Gloria Bell (2018)

Regie: Sebastián Lelio | 102 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Julianne Moore, Sean Astin, Jeanne Tripplehorn, Michael Cera, Alanna Ubach, Holland Taylor, John Turturro, Brad Garrett, Rita Wilson, Caren Pistorius, Cassi Thomson, Tyson Ritter, Barbara Sukowa

Sinds Sebastián Lelio met zijn drama ‘Una mujer fantástica’ (2017) de Oscar voor beste niet-Engelstalige film in de wacht sleepte, kan hij niet meer stuk in Zuid-Amerika. Een Argentijnse krant claimde de Oscar van Lelio direct, met koppen als ‘Argentijnse regisseur sleept Oscar in de wacht’, maar de filmmaker zette dat snel recht. “Ik ben weliswaar geboren in Argentinië, maar technisch gezien ben ik geen Argentijn, ik ben Chileens. Mijn biologische vader is een Argentijn, maar ik ben opgegroeid in Chili. Ik heb een band met mijn vader en met het land, ik kom er dan ook vaak. Maar strikt genomen ben ik geen Argentijn.” Lelio kan goed uit de voeten met krachtige vrouwenrollen; in ‘Una mujer fantástica’ zien we hoe transgender Marina (Daniela Vega) vecht om er te mogen zijn en in ‘Gloria’ (2013) draait het om een bijna zestigjarige vrouw die zich zelfverzekerder voordoet dan ze is en diep van binnen hunkert naar een nieuwe liefde in haar leven.

Nu Lelio zo gewild is, ook in Hollywood, is er een Engelstalige remake van ‘Gloria’ verschenen, getiteld ‘Gloria Bell’ (2018). Niemand minder dan Julianne Moore heeft de titelrol overgenomen van de Chileense Paulian Garcia (die we ook zagen als moeder van Pablo Escobar in de Netflix-serie ‘Narcos’). Grappig detail: de twee actrices schelen slechts zes dagen in leeftijd. Lelio besloot de originele verhaallijn zo goed als letterlijk te volgen voor zijn remake. Moore’s Gloria is achterin de vijftig en leeft al tien jaar gescheiden van haar ex Dustin (Brad Garrett). Haar dagen zien er grotendeels hetzelfde uit: op weg naar haar saaie kantoorbaan zingt ze mee met liedjes die al even hard in de vergetelheid dreigen te raken als zij zelf, en ’s avonds zit ze opgescheept met de naaktkat van de buren die telkens weer haar flatje weet binnen te dringen. Ze bezoekt met regelmaat haar zoon Peter (Michael Cera) en diens zoontje, en haar dochter Anne (Caren Pistorius) bij wie ze yogalessen volgt. Gloria ziet er nog goed uit (‘Have you had work done”, wordt haar gevraagd) en gaat regelmatig naar dansfeesten voor vrijgezelle vijftigplussers. Tijdens een van die feestjes ontmoet ze de sympathieke Arnold (John Turturro), die een jaar bij zijn vrouw weg is en het serieus met Gloria ziet zitten. Neemt Gloria’s leven dan eindelijk die wending waar ze al jaren op hoopte?

Het personage Gloria – of ze nu gespeeld wordt door Paulian Garcia of Julianne Moore – is prachtig complex en gelaagd. Enerzijds koestert ze haar vrijheid en onafhankelijkheid, anderzijds hunkert ze naar geborgenheid en liefde. Uit zelfbescherming lacht ze haar kwetsbaarheden weg. Want achter haar zorgvuldig opgebouwde façade van zelfredzaamheid, en soms ook afstandelijkheid, gaat een kwetsbare en wanhopige vrouw schuil die moeite heeft om haar leven en vooral haar relaties op de rit te krijgen. Moore weet die innerlijke worsteling prachtig te vertolken en heeft geen woorden nodig om duidelijk te maken dat zich heel wat afspeelt achter die enorme ronde brillenglazen. Minstens zo innemend als Moore is John Turturro in de rol van Arnold Tenner. Ook al blijft hij mysterieus over de situatie rond zijn ex-vrouw en zijn twee dochters, die ondanks hun volwassen leeftijd nog wel heel erg aan hem blijven plakken, we hopen voor hem dat er iets moois opbloeit tussen hem en Gloria. En dat hij er stiekem tussenuit piept als Gloria tijdens het verjaardagsfeestje van haar zoon ineens weer erg close is met haar ex, kunnen we ons levendig voorstellen. Maar hij is ook laf, omdat hij Gloria maar halfslachtig in zijn leven toelaat en met de staart tussen de benen wegloopt als ze te dichtbij komt.

‘Gloria Bell’ leunt zwaar op de acteerprestaties van Moore en Turturro, die ijzersterk voor de dag komen. Dit is dan ook meer een karakterschets dan een speelfilm in de traditionele zin van het woord. Om Gloria’s leven en persoonlijkheid te schetsen, krijgen we flarden uit haar leven voorgeschoteld – Gloria zingend in de auto, Gloria die een lachtherapiesessie bijwoont, Gloria met haar collega (Barbara Sukowa), Gloria die wakker ligt vanwege haar luidruchtige buurman. De film krijgt met al die willekeurige korte scènes die het verhaal niet echt vooruit helpen een wat fragmentarisch karakter. Dan is het maar goed dat Moore ons zo weet te fascineren en dat haar handel en wandel zo herkenbaar is. Lelio behandelt zijn hoofdpersonage met het diepste respect, zet haar op een voetstuk maar is ook niet te beroerd om haar kwetsbare en onzekere kant te laten zien. Hij laat zijn publiek op gezette tijden ook lachen om de onhandigheid waarmee Gloria en ook Arnold zich staande proberen te houden in het leven. Het slotakkoord, waarin Gloria symbolisch een dikke middelvinger opsteekt naar alle mannen in haar leven die haar onheus hebben bejegend, voelt wat gekunsteld – alsof het uit een andere film komt. Hoewel een remake niet echt nodig was, is deze Amerikaanse versie van ‘Gloria’ vooral dankzij het fantastische spel van Julianne Moore zeker de moeite van het kijken waard.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 4 april 2019
DVD- en blu-ray-release: 18 september 2019