Gladiator II (2024)

Regie: Ridley Scott | 148 minuten | actie, avontuur, drama | Acteurs: Connie Nielsen, Paul Mescal, Pedro Pascal, Denzel Washington, Joseph Quinn, Derek Jacobi, Fred Hechinger, Rory McCann, Matt Lucas, Peter Mensah, Yuval Gonen, Tim McInnerny, Lior Raz, Alec Utgoff, Line Ancel, Alexander Karim, Lee Charles, Chi Lewis-Parry, Chidi Ajufo, Riana Duce, Alfie Tempest, Dean Fagan, Hadrian Howard, Chris Hallaways, Mike Parish, Alexander Simkin, Amira Ghazalla, Paul Candelent, Mikhail Basmadjian, Tom Moutchi, Matthew Charlery-Smith, Jean Carbonaro, Maxime Durand

Dik twintig jaar na ‘Gladiator’ (Ridley Scott, 2000) dendert deel twee de multiplex binnen, niet meer op film geschoten maar digitaal, niet meer met Russell “Maximus” Crowe maar met een van zelfvertrouwen blakende Paul Mescal als het personage Hanno. Met het mes tussen de tanden en een hart dat overloopt van wraakgevoelens neemt hij het deze keer op tegen het Romeinse rijk. Mits je de eindeloze variaties op het gegrom, gebrul en wapengekletter uit het eerste deel een beetje voor lief neemt dan is ‘Gladiator II’ een schot in de roos voor je.

Het verhaal begint met een spectaculaire belegering vanuit zee waarin de Noord-Afrikaanse stad onder leiding van onder meer de strijder Hanno (Paul Mescal) en zijn vrouw, een boogschutster, het moet opnemen tegen Romeinse legioenen van generaal Marcus Acacius (Pedro Pascal). De Romeinen maken gehakt van hun tegenstander. En op aangeven van Acacius wordt Hanno’s vrouw gedood en wordt hij tot slaaf gemaakt. Ondanks de triomftocht keert de Romeinse generaal oorlogsmoe terug naar Rome en zint de gebroken en vernederde Hanno wraak op de Romein. De toon is gezet, die in allerlei opzichten voor Hanno en Rome de lijdensweg van generaal Maximus Decimus Meridius (Russell Crowe) echoot.

Echter de bloeddorstige keizers, de tweeling Caracalla (Fred Hechinger) en Threax (Tim McInnery) (die zo uit “Game of Thrones” lijken weg gehobbeld), krijgen maar geen genoeg van de veroveringen. De droom van Rome die keizer Marcus Aurelius had en deelde met Maximus, is dus verre van uitgekomen. Het rijk is geheel afgedreven naar de kant van zijn zoon Commodus (Joaquin Phoenix): de keizers wil is ijzeren wet en de macht van de sterkste regeert. Inmiddels is het regime oneindig autoritair en arbitrair, en slechts gericht op de behoeften van een select en decadent groepje. Dit groepje heeft weinig op met de rest van het rijk, zeker niet met het gepeupel in Rome. Waar keizer Aurelius van gruwde in zijn ergste nachtmerries, heeft zich dus voltrokken: er heerst een dictatorschap, een Rome niet voor het volk maar slechts voor het genoegen en de prestige van de weinigen. In de wandelgangen wordt er gefluisterd over een opstand en weer is daar Lucilla (Connie Nielsen), die tevens heeft aangepapt met de machtige legeraanvoerder Acacius, bij betrokken.

Ondertussen is Hanno gekocht door de gladiatorenhouder Macrinus (Denzel Washington). Zelf was hij ook ooit een tot slaaf gemaakte vechtersbaas. In de ogen van Macrinus is Hanno zo goed in arenagevechten dat hij een plannetje smeedt om dit paradepaardje voor eigen gewin in Rome in te zetten. Klinkt dit niet bekend in de oren? En kan Hanno de grote schoenen van Maximus vullen en de machthebbers van Rome met zijn pure vechtersinstinct, blinde wraakzucht en ideële inzichten een poepje laten ruiken?

De vraag of Hanno dit kan is geen groot geheim. Het gaat er meer om hoe hij, bijna zoals een Griekse held, de beproevingen op dit pad voor het lichaam en de ziel doorstaat. Regisseur Sir Ridley Scott en scenarist David Scarpa, die het verhaal samen met Peter Craig schreef, genieten ervan om voor de kijker, jong en oud, dat pad te bezaaien met grote en kleine verrassingen. De dramatische interacties in deze epische Romeinse soapopera zijn van even groot belang als de gewelddadige actiescènes in en buiten het Colosseum. Zo weerklinkt “what we do in life… echoes in eternity” wederom in de arena van vermaak. Dit is met een knipoog want regisseur Scott laat het niet na om het publiek een historisch lesje over regeren te geven. Een groot rijk dat op een kruispunt staat, kan namelijk allerlei dingen betekenen. Hij zet twee idealen tegenover elkaar: machtspolitiek versus hoop voor de mensen, een vorm van zelfbestuur. Of dit een nieuwe “I am Spartacus” oplevert, ligt aan het publiek. Maar uiteraard komt het geheel inclusief het nodige bloedvergieten en de epische gevechten zoals het genre betaamt.

Bovendien geven Washington en Mescal zich op een heerlijke manier over aan het spektakel uit de koker van schrijvers Scarpa en Craig. De acteurs slepen je helemaal mee in hun wereld en Mescal doet bijna de grommende en man-van-weinig-woorden Crowe (alsof hij in een western speelde) vergeten. Hoewel minder opzichtig als Phoenix in ‘Napoleon’ (Ridley Scott, 2022) en Commodus in het eerste deel, is het acteren ook niet zonder zijn guitigheden, in het bijzonder van Washington, wat enkele momenten om van te smullen oplevert.

Rome is ook niet op één dag gebouwd. Zo zijn regisseur Scott en zijn crew niet over één nacht ijs gegaan voor dit vette vervolg op de hit uit 2000. Bovendien zijn kosten noch moeite bespaard (het budget is sindsdien bijna verdriedubbeld) om weer te jagen op groot succes. Als Napoleon trekt de filmmaker ten strijden in blockbuster land en presenteert weer een wat meer opgedirkte, maar in essentie traditionele, versie van het sandalen-en zwaardspektakel. “Are you not entertained?” Jazeker, met meer van hetzelfde en in dit geval is dat meer dan oké.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 14 november 2024