Godzilla (1998)

Regie: Roland Emmerich | 140 minuten | actie, thriller, science fiction | Acteurs: Matthew Broderick, Jean Reno, Maria Pitillo, Hank Azaria, Kevin Dunn, Michael Lerner, Harry Shearer, Arabella Field, Vicki Lewis, Doug Savant, Malcolm Danare, Lorry Goldman, Christian Aubert, Philippe Bergeron, Frank Bruynbroek

Voor, tijdens en na de bioscooprelease van ‘Godzilla’ werd de wereld overspoeld met poppetjes en posters van het groene monster. In dé blockbuster concurrent van dat jaar ‘Armageddon’ werd daarom in de openingsscène direct een opblaasgodzilla kapot gebeten door een hondje, dat is nu subtiel oorlog voeren. Mede door de mediahype werd de film een kassucces. De vraag is of dat al dan niet terecht is.

Hoofdrolspeler Matthew Broderick weet totaal geen raad met zijn personage. Hij faalt in de opbouw van spannende scènes en zelfs het romantische subplotje weet hij eenvoudig om zeep te helpen. Jean Reno daarentegen is een acteur die moeite heeft met het kiezen van goede scripts. Hij wisselt kaskrakers op eenvoudige wijze af met flops. Ondanks dat het dan een flop is, weet Jean Reno wel een draai te geven aan zijn personage zodat hij met zijn acteren een voldoende scoort. Zo nu ook weer. Samen met Godzilla zelf slaagt hij erin om de film de nodige spanning en humor mee te geven. Overigens leende de ontwerper, Patrick Tatopoulos, van het monster Godzilla zijn achternaam aan de hoofdrolspeler. De naam van het personage dat door Matthew Broderick wordt vertolkt is immers Nick Tatopoulos.

Het ontstaan van het grote gedrocht wordt door gebrek aan inspiratie maar toegeschreven aan jarenlange atoomproeven. Voor het verhaal maakt het ontstaan niets uit want binnen vijf minuten blijkt het niet bepaald het ideale huisdier te zijn en wil iedereen dat Godzilla weer terug gaat naar waar het vandaan komt. Gelukkig wordt er in de film ook niet nader op het ontstaan ingegaan.

Spanning en actie vormen de fundering van een monsterfilm. In deze film zit genoeg spanning, maar de personages komen niet goed genoeg uit de verf. De karakters zijn te vlak en daardoor zit je niet op het puntje van de stoel. Je leeft dus niet mee met de hoofdrolspelers. De actie is  indrukwekkend. Ten behoeve van de mooie effecten worden veel gebouwen in Manhattan met de grond gelijk gemaakt, zeker een film die in de bioscoop overweldigend is. De film heeft in potentie veel meer dan er daadwerkelijk uit is gekomen. Het is daarmee geen gedrocht, maar een monsterscore verdient hij ook niet.

Alex van Wankum

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 1 oktober 1998