Giulietta degli spiriti – Juliet of the Spirits (1965)
Regie: Federico Fellini | 131 minuten | drama, komedie, romantiek, fantasie | Acteurs: Giulietta Masina, Sandra Milo, Mario Pisu, Sylva Koscina, Valentina Cortese, Jose Luis de Villalonga, Valesja Gert, Friedrich von Ledebur, Caterina Boratto, Lou Gilbert, Luisa Della Noce, Silvana Jachino, Milena Vukotic, Fred Williams, Dany París, Anne Francine, Sylva Koscina, Elena Fondra, George Ardisson
Fellini beweerde LSD te hebben genomen als voorbereiding op het maken van ‘Giulietta degli spiriti’. Een niet zo verwonderlijke bewering als je kijkt naar het resultaat. Een film vol met hallucinaties, bizarre dromen, markante karakters en andere extravagantie allen gehuld in een waas van mysterie. Fellini’s eerste kleurenfilm is dan ook een lust voor het oog, maar is niet zo toegankelijk als zijn andere werk.
We ontmoeten Giulietta (Fellini’s vrouw, Giulietta Masina), een naïeve en preutse vrouw die omringd wordt mensen die haar overschaduwen in schoonheid. Fellini legt veel nadruk op dit contrast, alle vrouwen in de film zijn minstens een kop groter dan Giuletta en dragen de meest bizarre en uitbundige kleding. Giuletta daarentegen heeft een saai kapsel, saaie kleding en voelt zich ongemakkelijk, zelfs in gezelschap van haar moeder.
Als ze er achter komt dat haar man een affaire heeft gaat Giuletta op zoek naar haar extremen. Ze bezoekt een medium en komt er achter dat ze met geesten kan communiceren. Het medium raadt haar aan om zich seksueel te manifesteren, een gegeven wat haar omgeving steeds maar weer lijkt te bevestigen. Giuletta laat zich bijna verleiden, maar wordt nerveus en voelt zich alleen maar schuldig. Pas tegen het einde van de film weet Giuletta te breken met haar verleden en wacht haar de vrijheid.
‘Giuletta degli spiriti’ is Fellini’s ode aan zijn vrouw. Een ode aan ‘de’ vrouw, een verhaal over emancipatie en geestelijke bevrijding. Dit is soms moeilijk te achterhalen aangezien de scènes vaak chaotisch zijn, en realiteit en fantasie elkaar in snel tempo afwisselen. Anderzijds kent de film ook hele rustieke momenten met mooie en kalm camerawerk.
Masina speelt haar rol geweldig. Haar ingetogen glimlachje en onzekere ogen nemen de film op sleeptouw. De overige karakters zijn pompeus, gestoord en seksueel geladen. Masina zet Giuletta’s onzekerheid zo goed neer temidden van de gekte dat je goed met haar meevoelt. De beeldschone Sandra Milo, die de mysterieuze buurvrouw van Giuletta speelt, verdient ook lof voor een goede vertolking van de absolute belichaming van verleiding en zonde.
Zonder enige voorkennis van de Italiaanse meester heeft de film de neiging een onbegrijpelijke en surrealistische twee uur te worden met slechte nasynchronisatie, de film is dan ook een grote stap voor mensen die onbekend zijn met zijn werk. Voor de Fellini-fan is het echter smullen en zonder meer een bijzondere filmervaring.
Caspar Kraaijpoel