Girlfight (2000)
Regie: Karyn Kusama | 110 minuten | drama, sport | Acteurs: Michelle Rodriguez, Jaime Tirelli, Paul Calderon, Santiago Douglas, Ray Santiago, Víctor Sierra, Elisa Bocanegra, Shannon Walker Williams, Louis Guss, Herb Lovelle, Thomas Barbour, Graciella Ortiz, John-Peter Linton, Iris Little Thomas, Dadi Pinero, Belqui Ortiz, Chuck Hickey, Anthony Ruiz, José Rabelo, José Espinal, John Sayles, Jack R. Marks, Yiyo Guzman
Kansarme jongeren en boksen: de Amerikaanse filmindustrie lijkt er wel geen genoeg van te krijgen. Zelfs lang na de ‘Rocky’ saga bleef het onrustig in het boksende-underdog-wordt-winnaar genre. Nu de interesse voor kamerbrede, knokkende mannen in lange shorts is weggeëbt lijkt het genre een stille dood te zijn gestorven. Maar niets is zo onverwoestbaar als de Amerikaanse boksliefde. Vorig jaar zagen we een afgetrainde Russell Crowe in de ring en vijf jaar daarvoor was het Michelle Rodriquez die het genre nieuw leven inblies met haar debuutrol in ‘Girlfight’. Leuk en aardig natuurlijk, maar kun je als sportleek ook genieten van een boksfilm vol technische termen als ‘uppercuts’ en ‘left hooks’?
‘Girlfight’ doet niets nieuws. Karyn Kusama heeft het klassieke verhaal over de underdog, in dit geval de lichtgeraakte Diana Guzman, afgestoft en laat haar held de weg naar de overwinning bewandelen. Wat ‘Girlfight’ nog enigzins anders maakt dan al die andere boksfilms is dat hoofdpersoon Diana een meisje is. En in een typisch mannenbolwerk als de bokswereld zijn vrouwen persona non grata. Onze kloeke heldin moet zichzelf dubbel bewijzen, niet alleen moet ze aantonen dat vrouwen ook kunnen uitgroeien tot sporthelden, ook moet ze opboksen tegen allerlei vooroordelen en seksistische beledigingen. Als Guzman dan ook nog eens verliefd wordt op een ambitieuze, lokale boksheld zijn de rapen gaar. Kan onze vrouw ongeschonden uit de strijd komen?
Over het verhaal van ‘Girlfight’ hoef je geen woorden vuil te maken. De blauwdruk van het genre, onopvallende zero wordt hero, wordt braaf gevolgd en verrast geen moment. Hoewel beginnend regisseur Kusama je doodgooit met cliches als “boksen geeft me vertrouwen en kracht”, is dit debuut een bijzonder sympathiek filmpje geworden. In dit soort producties draait het puur om het acteerwerk en de invulling van de personages. In Michelle Rodriguez heeft Kusama een aansprekende hoofdpersoon gevonden. Hoewel er heel wat valt aan te merken op het spel van de actrice wordt dat nooit storend door de eerlijke, ongepolijste manier waarop de Latijns-Amerikaanse Rodriguez haar personage weergeeft. Diana Guzman is geen lief popje, maar een harde tiener die zo de nodige problemen met zich meezeult. Zo heeft ze het thuis niet makkelijk met een alcoholische vader die sinds de dood van Diana’s moeder de weg kwijt is. Ook het leven in de verpauperde achterstandwijken van Brooklyn stemt de jonge vrouw niet vrolijk.
Rodriguez vertolkt op overtuigende wijze een vroegwijs meisje die niet in staat is om haar problemen op rationele wijze op te lossen. Diana beukt er liever op los en het lijkt te werken, haar vuisten hebben haar respect opgeleverd. Toch is de jonge vrouw niet blij met haar status, veel vrienden heeft ze niet omdat ze bang zijn voor haar. Als de problemen zich opstapelen door haar agressieve gedrag, besluit ze om bokslessen te nemen om haar woede op een wat gezondere manier te kanaliseren. Rodriguez weet de essentie van haar personage goed weer te geven. Diana is een onaangepast meisje dat niet makkelijk in de omgang is. Ook haar verleden lijkt haar als een schaduwdeken te achervolgen. Het mooie aan deze rol is dat onze heldin niet zoveel verandert als je zou denken.
Na de speelduur van 110 minuten is Diana Guzman een ander mens, maar haar vroegere levensstijl is nog steeds herkenbaar. Diana blijft gewoon een stoere meid met een intraverte persoonlijkheid en een licht ontvlambaar karakter. De Latino acteert vrij goed, al wil haar zeer beperkte mimiek, Rodriquez kijkt boos of heel boos, wel eens gaan irriteren. Hoewel de broeierige, ietwat melancholische blik van de actrice wat verraadt over de gevoelens van Diana, krijg je toch vaak het gevoel dat er meer uit de hoofdrol te halen viel. Ook het gegeven dat onze Michelle na ‘Girlfight’ alleen maar boze Latino’s speelde zet je aan het denken over haar acteerkwaliteiten. Kan ze überhaupt wel andere rollen aan? In Kusama’s film past de stoere streetwise attitude van de actrice wel, maar wat Rodriguez later gepresteerd heeft doet het ergste vermoeden.
De bezetting van de cast is goed. Santiago Douglas speelt Adrian de love-interest van Diana. Hoewel het wat onzekere spel van Douglas niet altijd weet te overtuigen is hij best te pruimen, al mocht hij wel wat meer vlammen. Ietsje meer enthousiasme was geen overbodige luxe geweest. Jaime Tirelli is met zijn naturelle acteerwerk dan weer fantastisch als de wat cynische bokscoach Hector. Ook Calderon is goed als verbitterde pa van Diana. Kortom: het acteerwerk in ‘Girlfight’ is degelijk. Naast de vertolkingen zijn ook de boksscènes leuk om te zien. Je merkt dat de castleden goed getraind hebben om geloofwaardige vuistgevechten neer te zetten. Vooral Rodriguez is buitengewoon in de ring. Kusama ook trouwens. De regisseur zet de camera’s middenin het slagveld en laat elke klap tellen. De battles zijn enerverend en kinetisch in beeld gebracht.
‘Girlfight’ is een alleraardigste Coming of Age-film in een boksjasje geworden. De film doet niets nieuws, maar het aanstekelijke acteerwerk en de leuke hoofdrol van Rodriguez geven ‘Girlfight’ een zekere flair. Jammer genoeg heeft de Latino na haar rol in deze film niets noemenswaardigs gepresteerd. Zonde, want onder de boze uitdrukking van de actrice schuilt meer talent dan je ooit zou verwachten, in ‘Girlfight’ vang je een glimpje van Rodriguez’ kunnen op. Kusama’s debuut is intiem en krachtig, kortom de perfecte Indiefilm.
Frank v.d. Ven
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 2 augustus 2001