Glue (2006)

Regie: Alexis dos Santos | 115 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Nahuel Pérez Biscayart, Nahuel Viale, Ines Efron, Verónica Llinás, Héctor Díaz, Florencia Braier

Wat kan je het beste doen als je leeft in een altijd waaierige en kale omgeving, en als het thuis ook al niet veel gezelliger is dan op de woeste Patagonische vlakten buiten? Inderdaad, gewoon de hele dag de koptelefoon op, luisteren naar de kale punk van Violent Femmes, en rondcrossen op je fiets. Lucas moet niks hebben van zijn ruziënde ouders, en zijn oudere zus neemt hem nog niet echt serieus. Terwijl hij toch al zestien is, met veel zorg zijn warrige kapsel in stand houdt, en doorwrochte teksten over liefde en dood schrijft voor zijn bandje.

Gelukkig is er ook nog Nacho, zijn beste vriend. Nacho en Lucas leren Andrea kennen, een nogal verlegen meisje met een ontwapenende glimlach, waar beide jongens als een blok voor vallen. Ze bouwen een vriendschap op, en besluiten op een dag om het komende weekend gedrieën naar de dichtstbijzijnde grote stad te gaan, waar Lucas’ vader een apartement heeft en waar ze een parenclub willen gaan bezoeken. Dit soort afspraken maken ze met de typische uiterlijke onverschilligheid waarmee tieners proberen te verhullen dat ze het allemaal erg spannend vinden. Uiteindelijk komt er niet echt veel van het ambitieuze plan terecht, maar het leidt er wel toe dat Nacho en Lucas hun eerste drugservaring hebben, waar de titel van de film ook naar verwijst.

Het verhaal van ‘Glue’ is geen typisch filmscenario met een duidelijk plot en spannende scènes. Toch zit er genoeg spanning in de film: de spanning die elke tiener voelt als hij of zij allerlei veranderingen bij zichzelf en in de omgeving bemerkt. Het eerste stadium van volwassenheid (ofwel, het laatste stadium van kindzijn) wordt zeer treffend in beeld gebracht in ‘Glue’. De belevenissen van Lucas, Nacho en Andrea zijn levensecht. In de troosteloze omgeving van Patagonië zijn ze op zoek naar uitlaatkleppen voor de spanning die ze als tieners in zich hebben. Niet op een wanhopige, expressieve manier, maar juist op ingetogen, onzekere en schuchtere wijze.

Alexis dos Santos heeft met minimale middelen maximaal effect weten te halen. Op zeer creatieve wijze gebruikt hij verschillende low-budget filmtechnieken (o.a. Super8-film). Die technieken geven de film precies de sfeer die nodig is om het winderige, fletse leven van Patagonië in beeld te vangen. De punkmuziek die Lucas beluistert draagt ook bij aan die sfeer. Een nog betere vondst zijn de voice-overs van Lucas en Andrea die, vaak tijdens de Super8-beelden, te horen zijn. Dos Santos heeft de jonge acteurs tijdens het maken van de film zo nu en dan in een hokje met een microfoon gezet en ze laten improviseren en praten over de thema’s die in de film voorkomen. Zo hoor je de acteurs praten over volwassen worden, hun lichaam, seksualiteit en vriendschap. De acteur en zijn/haar rol lopen zo naadloos in elkaar over. Het leidt tot mooie, ontwapenende en soms zelfs zeer ontroerende bespiegelingen. Deze monologen hebben de onervaren acteurs duidelijk geholpen om hun rollen levensecht en integer te vertolken. Ook de dialogen in de film zijn deels geïmproviseerd. De jonge regisseur Dos Santos heeft precies de juiste omstandigheden weten te creëren om de acteurs letterlijk en figuurlijk zichzelf te laten zijn.

Door de integere, experimentele en subtiele wijze waarop Alexis dos Santos deze film heeft gemaakt, is ‘Glue’ een klassieker in de dop geworden. Een bekend genre (hoeveel films gaan er niet over volwassen worden?) wordt op hoogste originele en liefdevolle wijze opnieuw uitgevoerd. ‘Glue’ is een film die beklijft: verplichte kost voor elke liefhebber.

Daniël Brandsema

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 28 september 2006