namelijk zo onthutsend slecht, dat van enige geloofwaardigheid gelijk geen sprake meer is. De acteerprestaties houden sowieso niet over en dat is nog positief uitgedrukt. Dominique Swain doet haar best, maar is absoluut niet het sexy meisje wat je vooraan bij het podium oogcontact ziet zoeken met haar idool. Zoals de hele film niet ‘sexy’ is. Sean Patrick Flanery houdt zich vooral bezig met stoer en zwoel kijken, maar er zullen weinig meisjes zijn die het daar warm van krijgen als ze de film zien.

Het verhaal is af en toe ook nogal inconsequent. Zo heeft Andrea ouders die al op leeftijd zijn en ook duidelijk ouderwets qua opvoeding. Wanneer Andrea haar eigen gang gaat en bijvoorbeeld laat thuis komt is daarvan alleen niets meer terug te zien. Ronduit storend is verder dat de schrijvers er aan het einde van ‘Girl’ nog even snel wat tienerissues in gooien. Het ontdekken van homoseksualiteit, het hebben van een eetstoornis en het plegen van zelfmoord omdat je het gevoel hebt niets waard te zijn komen nog kort aan de orde. Zo van: “o ja, dit willen we ook nog even bespreken”.

Wat soms grappig uitpakt is de voice-over van Andrea, die het onderscheid laat zien tussen wat ze denkt en wat ze uiteindelijk zegt. Ook leuk is de scène waarin haar ouders uitleggen hoe je een condoom gebruikt door deze over een banaan af te rollen. Je moet hiervoor alleen wel goed opletten, want binnen vier seconden is het alweer voorbij: een gemiste kans van de makers om de kijker te laten genieten!

Eigenlijk is ‘Girl’ in z’n geheel een gemiste kans. Buiten alle gebruikelijke tieneronderwerpen is het ‘groupie zijn’ natuurlijk best geschikt om een interessante film van te maken. Regisseur Jonathan Kahn is daar niet in geslaagd. Wellicht had hij zich in elk geval beter kun houden aan het oorspronkelijke, succesvolle, verhaal van schrijver Blake Nelson. Veel meisjes droomden weg bij zijn boek, maar bij deze film – die voor zeker de helft afwijkt van dat verhaal – zal dát zeker niet gebeuren.

Brian Ligtvoet