Glas, mijn onvervulde leven – Glass, My Unfulfilled Life (2023)

Regie: Rogier Kappers | 90 minuten | documentaire

Het leven van de 52-jarige Rogier Kappers zit in het slop. Hij is gescheiden, heeft geen vaste baan, bezit belabberde tinder-vaardigheden en zelfs zijn vakantiehuisje is hevig aan het verzakken. Wel is hij gedreven en heeft hij zijn hoop gevestigd op het worden van een professioneel glasorgel-muzikant. Dit obscure ‘instrument’ wordt bespeeld door met de vingertoppen te draaien over halfvolle bolle drinkglazen zodat dit een zingend geluid produceert. Ondanks zijn omgeving die spreekt van ‘weer zo’n eindeloos project’ gaat Rogier fanatiek aan de slag. Aan de hand van een ontzettend ironische voice-over volgen we het onvervulde leven van Rogier, in de hoop zijn jongensdroom te vervullen.

Of je ‘Glas, mijn onvervulde leven’ (internationale titel: ‘Glass, My Unfulfilled Life’) nou ziet als een luchtige komedie of een documentaire van een midlifecrisis maakt niet uit. De humoristische voice-over springt er in ieder geval uit. Hoewel die Rogier erg belachelijk maakt, is dat wat de film leuk en zelfbewust maakt, hij is immers zelf de regisseur. Begeleid door de voice-over zien we hem veel klungelen, knutselen (zijn glasorgel maakt hij helemaal zelf) en falen. Toch krijgt hij als straatmuzikant een agent aangeboden en kan hij onverwachts ineens optreden in Dubai. Helaas is dit het absolute dieptepunt. De mensen zijn niet geïnteresseerd, er zijn problemen met het geluid en zijn steenkolen Engels helpt ook niet mee.

Tegen alle verwachtingen in lukt het hem toch zijn leven weer op de rails te krijgen en dit geldt als een mooie climax richting het einde van de film. Zelfs het succesvolle surrealistische einde is op waarheid gebaseerd. Jammer is alleen dat op de momenten die er het meeste toe doen, het glasorgel net te weinig geluid produceert om er echt van te kunnen genieten.

Door de humor in ‘Glas, mijn onvervulde leven’ is er op een afstandelijke manier mee te leven met het hoofdpersonage. Op de hoogtepunten is er de neiging om aan te moedigen en op dieptepunten spat de triestheid van het scherm. De afstand wordt gecreëerd door de sterk ironische voice-over, waardoor de film ook een soort onserieuze toon heeft. Daarom levert dit zelf geregisseerde levensverhaal toch een bescheiden film op.

Ian van Asch

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: IDFA 2023
Bioscooprelease: 3 oktober 2024