Godzilla Minus One – Gojira -1.0 (2023)

Regie: Takashi Yamazaki | 125 minuten | actie, avontuur, drama | Acteurs: Ryunosuke Kamiki, Minami Hamabe, Sakura Ando, Yuki Yamada, Munetaka Aoki, Kuranosuke Sasaki, Michael Arias, Hidetaka Yoshioka, Yûya Endô, Kisuke Iida

Wetende dat er inmiddels al 29 Japanse films over het iconische filmmonster bestaan, is ‘Godzilla Minus One’ opmerkelijk fris onder de oksels. Deze prequel, die zich ongeveer tien jaar afspeelt voor de allereerste ‘Godzilla’ (Ishirō Honda, 1954), haalt zowel inspiratie uit Hollywood als dat het zich zeer schatplichtig voelt aan de Japanse voorgangers. Gelukkig doet regisseur en SFX-expert Takashi Yamazaki dit alles niet zonder er een vette historische draai aan te geven.

In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog in Azië breekt de Japanse kamikazepiloot Koichi Shikishima (Ryunosuke Kamiki) zijn missie af vanwege een technisch probleem met het vliegtuig. Eenmaal teruggekeerd op een landingsstrip op één van de duizenden kleine eilandjes rond het vasteland merkt een technicus op dat het toestel gewoon in orde is. Sommige collega-militairen zien Koichi na dit incident als een lafaard. Anderen willen net als hem heelhuids naar familie terugkeren nu het vaderland op het punt staat de oorlog te verliezen. Maar dan verschijnt uit het niets een gigantische reptiel die bijna iedereen van de militairen op het eilandje doodt. Omdat Koichi op het moment suprême weer de trekker niet overhaalt, voelt hij zich extra schuldig. Vernederd en beschaamd keert de jongeman huiswaarts waar hij na de Japanse overgave nog meer dood en verderf aantreft: zijn ouders hebben de zee aan Amerikaanse vuurbommen niet overleefd.

Op een stadsmarkt waar mensen wanhopig op zoek zijn naar eten en werk, krijgt de verweesde Koichi plotseling een baby in de handen geduwd. Het kindje komt van Noriko Oishi (Minami Hambe) die gesnapt is bij het stelen van eten. Noriko staat op standje overleven en de baby blijkt een wees. Hoewel het geïmproviseerde gezinnetje de nodige startproblemen heeft, vormen het tweetal en het kindje, dat ze Aiko noemen, langzaamaan een eenheid tussen de naoorlogse puinhopen.

Via via komt Koichi aan zeer goed betaald maar levensgevaarlijk werk. Samen met een oude zeerot, een bioloog en een tiener, die graag ook eens oorlogsactie wil zien, ruimt hij zeemijnen op. Daarvoor hebben ze slechts de beschikking over een krakkemikkige houten boot, die eigenlijk alleen handig is tegen de gemagnetiseerde Amerikaanse mijnen. Ondertussen heeft Koichi in ernstige mate last van nachtmerries over de gigantische reptiel. Dan krijgt de mijnveegcrew te horen over een gigantisch zeemonster dat het gemunt lijkt te hebben op hoofdstad Tokio. Als ze het spotten, blijkt het hetzelfde monster te zijn dat Koichi op het eilandje zag. Echter nu is het vele malen groter en bezit het ongekende verwoestende krachten. Ondanks dat de jonge veteraan weer bevriest bij het aanzicht van zijn ergste nachtmerrie, wil hij niet nog eens zijn eer, gezin en vrienden verliezen.

Dit monster-familiedrama, de dertigste Godzilla film van de Japanse filmstudio Toho, is ‘Jaws’ (Steven Spielberg, 1975) op speed én groeihormonen. Bovendien omarmt regisseur Yamazaki zonder enige gene melodrama. Het spierballenverhaal daargelaten leunt de film vooral op de goedgevulde plot, dichtgesmeerde soundtrack en de krachtige uitwerking van het monster die wederom zonneklaar staat voor het Japanse trauma over de immens vernietigende kracht van de atoombom. Misschien een double bill met ‘Oppenheimer’ (Christopher Nolan, 2023)? Kortom, als je weinig ophebt met subtiel drama en meer met schaamteloze emotionele energie, is deze monsterfilm in het jaar dat Godzilla zeventig jaar oud is met een kamikazeschreeuw een schot in de roos.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 december 2023