Glitter (2001)
Regie: Vondie Curtis-Hall | 100 minuten | drama, musical | Acteurs: Mariah Carey, Max Beesley, Da Brat, Tia Texada, Eric Benét, Terrence Howard, Valarie Pettiford, Ann Magnuson, Padma Lakshmi, Don Ackerman, Carmen Wong, Ed Sahely
Tja, wat moet je nog over het acteerdebuut van Mariah Carey zeggen? De film waarin de diva in de hoofdrol te zien is is door zowat elke criticus op deze aardkloot tot op het bot toe afgebrand. En na het zien van dit zielloze niemandalletje kun je ze geen ongelijk geven. Alhoewel er onbedoeld best wat te lachen valt om Careys stervehikel.
In ‘Glitter’ leer je de verlegen, maar ambitieuze Billie Frank (Carey) kennen. Het wicht heeft een dijk van een stem en het duurt dan ook niet lang voordat ze wordt belaagd door op geld geilende managers en dubieuze videoproducers. Alleen dj Dice (Beesley) lijkt om de onschuldige Billie te geven. Maar is dat wel zo?
Het flinterdunne verhaaltje dat je zonder moeite op een bierviltje kunt schrijven, laat er geen twijfel over bestaan: ‘Glitter’ ís Mariah Carey. De film staat of valt met het charisma van Carey en haar acteerprestaties. Het moge duidelijk zijn dat de film daar de mist in is gegaan. De zangeres kan namelijk voor geen meter acteren.
Carey kijkt met haar Bambi-oogjes en trillend lipje quasi verdrietig in de camera, je hoort de muziek aanzwellen en voilà, een dramatische scène is geboren. Dat dat niet lukt is geen verrassing, maar dat de regisseur dat niet door heeft gehad wel. Curtis-Hall herhaalt steevast dezelfde, mislukte trucjes maar ze wil maar niet beseffen dat Carey geen volleerd actrice is. Ze straalt geen enkel greintje emotie uit, met als gevolg dat het spel van de zangeres nogal onbeholpen overkomt. Soms doet de diva denken aan een tot leven gewekte porceleinen pop. En dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest.
De cast van de film bestaat naast Carey, uit veelal onbekende koppen die uit het B-garnituur bestaan. Beesley speelt een grote rol als de manager/vriend van Carey. Omdat de jonge acteur uitstraling en charisma mist, komt zijn platte rol als hippe dj totaal niet uit de verf. Zijn slissende straattaaltje moest waarschijnlijk doorgaan voor hip en ‘cool’, maar het werkt alleen maar op de zenuwen. Het spel van de acteur is zo overdreven en kunstmatig stoer, dat hij maar niet kan overtuigen in zijn rol.
Dat het nog erger kan bewijzen Da Brat en Tia Texada. Het woord ‘stereotype’ is op het lijf geschreven voor hun rollen. Rapper Da Brat speelt de stoere, ‘streetwise’ vriendin van Billie. Uiteraard spreekt en vloekt de jonge zwarte vrouw als een bootwerker, maar heeft ze een hart van goud. Dit soort clichématige, stereotype rollen zijn al zo vaak voorbij gekomen in talloze films dat je je af begint te vragen of Afro-Amerikaanse vrouwen ook wel eens andere rollen aangeboden krijgen. Hetzelfde kan gezegd worden over de rol van de Latijns-Amerikaanse Texada die een met een vet accent pratende, materialistische ijdeltuit mag vertolken.
Alleen de onderbelichte acteur Terrence Dashon Howard weet nog iets te maken van zijn rol als louche platenbaas. Howard hoort eigenlijk helemaal niet thuis in een kitscherig prul als deze ‘Glitter’. Maar ja, ook hij zal moeten eten.
Erbarmelijk acteerwerk is uiteraard een dooddoener voor elke film, maar een muziekfilm heeft altijd nog een troefkaart achter de hand: juist ja, de muziek. Een sterke, meeslepende soundtrack kan de film misschien nog redden. ‘Glitter’ faalt daarin. De achtergrondmuziek is in de stijl van de jaren 80, omdat de film zich in deze periode afspeelt. De muziek is op zich niet onaardig en ook Carey houdt zich in, maar de soundtrack komt nergens tot leven daar is het allemaal te braafjes voor.
Het wordt nooit spannend of verrassend: de nummers missen een eigen identiteit. De film kabbelt net zo ongeïnspireerd voort als de lege, inhoudsloze liedjes. Daarnaast is het werk van Carey ook een typisch geval van ‘love it or hate it’. De zangeres grossiert in hoge toonladders en kreuntjes en ja, daar moet je wel van houden. Ook moet je niet vies zijn van een flinke laag glazuur op de toch al mierzoete liedjes van la Carey.
Met slecht acteerwerk en een flauwe soundtrack houd je dus niet veel over om nog van een succes te spreken. Toch is het niet alleen maar kommer en kwel. ‘Glitter’ is bij vlagen onbedoeld komisch. Vooral de visogen van Carey die ze te pas en te onpas op zet zijn een aanslag op je lachspieren. Maar ook de ridicule kapsels die de zangeres aangemeten krijgt zijn hilarisch. Scheve paardenstaarten, idiote vlechtjes en watergolven: niets is te gek. Het is ongelooflijk maar Carey ziet er af en toe echt belachelijk uit. En dat is een hele prestatie want over haar uiterlijk heeft de knappe zangeres toch niets te klagen. Toch weet de regisseur haar zo onaantrekkelijk mogelijk in beeld te brengen. Daarnaast is de vaart van de film ook enorm ongeloofwaardig.
Het ene moment is Billie nog een onervaren, onschuldig meiske terwijl ze een minuutje later als een narcistische zangeres met sterallures rond paradeert. Ook het hakkelende liefdesverhaaltje tussen Carey en Beesley komt zeer gekunsteld over. De finale van ‘Glitter’ lijkt er wel met de haren bijgesleept te zijn. Vanuit het niets raakt het verhaal in een stroomversnelling en eindigt wel zeer abrupt. Het is duidelijk dat Curtis-Hall haar film vol dramatiek wilde afsluiten, maar om dat zo kort door de bocht te doen werkt nu ook weer niet.
Om kort te zijn: ‘Glitter’ is een mislukte film. Deze productie is inderdaad een kitscherig prul, maar toch ook weer niet zo dramatisch slecht als de gerenommeerde critici je willen doen geloven. Om er je zuurverdiende geld aan uit te geven gaat te ver, maar als je deze draak eens op tv voorbij ziet komen dan is het best eens aardig om te zien waar alle commotie nu eigenlijk over ging.
Frank v.d. Ven